شعار کلیشه ای دست به دست هم برای کمک به تیم ملی!

جی پلاس؛ همه باید دست به دست هم بدهیم تا تیم ملی در جام جهانی نتیجه بگیرد. این جمله شعاری آغشته به سانتی مانتالیسم میهن گرایی است که مدام این روزها در فوتبال ایران می شنویم. اما یک بار از خودمان نپرسیدیم چه کسی کجا و چگونه باید دست به چه کسی بدهد که چه بشود!؟

اتحاد مفهوم زیبایی دارد. مورچگان را چو بود اتفاق، شیر ژیان را بدرانند پوست. از این دست جملات در ادبیات ایران و جهان نمونه های فراوانی وجود دارد که به بیان مفهوم اتحاد و کارایی آن می پردازد اما اتحاد در واقع به چه معناست و چرا این روزها به جای تکیه به مشکلات اساسی مدام صحبت از این مفهوم می شود؟

اتحاد نهادهای مختلف برای کمک به تیم ملی به این معناست که نهادهای غیرفوتبالی برای گرفتن نتیجه درخور و شان نام و پرچم کشور تجمیع قوا کنند تا مقابل تیم های قدرتمند که احتمالا فقط با قوای فوتبالی روانه میدان می شوند، شانس بیشتری برای نتیجه گرفتن داشته باشیم. اما آیا فوتبال ایران در حال حاضر خودش بسامان و روبراه است که دست کمک به سوی بقیه دراز کرده است!؟

اگر فوتبال دارای مدیریت قدرتمند و با برنامه ای بود که می توانست بهترین شرایط را برای تیم ملی فراهم کند، می شد امید داشت با این دست به دست هم دادن هایی که این روزها زیاد می گویند و می شنویم شاید بتوانیم رویای صعود را تحقق ببخشیم. اما در فوتبالی که بازی های تدارکاتی اش لغو می شود، اردویش مجانی در هوای 40 درجه قطر برگزار می شود. بازیکنش شاکی است، مربی اش تیم را نمی شناسد، پول های موجود به جای خرج تیم ملی خرج پاداش های نجومی می شود، این دست به دست دادن دقیقا چه سودی دارد!؟

فوتبال ایران در درمانده ترین دوران خود به سر می برد. دوران بلاتکلیفی، بی رئیسی، سومدیریت و بی برنامگی. در این وضعیت هرگونه کمک مالی، انگیزشی از سوی هر نهادی که باشد نمی تواند کمکی بکند. متولی ورزش ایران که شاهد نمایش ضعیف ترین بازی تیم ملی است و از آن لذت می برد جز پول چه کمکی می تواند به تیم بکند؟ اصلا مگر فوتبال پول ندارد که نیازمند کمک وزیر باشد؟ اگر ندارد لیست پاداش های نجومی اش در رسانه ها چه می کند!؟

واقعیت این است که فوتبال ایران نیاز به کمک های خارجی و این مدل دست به دست هم دادن ها نداشت و ندارد، اگر و فقط اگر خودش کارش را درست انجام می داد. آنهایی که مرتب می گویند باید از تیم ملی حمایت شود و احتمالا فردا بعد از ناکامی محتمل این شکست را هم لابد می خواهند گردن همین حمایت نشدن بیندازند، می توانند بگویند تیم ملی عراق با کدام پشتوانه و حمایتی در یک جامعه جنگ زده و بی پول قهرمان فوتبال آسیا شد!؟

حمایت از تیم ملی البته کار پسندیده و خوبی است چرا که یوزهای فوتبال ایران نماینده ملت ایران در قطر خواهند بود و آبروی فوتبال ایران در دست آنهاست اما وقتی خود فوتبال بیمار و فاسد است، چرا باید پول بیت المال برای خرج های بی حساب و کتابی که نتیجه هم ندارد هزینه شود؟ مگر همین امروز که از لزوم حمایت از تیم ملی فوتبال که بخش عمده ای هم حمایت های مالی است صحبت می کنیم، داد رشته های دیگر در رسانه ها در نیامده که از اول سال تا الان فلان قدر میلیون بیشتر پول نگرفته ایم؟

ورزش ایران در بسیاری از دوره ها، برای اعزام ورزشکارانش به معتبرترین رویدادهای ورزشی قاره و جهان، نظیر بازی های آسیایی، پارالمپیک و ... از آنها یا فدراسیون شان قول مدال خواسته است. به عبارت دیگر سیستم ورزش ایران تنها در شرایطی حاضر است برای یک ورزشکار هزینه کند، که تضمینی برای نتیجه گرفتنش وجود داشته باشد. چرا از فوتبال هیچگاه این تضمین گرفته نشده است!؟

همین امروز چه تضمینی وجود دارد که این فوتبال شلخته و بی حساب کتابی که قرار است تیم ملی اش را به جام جهانی ارسال کنیم با تمام حمایت ها مقابل انگلیس و آمریکا و ولز دست پر برگردد؟ تضمین که هیچ، کدام کارشناس عاقلی شانس صعود تیم ملی را در بهترین حالت بیشتر از 30-40 درصد ارزیابی می کند؟

واقعیت این است که مطرح شدن بحث اتحاد فقط برای گم کردن رد و نشان ناکامی هاست. فوتبال خودش خودش را درست کند، بدون حمایت بیرونی ها می تواند چنان عملکردی داشته باشد که حتی اگر به صعود نینجامد تحسین جامعه جهانی فوتبال را به دنبال داشته باشد. اردویش، بازی های دوستانه اش، کادر فنی اش، تدارکش اگر به موقع باشد آن وقت می توان کاری کرد کارستان. در جام جهانی سرگروه مان به سه شیر ملقب هستند البته که ما در دنیای فوتبال مورچه نبودیم و نیستیم اما شاید اگر به جای تاکید بر شعارها و کلیشه های همیشگی اتحاد و ... به فکر درمان فوتبال بیفتیم دراندن پوست سه شیر در جام جهانی هم شدنی باشد!