رئیس فدراسیون کشتی با ادبیاتی نامناسب شان و جایگاه این رشته پهلوانی را لکه دار کرده است.
جی پلاس؛ مصطفی معدنی ثانی: ماجرای اختلاف علیرضا دبیر رئیس فدراسیون کشتی با محمدرضا پولادگر معاون وزیر ورزش این روزها جدی شده است. پس از مناظره دعواگونه ای که این دو در مجمع داشتند فیلم و نوشته های زیادی منتشر شد که نشان می داد صحبت هایی خارج از اعتبار و شان کشتی و ورزش کشور رد و بدل شده است.
از منظر فنی احتمالا حق با دبیر باشد. کشتی رشته ای که بارها گفته ایم و نوشته ایم که بار ورزش ایران را در میادین بین المللی به دوش می کشد و آبروی ورزش ایران است مستحق این رفتار از سوی وزارت ورزش نیست. عملکرد دبیر از بعد مدیریتی قابل ستایش است. او رئیس فدراسیونی است که کشتی و کشتی گیران را چون خانواده اش می داند و برای گرفتن حق آنها می جنگد اما به چه قیمتی؟
رئیس فدراسیون کشتی باید ادبیات مناسب و راه منطقی برای خواسته های بحقش مطرح کند. حتی اگر بحث تفاوت سنی بین او و پولادگر و سلسله مراتب مدیریتی را هم کنار بگذاریم باز هم این لحن پرخاش جویانه و بی ادبانه در شان رشته ای که ورزشکارش هنگام پیروزی از داور خواهش می کند دستش مقابل حریف بالا نرود نیست.
دبیر بارها در این نشست از الفاظی استفاده کرد که انتظار شنیدنش حتی در محافل خصوصی نمی رفت چه برسد به یک مجمع عمومی با حضور چندین چشم و گوش و اهالی رسانه! بماند که رئیس فدراسیون در گفتگوی تلفنی وسط جلسه اش پا را فراتر گذاشت و نشان داد که می تواند از آنچه نشان داد هم فراتر برود!
اگر دبیر اختلافی با معاون وزیر دارد، طبیعتا راه منطقی این است که این مساله را با مافوق او یعنی شخص وزیر در میان بگذارد. اگر از این طریق هم مشکل حل نشد، وزیر هم قابل بازخواست و توضیح خواستن است. چرا که در نهایت حق باید به حقدار برسد، اما در این میان اصول اخلاقی نباید زیر پا گذاشته شود.
رئیس حال حاضر فدراسیون کشتی که پیش تر از این هم نوع پوشش، ادبیات گفتاری و حال و هوایش مورد انتقاد رسانه ها قرار گرفته بود یکی از کسانی است که با مدال های طلای جهانی و المپیکش کشتی را بزرگ کرده است. حالا او در کسوت رئیس فدراسیون باید به شدت مراقب باشد با اعمال منفی اش این رشته و جایگاهش را کوچک نکند.
