علی نوروزیان مسئول کمیته تریال فدراسیون دوچرخه سواری در گفت وگو با خبرنگار ورزشی جی پلاس، با اشاره به عدم دریافت پاداش پس از گذشت دوسال تصریح کرد: سال 1397 اولین دوره رقابت‌ها در کشور ژاپن برگزار شد که رهاورد ما کسب دو مدال نقره و دو مدال برنز بود. سال 1398 هم در کشور اندونزی صاحب دو مدال خوشرنگ طلا و دو نقره و برنز شدیم. خداراشکر توانستیم با این اتفاق سربلند به کشور برگردیم. قرار بود بعد از دو سال وزارت ورزش جوایز ما را پرداخت کند طی بخشنامه ای که صادر شده گفتند رقابت‌هایی که جزو مسابقات آسیایی و المپیک نباشد به آن ها جایزه تعلق نمی گیرد این در حالی است که هر تیمی بخواهد در مسابقه ای شرکت کند به آنها مجوز شورای برون مرزی داده می شود و این مجوز به امضای مدیران می‌رسد و به فدراسیون ابلاغ می‌شود تا جوایز را بگیریم و اتفاقا این نامه را ما در سال های 1397 و 1398 دریافت کردیم اما پس از پیگیری های فراوان متوجه شدیم قرار نیست جایزه ای به ما تعلق بگیرد.
او در ادامه افزود: فدراسیون برای ما توضیح داد اواخر مهر ماه پیگیر کارهای ما برای دریافت جوایز است اما با این حال متاسفانه جواب نامه ای به ما داده نشده است. اگر بخشنامه ای صادر شده مسئولان باید به آن پایبند باشند نه اینکه زحمات یک دوچرخه سوار را نادیده بگیرند. اصلا اعزام ورزشکاران به مسابقات با این شرایط چه معنایی دارد؟ این همه هزینه برای چه چیزی می کنیم؟ ما از رئیس فدراسیون و سایر دوستانی که در آنجا کار می کنند انتظار داریم این موضوع را در اولویت اصلی خودشان قرار دهند تا حقی از کسی اجحاف نشود. بهتر است با وزیر ورزش یا معاونان او صحبت کنند و پیگیر این اتفاق باشند.
مسئول کمیته تریال فدراسیون دوچرخه سواری در مورد مشکلات این رشته گفت: در کشورمان به جز خراسان جنوبی، اراک و پرند هیچ جای دیگر پیست نداریم و این یکی از مشکلات اصلی ما محسوب می شود. هر چقدر هم پیگیری می کنیم کسی جوابگو نیست. درخواست دارم از مدیران ارشد فدراسیون قبل از اینکه دوره خدمتشان به پایان برسد این مسئله را پیگیری کنند. اگر قرار نیست اتفاقی بیفتد خودمان دست به کار شویم در مراجع بالاتر مانند قوه قضائیه پیگیر کارهایمان باشیم زیرا رکابزنان زحمت کشیده اند و درست نیست حق آن ها ضایع شود. اکنون نفراتی مانند سپهر خمسه و رحمتی از نخبگان این رشته هستند؛ در گذشته هم آزادی را داشتیم و سایر دوستان که واقعا فوق العاده بودند و حرف هایی برای گفتن در سطح آسیا و جهان داشتند و هنوز هم دارند.
علی نوروزیان تصریح کرد: متاسفانه معضل اصلی ما نداشتن پیست است و به هر کدام از دوستان که می گوییم؛ هیچ کاری در راه برطرف کردن این موضوع انجام نمی دهند. اگر به این نفرات توجه شود خیلی راحت می توانند بهترین عناوین را برای ایران به دست بیاورند. اگر رکابزنان بخواهند برای تمرین به خراسان جنوبی یا اراک بروند باید ازجیب خودشان هزینه کنند که در این وضعیت سخت اقتصادی امری دشوار برای آنها است. واقعا سر ما بریده شده و من خودم شرمنده دوچرخه سواران هستم و چیزی برای گفتن ندارم. تمام توان خودم را گذاشتم تا از حق و حقوق رکابزنان دفاع کنم اما واقعا دیگر دستم به جایی نمی رسد.
او در پایان صحبت‌های خود گفت: دوستان در منطقه 22 و سایر مناطق قول دادند برای ما پیست احداث کنند اما تاکنون هیچ کدام از قول های آن ها عملی نشده است. در سال 1398 تنها رشته ای بودیم که با قدرت تلاش کردیم بهترین نتایج را بگیریم. ما قصد داشتیم مسابقه ای در استان همدان برگزار کنیم اما ویروس کرونا بهانه ای شد تا مسئولان مانع از این امر شوند. پس از مسابقات آسیایی، نوجوانان و جوانان زیادی را برای آموزش دیدن وارد این رشته کرده ایم تا بتوانند در سالیان آینده باعث سربلندی و سرافرازی کشورمان شوند.
