تیم ملی کشتی فرنگی ایران در مسابقات جهانی صربستان، عملکرد ناامید کننده‌ای داشت.
جی پلاس؛ با پایان کار تیم ملی کشتی فرنگی در مسابقات جهانی، بار دیگر انتقادها علیه سرمربی تیم بالا گرفت. فرنگی‌کاران ایران که سال گذشته با ۴ طلا در حضور روسیه نایب قهرمان جهان شده بودند، امسال و در غیاب روسیه و بلاروس، در حالی که همه منتظر بودند ایران مدعی قهرمانی باشد حتی از سکوی سوم هم بالا نرفت و چهارم شد.
با این وجود اگر چه سال گذشته خیلی‌ها موفقیت ایران را به عدم حضور تیم‌ها با ترکیب کامل و غیبت مدعیان تراز اول ربط می‌دادند اما امسال عیار واقعی مسابقات و تیم ایران مشخص شد تا بار دیگر سیستم مربی‌گری محمد بنا مورد انتقاد قرار بگیرد.
آقای خاص اعتقادی به انتخابی ندارد
محمد بنا از همان روز نخست حضور در تیم ملی کشتی فرنگی، نشان داده اعتقادی به برگزاری مسابقات انتخابی و گزینش نفرات از دل قانون ندارد؛ انتصاب‌های او همیشه مورد بحث بوده و ستاره‌های زیادی زیر آوار این انتصاب‌ها به حق خود نرسیدند؛ روشی که اگرچه باعث شد نفراتی مانند حمید سوریان تا سال‌ها در آسمان کشتی بدرخشند اما عملا پشتوانه‌ای برایش در چنته نداشت و نتیجه‌اش این شد که پس از خداحافظی سوریان، کشتی ایران از جهانی ۲۰۱۵ تا کنون موفق نشده در سبک وزن به مدال جهانی برسد. از سوی دیگر هنوز طرفداران کشتی به یاد دارند که قاسم رضایی، به دلیل آنکه به او بها داده نمی‌شد قصد داشت به آذربایجان کوچ کند اما پس از دوپینگ بابک قربانی، او را به ناچار به تیم ملی فراخوانده و رضایی با یک طلا و یک برنز المپیک، به پرافتخارترین فرنگی‌کار ایران در المپیک تبدیل شد.
همین موضوع یعنی نبود یک چرخه انتخابی قانون‌مند که نفرات از دل آن و در چند مرحله فیلتر شوند، باعث شد تا امروز کشتی ایران این‌گونه در صربستان در خاک رقبا بنشیند. همان سیستم گلخانه‌ای که علی ارسلان را فراری داد و به او فرصت رقابت برابر نداد تا او در همین مسابقات، در مقابل چشمان کسانی که طردش کردند، به طلای جهان بوسه بزند.
اکران دوباره المپیک ریو!
کشتی‌های فرنگی‌کاران ایران در صربستان، خیلی‌ها را یاد المپیک ریو انداخت؛ همان مسابقاتی که بنا چند ماه قبل از سوت آغازش سرمربی ایران شد و باز هم بدون اعتنا به انتخابی، نفرات مدنظرش را در ترکیب قرار داد و ایران با لشکری شکست خورده از برزیل برگشت. ضعف بدنی مفرط، سیستم تنفسی نه چندان آماده و بدنسازی غیراصولی وجه مشترک هردو تورنمنت بود که در بلگراد کاملا عیان بود. مشخص نیست سیستم تمرینی بنا و دستیارانش چگونه بوده که کشتی‌گیران یا بر اثر بدنسازی نادرست یا بیش‌تمرینی، این‌گونه در مسابقات جهانی خالی کردند و عملا دو دست تسلیم را مقابل رقبا بالا می‌بردند. موضوع اصلی این است که خیلی‌ها این موضوع را به کم‌کردن وزن ربط می‌دهند اما باید توجه کرد این موضوع تنها مربوط به ایران نیست؛ اگر محمد علی گرایی وزن کم می‌کند، مطمئنا کیم کره‌ای هم همین شرایط را دارد؛ موضوع اصلی اینجاست که چرا با وجود علوم تمرینی، علوم تغذیه و سیستم‌های به روز برای حفظ وزن و آمادگی مناسب و با وجود اینکه برگزاری مسابقات در دو روز دست کشتی گیران را برای کاهش وزن‌های زیاد بسته، ایرانی‌ها هنوز هم به این موضوع اصرار دارند.
