در بازی های المپیک ورزشکاران سیاهپوست اعتراض خود را نسبت به بدرفتاری ها نشان دادند و آبه‌به بیکیلا توانست به شکل خاصی قهرمان ماراتن شود.
گروه ورزشی جی پلاس، فرشته مقدم: المپیک ملبورن، رم، توکیو و مکزیکو سیتی پر از اتفاق های به یادماندنی بودند. در بخش چهارم بررسی بازی های المپیک به شروع رقابت شوروی با آمریکا برای صدرنشینی در فهرست مدال ها و فوران جنبش "قدرت سیاه" علیه نژادپرستی اشاره می شود.
ملبورن ۱۹۵۶
بازی های المپیک در سال ۱۹۵۶ برای نخستین بار خارج از اروپا و آمریکا برگزارشد. به نوشته روساریو، میزبان ملبورن استرالیا بود که ۳۳۱۴ ورزشکار از ۶۷ کشور در این رقابت ها شرکت کردند. چهره برجسته بازی ها ولادیمیر کوتس، دونده روس بود. او برنده مدال طلای دو ۵ هزار و ۱۰ هزار متر شد. همچنین ماری رز شناگر ۱۷ ساله و روبرت مارو، دونده آمریکایی درخشیدند و هر یک سه مدال طلا کسب کردند. برای نخستین بار در تاریخ شوروی با ۹۸ مدال (۳۷ طلا) در صدر قرار گرفت. آمریکا با ۷۴ مدال (۳۲ طلا) و میزبان با ۳۵ مدال (۱۳ طلا) به ترتیب در رتبه های دوم و سوم جای گرفتند.
رم ۱۹۶۰
رم پایتخت ایتالیا میزبان بازی های ۱۹۶۰ بود. از لحاظ تعداد حضور ورزشکاران و کشورها یک رکورد شکنی اتفاق افتاد. ۵۳۴۸ ورزشکار از ۸۹ کشور رقابت کردند. این افزایش به خاطر استقلال اغلب کشورهای آفریقایی بودند که توانستند در شرایط جدید رقابت کنند. در این بازی ها اتفاق تاریخی رخ داد و مدال طلای ماراتن به آبه‌به بیکیلا، اتیوپیایی رسید که با پرهنه این مسافت طولانی را دوید. او چهار سال بعد این قهرمانی را تکرار کرد اما این بار کفش به پا داشت. در ژیمناستیک لاریسا لاتینینا توانست شش مدال کسب کند. او در دوران ورزشی اش ۱۸ مدال بر گردن آویخت (۹ طلا) و لقب پرافتخارین ورزشکار زن تاریخ المپیک را به خود اختصاص داد. کاسیوس کلای مدال طلای رشته بوکس را به دست آورد و این عنوان شروع دورانی بود که او را به بهترین بوکسور تاریخ تبدیل کرد. در فهرست مدال ها دوباره شوروی در صدر قرار گرفت و ۱۰۳ مدال به دست آورد (۴۳ طلا). آمریکا با کسب ۳۴ طلا در رتبه دوم باقی ماند و جایگاه سوم برای میزبان با ۱۳ طلا بود.
توکیو ۱۹۶۴
المپیک در سال ۱۹۶۴ برای نخستین بار در آسیا برگزار شد. توکیوی ژاپن میزبان بود. قبلا این شهر به عنوان میزبان بازی های ۱۹۴۰ انتخاب شده بود اما به دلیل جنگ جهانی دوم این رقابت ها برگزار نشد. در المپیک ۱۹۶۴ تعداد ورزشکاران ۵۱۵۱ نفر (۹۳ کشور) بود. دوباره بیکیلا اتیوپیایی قهرمانی اش را در ماراتن تکرار کرد و لاتینینا شش مدال دیگر در ژیمناستیک به دست آورد. در این بازی ها دون فریزر خداحافظی کرد. شناگر استرالیایی در کودکی از بیماری آسم رنج می برد و به همین خاطر شنا کردن به او توصیه شد تا بهبود یابد. او در توکیو برای سومین بار پیاپی قهرمان شنای ۱۰۰ متر آزاد شد. شناگر پر حاشیه استرالیایی ساعاتی قبل از مراسم اختتامیه کاروان را ترک کرد تا در یک جشن شرکت کند. فریزر که مست بود با دوستانش تلاش کرد تا یکی از پرچم های ژاپن را از کاخ امپراتوری بدزدد اما پلیس او را دستگیر کرد. این اتفاق موجب شد ۱۰ سال از فعالیت محروم شود و به این شکل دوران ورزشی قهرمان المپیک که هفت مدال کسب کرده بود به پایان برسد. آمریکا پس از دو دوره ناکامی توانست دوباره به صدر برگردد و ۳۶ مدال طلا کسب کند. شوروی با ۳۰ مدال در رتبه دوم جای گرفت و ژاپن با ۱۶ طلا سوم شد.
مکزیکو سیتی ۱۹۶۸
بازی های المپیک در سال ۱۹۶۸ برای اولین بار در آمریکای لاتین برگزار شد. میزبان مکزیکو سیتی بود که از ۱۱۲ کشور مختلف ۵۵۱۶ ورزشکار شرکت کردند. در این بازی ها جنبش "قدرت سیاه" فوران کرد و ورزشکاران سیاهپوست که با آن ها بدرفتاری شده بود خشمشان را نشان دادند. تامی اسمیت و جان کارلوس که روی سکو رفتند (عنوان اول و سومی دو ۲۰۰ متر را به دست آوردند) لباس سیاه بر تن کردند با دستکش هایی به همین رنگ و دستانشان را به نشانه اعتراض بالا بردند اما این حرکت تاریخی با اخراجشان از دهکده المپیک همراه شد. با این حال نامشان در تاریخ ماندگار شد. علاوه بر آن ها، دیگر ورزشکاران سیاه پوست درخشیدند (باب بیمون در پرش طول رکورد شکنی کرد و ۲۰ سال این رکورد باقی ماند. جورج فورمن هم در بوکس عملکرد خیلی خوبی داشت). دیگر عملکرد برجسته برای دیک فازبری بود که در پرش ارتفاع بر خلاف معمول به پشت از روی مانع پرید. برای اولین بار از چنین روشی استفاده می شد. آمریکا بیش از دیگر کشورها مدال به دست آورد (۴۵ طلا و ۱۰۷ مجموع). جایگاه دوم برای شوروی بود با ۹۱ مدال (۲۹ طلا) و ژاپن با یازده طلا در رتبه سوم قرار گرفت.
