فوتبال و زلزله ساعت صفر و ۳۰!

گروه ورزشی جی پلاس، شبنم روحی: فوتبال همیشه یادآور هیجان، نشاط و بسیاری اتفاقات ریز و درشت بوده و هست اما جام جهانی ۱۹۹۰ برای ایرانی ها نه یادآور قهرمانی آلمان هاست، نه میزبانی ایتالیا و آقای گلی اسکیلاچی، نه درخشش ماتیوس و نه هیچ چیز دیگر جز زلزله! 

ساعت ۳۰ دقیقه بامداد ۳۱ خرداد ۱۳۶۹ و جان باختن حدود ۴۰ هزار نفر و داغدار شدن یک ایران. 

حتی اگر جدال برزیل و اسکاتلند نتیجه عجیب یا اتفاق خارق العاده ای داشت به مانند امروز و بعد از ۳۱ سال اینگونه در ذهن ایرانی ها نمی ماند: پخش یک بازی از معتبرترین تورنمنت فوتبالی همزمان با زلزله مرگبار منجیل و رودبار.

در آن زمان نه خبری از پخش مستقیم کل مسابقات بود؛  نه تلویزیون های بزرگ و رنگی اما فوتبالی که در آن مشخص نبود برزیل زرد پوشیده و اسکاتلند سورمه ای،  جان بسیاری را نجات داد؛ آن ها که به امید دیدن بازی مرحله سوم جام جهانی بیدار مانده بودند و توانستند از دل یک حادثه تلخ زنده بیرون بیایند و سال ها با خاطرات تاسف بار آن زندگی کنند.

بسیاری نه فقط گل دقیقه ۸۲ مولر را ندیدند بلکه شاید اصلا نفهمیدند سرنوشت آن بازی چه شد. چرا که شادی گل طلایی پوشان با شوک و ضجه های مردم منطقه زلزله زده همزمان شده بود. حتی حاج رضایی هم که مهمان برنامه  بود با شنیدن خبر زلزله از ساختمان پخش بیرون زد و عباس بهروان ماند و اجبار برای گزارش بازی.

حالا که اسکاتلند در یورو و برزیل در کوپا آمه ریکا بازی می کند و اتفاقا بازی هایشان گاهی به نیمه شب هم کشیده می شود کمتر کسی است که از آن حادثه دلخراش شنیده باشد و دوباره یاد آن نیفتد.

به عقیده بسیاری ربط دادن زنده ماندن عده ای به خاطر بیدار ماندن برای دیدن یک مسابقه فوتبال بی دلیل باشد و حتی اغراق اما آن ها که ماندند حتی با دیدن آن همه تلخی و مصیبت به خوبی می دانند که آن مسابقه جانشان را نجات داد؛ البته هستند آن هایی که از شنیدن نام جام جهانی، برزیل، اسکاتلند و هر چیزی مربوط به آن کامشان تلخ می شود و به عنوان بازماندگان حادثه دوست ندارند از فوتبال چیزی بشنوند اما خود فوتبال می تواند خوشحال باشد که شاید آن شب توانسته جان یک نفر، حتی یک نفر را نجات بدهد.