قلب هایی که برای سیامند شکست

گروه ورزشی جی پلاس؛ شبنم روحی: یک سال گذشت اما هنوز حسرت خداحافظی باشکوه برای هرکول ایرانی بردل علاقمندانش مانده و شاید همین عامل مهمی باشد تا گاهی فراموش کنیم دیگر مرد طلاییِ شیرین زبان و مهربان در کنار ما نفس نمی کشد.

11 اسفند 1398 و درست در همان روزهایی که ویروس کرونا دغدغه شماره یک مردم شده بوده بود؛ خبری شوکه کننده ورزش ایران را داغدار کرد؛ سیامند رحمان درگذشت...

او که سابقه انتخاب به عنوان بهترین ورزشکار پارالمپیکی سال را داشت در سن 31 سالگی براثر ایست قلبی از دنیا رفت.

چه کسی می توانست باور کند پسر خندان و قدرتمند ورزش ایران به این زودی از میان ما برود؟ همه منتظر هت تریک طلایی او در پارالمپیک بودند اما دریغا که اجل فرصت نداد و این حسرت نه فقط برای او، بلکه برای همه ما ماندگار شد

او درست به مانند نامش مثل یک کوه بود؛ سیامند. مردی که شعار "معلولیت محدودیت نیست" را عملی کرد و الگوی بسیاری از افراد شد. همان طور که کمیته بین المللی پارالمپیک اشاره کرد سیامند رحمان الهام بخش زنان و مردان بیشماری در سرتاسر جهان بود.

رحمان که قرار بود برای المپیک توکیو بازهم رکوردشکنی کند و به گفته خودش ماموریت ویژه ای در ژاپن داشت خیلی زود از آرزوهای بزرگش دست کشید و تسلیم مرگ شد. حالا تمام رکوردهایی که در انتظار او بودند دست نیافتنی خواهند بودند چرا که هیچ وزنه بردار معلولی در حال حاضر توانایی رسیدن به رکوردهای سیامند را ندارد چه برسد به آن که بالاتر از او وزنه بزنند.

قلب سیامند مثل مدال های گردنش رنگ طلا بود و می توان او را به عنوان یکی از اخلاق مدارترین ورزشکاران ایرانی به شمار آورد؛ مردی که همیشه می خندید. اصلا چه کسی تصویری عصبانی یا آشفته از او در ذهن دارد؟! او همیشه یک فاتح بود؛ گاهی در میدان نبرد و گاهی در قلب های مردم. او همیشه مرد شماره یک مسابقات بود و رکورد می شکست اما این بار با رفتنش قلب ها را شکست.

اگر پارالمپیک توکیو برگزار شود جای خالی او بیش از هرزمان دیگری نه فقط برای ایرانی ها بلکه برای ورزش دنیا حس خواهد شد. دیگر هرکول خندان ایرانی با آن غرور و اعتماد به نفس همیشگی وزنه نخواهد زد؛ دیگر ایران یک طلا را برای او کنار نمی گذارد؛ دیگر کسی نیست سکوت سالن را برهم بزند و هیجان و هیاهو را به سکوی تماشاگران ببرد. دیگر از اعلام رکورد جهان و پارالمپیک در زمان برگزاری مسابقات لذت نمی بریم چرا که دیدن نام و رکورد سیامند وقتی که خودش دیگر در میان ما نیست سراسر تلخی است و دیگر منتظر هیچ مسابقه ای در دسته فوق سنگین پاراوزنه برداری نخواهیم بود.

جای رحمان برای همیشه خالیست ...