در دیزی باز شد، گربه های محترم لطفا حیا!

گروه ورزشی جی پلاس؛ قانون منع جذب بازیکنان و مربیان خارجی از آن قانون های من در آوردی و کم سابقه ای بود که در کشورهای درجه سوم فوتبال هم پیدا نمی شد. اما اگر فقط یک مزیت برای آن می شد ذکر کرد، جلوگیری از ریخت و پاش های بی حساب و کتابی بود که باشگاه های فوتبال خصوصا سرخابی ها انجام می دادند و در نهایت دودش به چشم بیت المال کشور می رفت.

حضور عزیزی خادم در راس فدراسیون فوتبال با لغو این قانون همراه شد و اکنون بار دیگر فضا برای حضور بازیکنان خارجی فراهم است. اما این مساله با شرایط فعلی حاکم بر فوتبال خصوصا دلال های پنهان و آشکاری که اطراف دو باشگاه پرسپولیس و استقلال پرسه می زنند بسیار نگران کننده است.

چرخه مالی در فوتبال ایران معیوب است. از یک سودرآمدزایی حرفه ای از کانال هایی مانند حق پخش، خصوصی سازی و ... قطع شده است و از سوی دیگر منابع مالی با قراردادهای ضعیف، دلالی بازیکنان بی کیفیت، پرونده های خارجی و ... به راحتی از دست می رود. از سویی مدیریت در باشگاه ها خصوصی نیست که مدیران بابت امضای قرارداد ته دلشان بلرزد و راحت چشم شان را به روی قراردادهای پر از صفر می بندند و امضا می کنند. تا زمان اتمام یا فسخ قرارداد دیگر روی صندلی شان نیستند و بیت المال می ماند و خسارت چند ده میلیارد تومانی!

از برانکو و کالدرون تا شفر و استراماچونی، از بودیمیر و رادوشویچ تا میلیچ و لکیچ نشان می دهد ماجرا قرمز و آبی ندارد. هر دو ید طولایی در بستن قرارداد های به درد نخور با بازیکنان به درد نخورتر دارند و تا می توانند خسارت ارزی بر جای می گذارند. آش این ماجرا در سال های گذشته این قدر شور شده بود که عملا راهی جز بستن آب از سر چشمه پیدا نشد. به عبارت دیگر ارکان قانون گذار زمانی که متوجه شدند عملا یارای ایستادن مقابل دلالی و نظارت بر حضور بازیکنان خارجی را ندارند، بالکل حضور بازیکنان و مربیان را ممنوع کردند.

قطعا مساله دلالی صرفا به حضور بازیکنان خارجی محدود نمی شود اما ابعاد قراردادهای داخلی با خارجی کاملا متفاوت است. پولی که در قراردادهای خارجی با بازیکنان بی کیفیت رد و بدل می شود قابل مقایسه با حق ایجنتی بازیکنان داخلی نیست. حالا به هر ترتیب شرایط به شکلی رقم خورده که بار دیگر در دیزی باز شده و امکان حضور خارجی ها فراهم شده است. باید منتظر ماند و دید گربه های گرسنه اطراف سفره چرب و نرم فوتبال چه اندازه حیا دارند و چه عملکردی از خود بر جای می گذارند. آیا این مدت ممنوعیت آنها را به قدری گرسنه کرده که سر از پا نمی شناسند و با سر به داخل دیگ شیرجه می روند و یا با احتیاط و ترس از ممنوعیت مجدد، کمی با احتیاط در مسیر ناسالم خود قدم بر می دارند!