چگونه از حذف استقلال و پرسپولیس لذت ببریم؟!

گروه ورزشی جی پلاس؛ مصطفی معدنی ثانی:  مشکلات اساسی  پرسپولیس و استقلال در ابعاد مختلف زیرساختی، مدیریتی، آیین نامه، مالکیتی و ... این دو باشگاه پرطرفدار را در خطر حذف از لیگ قهرمانان آسیا قرار داده است. اتفاقی که در سال های گذشته نیز تا آستانه آن پیش رفته بود و هر بار به شکلی با سر هم بندی و شاید بهتر باشد بی پرده تر بگوییم با ماله کشی و ماست مالی جلوی آن گرفته شد. اما این بار داستان کمی جدی تر به نظر می رسد. 

هم اکنون در فضای رسانه ای و ورزشی کشور جنجالی به پا افتاده که آی به داد فوتبال برسید که پرسپولیس و استقلالش حذف شدند. پای وزیر و وکیل و کمیته و ... به میان آمده که به هر شکل ممکن (همانند گذشته) جلوی این اتفاق گرفته شود. هواداران هم در این بین با نگرانی اخبار را دنبال می کنند و هر لحظه در انتظارند که خبری خوش از بقای تیم محبوبشان در آسیا بشنوند غافل از این که خبر خوش شاید کاملا برعکس باشد یعنی حذف قطعی هر دو تیم از آسیا.

اگر پس از پادرمیانی های گذشته کسانی که از طرق غیرقانونی و با مدرک سازی، موفق به حفظ تیم ها در آسیا می شدند، پس از آن به فکر چاره می افتادند تا با حل مشکلات در آینده این اتفاق نیفتد، می شد از خطای کار بد آنها به لطف حسن نیت شان گذشت و در نهایت این سیاست حفظ ظاهر و حل مشکل از درون را ستود اما هر بار که جلوی نظارت و دخالت AFC گرفته شده تا سال بعد نه تنها مشکلات مدنظر این نهاد حل نشده بلکه چند مورد هم به آن اضافه و مشکل حادتر هم شده است.

یک لحظه صبر کنید! جلوی حذف این دو باشگاه را بگیریم که دقیقا چه بشود؟ چه اتفاق خجسته ای قرار است رخ دهد؟ زور داخلی ها که به این دو باشگاه برای سامان دادن به امورشان نمی رسد. مگر نگفته اند و نخوانده ایم که " تا نباشد چوب تر فرمان نبرد ..." چرا حالا که یک نهاد بیرونی که ذی نفع نیست، یک نهاد که دیگر به آن انگ قرمز و آبی بودن نمی توان چسباند، یک نهاد که زوری فراتر دولت و مجلس و وزارت و ... دارد، تلاش می کند تا دمل های چرکین فوتبال ایران را بترکاند و زشتی و کثیفی اش بیرون بریزد این اندازه مقاومت می کنیم؟

مگر نه این که همه بارها گفته ایم که فوتبال ایران بیمار است. ویترین فوتبال ایران مگر چیزی جز استقلال و پرسپولیس است؟ چرا نمی خواهیم این بیماری درمان شود. چرا می خواهیم این اندازه در مقابل جراحی مقاومت کنیم. مگر حاصل روند فعلی عملکرد این دو باشگاه جز هزینه های سرسام آور، پرونده های حقوقی، بدهکاری، فسادهای مالی، دلالی، ناکامی در آسیا و ... چه چیز دیگری بوده که همچنان اصرار می ورزیم این دو باشگاه به همین شکل و با لاپوشانی همیشگی باز هم راهی آسیا شوند؟

هواداران دو آتشه دو تیم البته که دوست دارند حضور موفقیت آمیز تیمشان را در آسیا ببینند. اما همین هوادارانی که عمر 90 درصدشان به دیدن یک جام در قاره کهن قد نمی دهد اگر با کنار گذاشتن نگاه احساساتی واقعیت فوتبال ایران را ببینند و بدانند که این حذف می تواند زمینه ساز حل بسیاری از مشکلات دو باشگاه باشد دیگر این اندازه از این اتفاق ناراحت نخواهند شد. دو تیمی که چند دهه است در آسیا قهرمان نشده اند حالا یک سال دیگر هم به آن اضافه شود چیزی نمی شود. 

به راستی چه کسی بدش می آید که پس از حذف از آسیا مسئولان به فکر فراهم کردن استانداردهای لازم و اولیه فوتبال که مدنظر فیفا و AFC هست بیفتند؟ مسائلی مانند زیرساخت های فوتبالی، قراردادهای شفاف، حسابرسی های مالیاتی، تعیین تکلیف وضعیت مدیریتی، تسویه حساب با طلبکاران و معضلاتی از این دست که سالهاست با پنجه هایش بیخ گلوی فوتبال را می فشارد و نتیجه آن ناکامی در هر دو بخش باشگاهی و ملی بوده است.

در این میان افرادی که تلاش می کنند نابسامانی های فوتبال ایران را به گوش مقامات AFC برسانند خائن و وطن فروش لقب می گیرند و کسانی که در تلاشند به هر شکل ممکن با قلم موی هزار رنگ خود این فوتبال کثیف را به رنگ قناری در آورند و به بقیه نشان دهند، دلسوز و مشکل گشا لقب گرفته اند. 

در پایان تنها می توان گفت اگر باز هم مانند سال های گذشته از طریق روش های میانبر و به شکل همیشگی مشکل دو باشگاه حل شود و در آسیا حضور پیدا کنند هیچ دردی از فوتبال ایران و پرسپولیس و استقلال دوا نخواهد شد و این روند معیوب آن قدر در فوتبال ایران ادامه پیدا می کند که آن را به ورطه اضمحلال بکشاند.