برخی بازیکنان نمی توانند فشارهای ناشی از افسردگی و دیگر مشکلات زندگی را تحمل کنند و دست به خودکشی می زنند.
جی پلاس، فرشته مقدم: خودکشی در میان بازیکنان فوتبال وجود دارد و تقریبا هر سال یک فوتبالیست جان خود را می گیرد. اغلب آن ها به خاطر افسردگی دست به چنین کاری می زنند اما مشکلات خانوادگی، از دست دادن عزیزان، قتل، خداحافظی زود هنگام از دنیای حرفه ای هم از دیگر دلایل خودکشی شان هستند.
آبدون پورته (۱۹۱۸)
بازیکن اروگوئه ای در زمین فوتبال اقدام به خودکشی کرد. او در حالی که تنها ۲۵ سال داشت با شلیک گلوله به قفسه سینه اش خود را کشت. پورته در دیدار ناسیونال و چارلی آخرین بازی اش را به عنوان بازیکن اصلی تیم انجام داد. او تحمل نیمکت نشینی را نداشت و تصمیم گرفت برای همیشه به زندگی اش پایان دهد. بازیکن اروگوئه ای ۱۹ عنوان ملی و بین المللی فتح کرده بود.
دیو کلمنت (۱۹۸۲)
مدافع پیشین کوئیز پارک رنجرز در ماه مارس با سم خودکشی کرد. کلمنت به خاطر شکستگی در یکی از پاهایش مجبور شد از فوتبال خداحافظی کند و به همین خاطر افسرده شد. او نتوانست با این شرایط کنار بیاید و خودش را کشت.
آلبرتو ویوالدا (۱۹۹۴)
دروازه‌بان آرژانتینی که سابقه حضور در ریورپلاته را داشت در ایستگاه ویسنته لوپس خود را مقابل قطار انداخت. مشکلات خانوادگی و اقتصادی دلیل خودکشی اش بود.
رایموندو توپر (۱۹۹۵)
بازیکن شیلیایی در ماه جولای خود را از بالکن طبقه نهم هتل سنترو کولون سن خوسه کاستاریکا به پایین پرت کرد. توپر از بیماری افسردگی رنج می برد.
رامیرو "چوکولاتین" کاستیو (۱۹۹۷)
فوتبالیست بولیویایی یکی از بازیکنانی بود که با حضور در جام جهانی ۱۹۹۴ آمریکا نامش در تاریخ فوتبال کشورش ماندگار شد. با این حال سه سال بعد خودکشی کرد. کاستیو نتوانست با مرگ فرزند هفت ساله اش که به خاطر هپاتیت درگذشته بود کنار بیاید و با کراواتش خود را در خانه اش به دار آویخت.
جاستین فاشانو (۱۹۹۸)
بازیکن انگلیسی پس از اینکه به تعرض جنسی به یک فرد زیر سن قانونی متهم شد خودکشی کرد. فاشانو در یک گاراژ متروکه در لندن خود را به دار آویخت. او نخستین فوتبالیستی بود که به صورت علنی اعلام کرد همجنسگرا است.
لوییس ایبارا (۱۹۹۹)
خودکشی بازیکن آرژانتینی اتفاق غم انگیزی برای فوتبال جهان بود چون ایبارا تنها خود را از بین نبرد، جان همسرش را نیز گرفت و دو فرزندشان یتیم شدند. او در ماه سپتامبر از سرمربی خود اجازه گرفت تا اردو را ترک کند و به همسرش بپیوندد اما روز بعد در تمرینات حاضر نشد. ایبارا پس از کشتن همسرش خود را از تراس خانه اش به پایین پرت کرد.
میرکو ساریک (۲۰۰۰)
هافبک تهاجمی آرژانتینی به خاطر آسیب دیدگی شدید افسردگی گرفت. ساریک نتوانست این شرایط را تحمل کند و در ماه آوریل با یک ملافه در خانه اش در بوینس آیرس خود را به دار آویخت.
لستر مورگان (۲۰۰۲)
دروازه‌بان ۲۵ ساله کاستاریکایی در یک کلبه جنگلی در شمال سن خوسه با شلیک به سرش خودکشی کرد. یکی از دوستان مورگان که به دنبالش می گشت تا او را به تمرین ببرد جسد بی جانش را پیدا کرد. برخی منابع اعلام کردند به خاطر پرداخت نفقه دو فرزندش خودکشی کرده است.
سرخیو شولمایستر (۲۰۰۳)
دروازه‌بان آرژانتینی در آشپزخانه اش در حالی که با کمربند خود را به دار آویخته بود توسط پلیس پیدا شد. شولمایستر در سال ۲۰۰۱ نیز اقدام به خودکشی کرده بود و خود را گردن زده بود. او به خاطر شکست عشقی جان خود را گرفت.
روبرت انکه (۲۰۰۹)
دروازه‌بان آلمانی یکی از بهترین های هم‌نسلان خود بود. او نتوانست با مرگ فرزند دو ساله اش کنار بیاید که در سال ۲۰۰۶ درگذشته بود. انکه افسردگی گرفت و پس از سه سال تصمیم گرفت خود را جلوی قطار بیندازد و به زندگی خود به شکل تلخی پایان دهد.
دیل روبرتس (۲۰۱۰)
او یکی دیگر از دروازه‌بانانی بود که خودکشی کرد. تنها چند ساعت پیش از دیدار تیمش (ایستوود تاون) مرگ روبرتس اعلام شد. بازی پیش رو لغو شد. دروازه‌بان انگلیسی خود را به دار آویخت چون نتوانست با مصدومیتش و شایعه ای که در رابطه با نامزدش پخش شده بود کنار بیاید.
گری اسپید (۲۰۱۱)
هافبک انگلیسی که برای تیم های اورتون و نیوکاسل بازی کرده بود در دوران مربیگری اقدام به خودکشی کرد. دلیل اصلی خودکشی سرمربی ولز مشخص نشد. اسپید خود را به دار آویخت.
اکتور لاروکه (۲۰۱۱)
دروازه‌بان آرژانتینی که برای تیم هایی همچون بوکاجونیورز و استودیانتس دلا پلاتا بازی کرده بود در ۳۹ سالگی خود را کشت. لاروکه که از افسردگی رنج می برد به خاطر درگیری با فرزندش و خداحافظی از فوتبال خودکشی کرد. او در بالکن خانه اش خود را به دار آویخت.
آندرئاس بیرمن (۲۰۱۴)
بازیکن سابق سن پائولی و یونیون برلین نتوانست با مرگ دوستش کنار بیاید و سه بار اقدام به خودکشی کرد. بیرمن ۳۳ ساله چهارمین بار موفق شد به هدفش برسد.
