منصورپورمیرزایی: با نبود سیامند توکیو تلخ ترین مسابقه زندگی ام شد/ مسئولان هیچ گاه شرایط سخت معلولان را درک نمی کنند

منصور پورمیرزایی در گفت و گو با خبرنگار ورزشی جی پلاس، در خصوص حضور در پارالمپیک توکیو به عنوان جایگزین سیامند رحمان و کسب مدال نقره اظهار کرد: المپیک و پارالمپیک بزرگترین رویداد ورزشی است و آرزوی هر ورزشکاری حضور در این رقابت و کسب مدال است تا مزد زحمات خود را بگیرد. در هر صورت شرایط به گونه‌ای پیش رفت که با توجه به اینکه سیامند رحمان به رحمت خدا رفته بود، من جای او اعزام شوم. با توجه به شرایط موجود در جهان تماشاچی حضور نداشت و این موضوع باعث شد از انرژی ، شادی و هیجان بی نصیب بمانیم.

او افزود: دوست داشتم با مدال طلا یاد و خاطره سیامند رحمان را زنده نگه می‌داشتم اما متاسفانه این اتفاق رخ نداد. هدف اول من این بود که مدال طلا کسب کنم هم به خاطر سیامند؛ هم کشورم چون این مدال متعلق به ایران بود اما نشد. چون سیامند نبود، دوست داشتم وقتی روی سکو می‌ایستم یاد و خاطره‌اش زنده شود و آن لباس را پوشیدم ولی خب مدال نقره را کسب کردم و خیلی ناراحت شدم. در کل این پارالمپیک اصلا برای من رضایت بخش نبود چون یک عمر به دنبال این بودم که با عشق و روحیه بالا عازم این رقابت شوم اما با اتفاقی که برای سیامند افتاد فشارهم روی من بیشتر شد و هم اینکه عشق تبدیل به مسئولیت شد بنابراین شرایط سختی داشتم. من بارها در طول اردوها و مسابقات در کنار سیامند بودم و با هم روی سکوی قهرمانی رفته بودیم؛ جای خالی‌اش در توکیو واقعا احساس می‌شد و تلخ ترین مسابقه‌ای بود که شرکت کردم. من از مردم ایران عذرخواهی کردم چون انتظار داشتند مدال طلا را کسب کنم و شرمنده شدم.

پورمیرزایی در خصوص دلایلی که باعث شد علی رغم شرایط خود ورزش حرفه‌ای را شروع کند و به زندگی بازگردد تصریح کرد: خودباوری در وجود تمام انسان‌ها است بنابراین اگر به توانایی‌های خودمان باور داشته باشیم نه تنها در ورزش بلکه در هر زمینه‌ای موفق خواهیم شد. من 25 سال پیش ورزش را شروع کردم آن هم با امکانات بسیار کم که در شهرستان ما یک باشگاه بدنسازی بود. همیشه از همان دوران راهنمایی دوست داشتم خودم را نشان بدهم و شاید باور نداشتم یک روزی بخواهم قهرمان جهان شوم اما ورزش را شروع کردم؛ بعد از آن که از طریق رسانه‌ها تحقیقاتم را نسبت به ورزش جانبازان معلولان افزایش دادم و وقتی دیدم وزنه برداری جانبازان معلولان وجود دارد در کرمان فعالیت در این رشته ادامه دادم و بهمن 1380 نایب قهرمان کشور شدم. چیزی که باعث حضورم در این عرصه شد هدف گذاری من بود و وقتی دیدم قهرمان جهان روی سکو پارالمپیک ایستاد گفتم من هم باید موفق شوم البته در این سال‌ها هم آسیب دیدم هم وزن کم کردم ولی هیچ وقت دست از تلاش برنداشتم. همین که رسانه‌ها به ورزش پارالمپیک می‌پردازند باعث می‌شود انگیزه در افراد شکل بگیرد.

او با اشاره به مشکلات جانبازان و معلولان چه در عرصه ورزش و چه در زندگی شخصی گفت: مسئولان اداره‌ها که مناسب سازی نمی‌کنند چرا که هیچ کدام ورزشی نبوده و نیستند و مانند ما در شرایط سخت رشد نکردند بلکه با پارتی بازی و روابط آمدند رییس یک اداره شدند بنابراین ما را درک نمی‌کنند؛ کسی که درک داشته باشد همه جوره امکانات را برای معلولین فراهم می‌کند. سخت ترین کار را ورزشکاران پارالمپیک انجام می‌دهند؛ در دهکده پارالمپیک شاید باور نکنید چه انرژی و تحرکی را می‌دیدیم و یک شخص بدون دست عجیب ترین کارها را انجام می‌داد. رکورد شنا پارالمپیک نزدیک به المپیک بود و این مسائل در رسانه‌ها باید عنوان شود تا همه درک کنند.

منصور پورمیرزایی در پایان صحبت‌های خود گفت: در پرتاب نیزه کسی که روی صندلی می‌نشیند و پاهایش را می‌بندند وچهل متر رکورد می‌زند نسبت به ورزشکار سالم خیلی شرایط سخت تری دارد اما ببینید چه رکوردهایی ثبت می‌شود. به هرحال من نمی‌خواهم کارشناسی کنم اما این‌ها مسائلی است که باید گفته شود تا مسئولان فکری به حال بهبود شرایط ما کنند.