انتقادات به اشتباهات داوران و حمله به شخصیت حقوقی و حقیقی آن ها از سوی مربیان، بازیکنان و مدیران به نحوی است که گویا داوران ایرانی در جایی غیر از این سیستم آموزشی بار آمده اند و برای فوتبال آماتور داخلی با سطح فنی بسیار نازل، در حد لیگ قهرمانان اروپا و جام جهانی قضاوت کنند!
گروه ورزشی جی پلاس؛ اشتباهات داوری بخش تفکیک ناپذیر فوتبال ایران است؛ به طوری که هفته های سپری شده از لیگ بیستم به شدن تحت تاثیر این مسائل قرار گرفته و همه شاهد هستند که هر تیمی در هر جایگاهی از این مسئله نفع یا ضرر کرده و کسی نمی‌تواند منکر این قضیه شود که اشتباهات کاملا به ضررش تمام شده است ولی این یک جریان طبیعی است که تیم ها تمایلی به بیان منافع خود نداشته باشند.
در نتیجه اخیرا مرتب شاهد مصاحبه ها و بیانه تیم ها و اشخاص مختلف فوتبالی علیه اهالی فوتبال هستیم. حال که این اشتباهات بیش از گذشته به چشم آمده، فدراسیون برای بازی های سرنوشت ساز اخیر دست به دامن تنها ستاره داوری خود یهنی علیرضا فغانی شده تا در مدت زمان تعطیلی لیگ استرالیا، به بحران پیش آمده کمک کند.
هدف از این مطلب تقبیح اشتباهات داوری نیست اما برای چند دقیقه تمام قضاوت های قبلی درباره داوران را کناری بگذاریم و از یک منظر دیگر به این مسئله نگاه کنیم.
تقریبا تمام مربیان و بازیکنان قبول دارند که اشتباهات سهوی است و تا جایی که دیده شده، عمدی در کار نبوده است. این اشتباهات دقیقا مشابه اشتباهات مربیان در انتخاب ترکیب و تاکتیک مناسب، توان فنی ضعیف بازیکنان داخلی و برخی اشتباهات کودکانه، ناکارآمدی مدیران در رفع رجوع مسائل عادی باشگاه ها و در مقیاس بزرگتر، مشکلات روزانه در بخش های مختلف اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشور است که هر کسی را انگشت به دهان می گذارد.
از ایران که فراتر برویم، چقدر شاهد اشتباهات داوری در مسابقات یورو ۲۰۲۰ بودیم؟ آیا جز این است که در همین مسابقات اگر کمک داور ویدیویی نبود سرنوشت تیم ها چقدر عوض می شد؟ مگر به یاد نداریم که آلوارو موراتا در بازی یوونتوس و بارسلونا در فصل اخیر لیگ قهرمانان اروپا سه بار گل زد و اگر VAR نبود، مهاجم اسپانیایی یووه موفق به هتریک شده بود اما در اخر هیچی گلی به نام او ثبت نشد!
اصل سخن اینکه وضعیت داوران در فوتبال ایران دقیقا در سطح فنی بازیکنان و مربیان است و مقداری کمتر یا بیشتر نیست! چطور می توان انتظار داشت که در یک سیستم آموزشی مشابه، داورانی در حد جام جهانی و لیگ قهرمانان اروپا تربیت شوند اما سایر ارکان فوتبال از جمله بازیکنان در ساده ترین و بدیهی ترین حرکات فوتبالی در جا بزنند یا هنوز که هنوز است اشتباهات کودکانه در مدیریت باشگاه ها رخ بدهد؟
تاکنون چند فوتبالیست ایرانی در ابعاد جهانی تحسین شده اند؟ آیا غیر از این است که جز علی دایی، علی کریمی و شاید مهدی مهدوی کیا فوتبالیست دیگری که تحسین آسیا و جهان را به دنبال داشته باشد، نداشتیم ایم؟ در داوری هم تک ستاره هایی مانند محمد فنایی با قضاوت فینال جام جهانی ۱۹۹۴، علیرضا فغانی با قضاوت فینال المپیک ۲۰۱۶ ریو و رده بندی جام جهانی ۲۰۱۸ و یا زنده یاد جعفر نامدار که خیلی زودتر از فوتبال ایران و آسیا توانست در دو دوره جام جهانی قضاوت کند و در عصر خود اعجوبه ای جساب می شد اما آیا این نفرات از فوتبالیست‌ها تا داوران حاصل سیستم آموزشی دیگری بودند؟ جواب این است که این نفرات استثنائات هستند که هر کشوری در تاریخ ورزش خود امثال آن را داشته است.
مطمئنا تنها راه حل عبور از اشتباهات داوری و جلوگیری از تضییع حقوق تیم ها که فوتبال جهان ۴ سال می شود به آن روی آورده ، سیستم کمک داور ویدیویی VAR است که هنوز با اجرا شدن در ایران فاصله دارد؛ منتهی در همین زمان کوتاه به جای حمله به شخصیت حقیقی داوران و اتهام زدن به آن‌ها، باید پیکان انتقادات را به سوی فدراسیون فوتبال و کمیته داوران باشید تا حداقل برای فصل جدید کلاس های آموزشی علمی و عملی را برای بهبود آمادگی داوران تدارک ببیند.
از طرفی همراهی طبقه هواداران از سیاست های نخ نما شده تیم ها برای فرار از اشتباهات خود و انداختن توپ به زمین داوران با یک مقایسه عادلانه کاملا مشخص است و نباید اجازه داد هر کسی با این قبیل اعتراض ها، زیر پوشش داوران از اشتباهات خود فرار کند.
