یحیی و اشتباه های تکراری اش!

جی پلاس؛ پرسپولیس دربی پایتخت را مساوی کرد (بخوانید باخت) تا شانس بازگشتش به کورس قهرمانی بسیار کم شود. گل محمدی که از دریافت گل مساوی به شدت عصبانی بود، در حین بازی، پس از آن و در مصاحبه ها و نشست خبری اش سیدعلی را مقصر ناکامی تیمش معرفی کرد و سپس استعفا داد. اما حتی اگر بپذیریم که سیدعلی در این بازی قضاوت ضعیفی داشته که این طور هم به نظر نمی رسد، ناکامی پرسپولیس قطعا دلایل فنی محکمتری داشته که تاثیر زیادی در دریافت گل مساوی داشته است، دلایلی به مراتب محکمتر از سوت های سیدعلی.

1- این سومین بار است که تیم گل محمدی دربی برنده را با مساوی عوض می کند. تکرار اتفاق را تبدیل به قاعده می کند. وقتی اتفاقی سه بار رخ می دهد حتما دلایل فنی مشخصی دارد و نمی توان آن را به زمین و زمان ربط داد. در دربی 93 پرسپولیس با نتیجه 2-1 جلو بود اما در دقایق پایانی گل خورد و بازی مساوی شد. این اتفاق در دربی 94 هم دقیقا به همین شکل رخ داد و در دربی 98 هم گل محمدی در این قضیه هت تریک کرد. گل محمدی می تواند تمام داوران دربی را مقصر این مساله بداند، اما اگر دلیل این تساوی ها را در خودش نجویید هت تریک از دست دادن دربی به پوکر تبدیل خواهد شد البته اگر او روی نیمکت باشد! گل محمدی بردهای دربی را همان گونه از دست داد که فینال لیگ قهرمانان را، همان گونه که فینال جام حذفی مقابل سپاهان در سال 92 را. این از دست دادن ها شاید هزار و یک دلیل فرعی داشته باشد از جا ماندن ماهینی مقابل مهاجم سپاهان گرفته تا آبشار مهدی شیری تا ممانعت سیدعلی از تعویض، اما دلیل اصلی اش خود یحیی است.

2- مجیدی نمی خواست تیمش بازنده باشد و همه داشته هایش را وارد زمین کرد. قمار مجیدی جواب داد چرا که گل محمدی در سوی مقابل از ریسکی که همتایش کرده بود هیچ استفاده ای نکرد. حضور همزمان مهاجمان پرتعداد و کم شدن قدرت دفاعی استقلال می توانست با حضور عبدی پرانرژی به جای تمیروف ناهماهنگ با تیم، پاسخ داده شود. در این صورت استقلال می توانست گل های بیشتری دریافت کند. اما گل محمدی کاملا منفعلانه هیچ واکنشی نسبت به تغییرات استقلال نداشت تا مجیدی از ریسکش جواب بگیرد. شاید گفته شود که اضافه کردن مهاجم در زمانی که تیم نیاز به حفظ نتیجه دارد، کمی ریسک آمیز است. اما او حتی ساده ترین و محتاطانه کار ممکن که اضافه کردن مدافع و تقویت خط دفاعی اش بود را نیز انجام نداد و تا حوالی دقیقه 80 دست به هیچ تعویضی نزد!

3- گل محمدی پس از دریافت گل شدیدا به داور حمله ور شد که چرا اجازه تعویض نداده است. البته که کسی از وضعیت امضای برگه تعویض و این امکان تعویض از نظر قانونی بود یا نه خبر ندارد و شاید هم حق با گل محمدی باشد. اما تعلل در تعویض های دیر هنگام دیگر تقصیر سیدعلی نیست. او اولین تعویض تیمش را در دقیقه 77 انجام داد. تعویض هایی که می توانست به مراتب زودتر انجام شود. تمیروف که کاملا ناهماهنگ و تاحدی خودخواه و در جو دربی قرار داشت چه کاری در زمین انجام داد که عبدی نمی توانست انجام دهد؟ نعمتی در دفاع راست پاشنه آشیل تیم بود و در نهایت سانتر حردانی از همان جناح تبدیل به گل شد و گل محمدی هیچ کاری بابت موقعیت های فراوانی که ناشی از تعلل نعمتی بود انجام نداد.

4- خونسردی گل محمدی شاید یکی از برگ برنده هایش در دوران حضور روی نیمکت پرسپولیس باشد، اما در بازی های مهم این مساله جواب نمی دهد. در شرایطی که پرسپولیس یک گل جلو بود و استقلال برای جبران کاملا جلو کشیده بود، پرسپولیسی ها از روی شکم سیری چند موقعیت از دست دادند و یحیی ککش هم نگزید. شاید اگر دادهایی که سر سیدعلی زد بر سر بازیکنانش زده بود که موقعیت های خوب را با خودخواهی به آسمان نکوبند، یکی از فرصت ها به گل دوم تبدیل می شد و کار تمام می شد. اما او با بی تفاوتی نظاره گر خودخواهی یارانش بود و یک فریاد نصفه و نیمه هم سر آنها نزد. مگر یکی از وظایف مربی تلنگر زدن به بازیکنان نیست؟

5- خشم فروخفته یحیی سرانجام پس از دریافت گل فوران کرد و او سیدعلی را شدیدا مورد عتاب قرار داد. اما همین اقدام هم غیرحرفه ای بود و به ضرر تیمش تمام شد. استقلال به چیزی که می خواست رسیده بود و از آن پس هر اتفاقی در متوقف کردن بازی و از جریان انداختن آن به سود آنها بود. گل محمدی می توانست تیمش را جمع و جور کند و اعتراض هایش را برای نشست خبری یا مصاحبه های بعد بازی بگذارد تا ده دقیقه پایانی را با فشار تمام زمین بازی کند. اما چند دقیقه بی حاصل صرف اعتراض های بی موردی شد که مشخص بود نتیجه ای ندارد و آب رفته به جوی باز نمی گردد. استقلال که بعد از زدن گل مساوی هیجانی بود توانست از این توقف چند دقیقه ای بی مورد نهایت استفاده را کرده و با بازیابی آرامش به خوبی امور دفاعی را انجام دهد.

6- برای چندمین بار است که خبر جدایی گل محمدی یا استعفای غیررسمی اش در رسانه ها منتشر می شود. این در حالی است که او هر بار با عباراتی نظیر قدرتمندانه بر می گردیم دوباره روی نیمکت می نشیند. گل محمدی مربی موفقی است که کارنامه درخشانی از خود برجای گذاشته اما جای پیشرفت بسیاری برای او وجود دارد، اگر با همان خونسردی همیشگی اش تمرکز کند بر روی فاکتورهایی که باید درون خودش تقویت کند. از جمله شهامت، شجاعت و ریسک پذیری و درس از اشتباه. در این صورت می تواند با فاصله و اختلاف بهترین مربی ایرانی باشد.