با نزدیک شدن به رقابت های فوق سنگین وزنه برداری پارالمپیک توکیو جای خالی سیامند رحمان وزنه بردار پرقدرت و خنده های همیشگی اش بیش از پیش حس می شود.
گروه ورزشی جی پلاس، مصطفی معدنی ثانی: وزنه برداری جهان بیش از یک سال است که مرد آهنین، پراحساس، خنده رو و پر انرژی ورزش اشنویه ای را از دست داده است. حالا در اولین پارالمپیک بدون سیامند جای خالی خودش، خنده هایش، قول هایش و رکوردهایش بیش از گذشته احساس می شود.
رقابت های فوق سنگین وزنه برداری پارالمپیک با نام و نشان سیامند رحمان گره خورده بود و هست. قول وزنه عجیب و غریبی که برای توکیو داده بود را از یاد نبرده ایم. سیامند اهل بدقولی نبود اگر روزگار فرصتش را نمی گرفت.
سیامند با همه به جز وزنه رفیق بود. با دستیاران محافظی که زیر وزنه اش را می گرفتند، با داوران، با خبرنگاران. کسی چهره سیامند را بدون خنده به یاد نمی آورد، رکورد که شکستنی است.
درگذشت سیامند رحمان در عین جوانی، حسرت و افسوس فراوانی را به دل همه بر جای گذاشت. این که چرا در پرونده پزشکی اش هیچ نشانی از مشکل قلبی به چشم نمی خورد و با سکته قلبی درگذشت. فوق ورزشکاری که قلبی از جنس طلا داشت و هیچ گاه هیچ کس را از خود نرنجاند. دو طلای پارالمپیک در لندن و ریو، می توانست با هت تریک در توکیو کامل شود اگر که اجل مهلتش داده بود. در غیاب بزرگ مرد ورزش معلولان، منصور پورمیرزایی امروز در دسته 107+ به جای سیامند وزنه را پرس خواهد کرد.
دست یابی به رکوردهای عجیب و غریب سیامند که دور از دسترس منصور است، اما حتما وقتی زیر وزنه می خوابد، مشت هایش را دور هالتر گره می زند، تمرکز می کند، نفس حبس می کند و وزنه را پایین و بالا می برد، تنها نیست. سیامند آنجاست او را می بیند و با خنده اش منتظر مدال اوست.