روزگاری امثال حمید سوریان هفت- هشت کیلو اضافه وزن داشتند اما چون فاصله وزن‌کشی تاشروع مسابقات زیاد بود و مسابقات در یک‌روز برگزار می‌شد، به خوبی بر می‌گشتند. اما حالا این در شرایطی است که کشتی‌گیران دو روز پیاپی باید وزن‌کشی کنند و همین موضوع باعث می‌شود حسابی دچار افت شوند. با این وجود این قانون هم برای همه یکسان است و بهتر است ایرانی‌ها آن را سپری برای پوشاندن ناکامی خود نکنند.
دستیاران ناکارآمد؛ پاشنه آشیل تیم ایران
نکته جالب در مسابقات جهانی کشتی فرنگی، اشتباهات پرشمار مربیان ایران همچون رسول جزینی بود. در چند کشتی از جمله کشتی‌های محمدرضا گرایی، رقبا مرتکب خطا شدند که مربی آن‌ها را ندید و خود گرایی درخواست بازبینی صحنه را داد که هر دو صحنه هم تایید شد. در سوی دیگر در کشتی علیرضا نجاتی، رقیب پا را درگیر کرد اما با وجود اصرار نجاتی، مربیان درخواست بازبینی ندادند تا این فرصت به راحتی از دست برود. مطمئنا مربیان با سابقه‌تر و به روز تری در کشتی هستند که می‌توانند در کنار تشک نسخه‌های شفابخشی تجویز کنند اما اینکه چرا محمد بنا اصرار دارد فقط از گروهی خاص استفاده کند، جای سوال است.
قایم شدن پشت دیوار بهانه و احساس ممنوع
حقیقتا ایرانی‌ها بلدند در شرایطی که عرصه تنگ شده چگونه از پاسخ به افکار عمومی فرار کرده و فضا را احساسی کنند. با این وجود محمد بنا باید پاسخگوی عملکرد تیمش در صربستان باشد. اینکه چه بر سر این کشتی گیران آمده که محمدعلی گرایی که روزگاری کشتی هفت بر صفر باخته را با برد عوض می‌کرد، این‌گونه بی رمق و انگیزه شده، خود علامت سوال بزرگی است که باید به آن پاسخ داده شود. اینکه چرا در این لشکر 10 نفره همه مشکل تنفس دارند و کوچینگ پر از ایراد است، خود یک ابهام بزرگ است. اینکه بگویند علی گرایی مصدوم شد هم خود یک فرار رو به جلو است؛ کادر فنی باید پاسخگو باشد که چرا کشتی‌گیر مصدوم را عازم مسابقات کرده و سلامتی‌اش را به خطر انداخته؟ اگر گرایی مصدوم بود چرا به مداوا نپرداخت تا یک جوان به این مسابقات برود؟ اگر او مصدوم هم نبوده پس چرا اینقدر خام و بی‌انگیزه روی تشک رفت؟ همه این‌ها علامت سوال‌های بزرگی هستند که کادر فنی باید به آن‌ها پاسخ دهد اما با سابقه موجود بعید است اتفاق خاصی بیفتد؛ بلکه کشتی فرنگی به خونی تازه نیاز دارد تا جانی دوباره بگیرد. بهتر است زخم این کشتی درمان شود پیش از آنکه عفونت کند و به دردی بی‌درمان تبدیل شود.
