پرسپولیس؛ شماره یک بزرگِ قرمز

گروه ورزشی جی پلاس، شبنم روحی؛ تعریف و تمجید از پرسپولیس دیگر یک تعصب رنگی نیست چرا که نمایش این تیم در لیگ قهرمانان آسیا فارغ از رنگ و تعصب قابل ستایش است؛ برانکو از پرسپولیس رفت و حالا این تیم برای یحیی است اما انگار او و بازیکنانش به خوبی وارث این مربی کروات بودند و "جنگیدن" را به خوبی یاد گرفتند.

اگر 24 ساعت غیر حرفه ای بعد از بازی با استقلال در نیمه نهایی جام حذفی را از کارنامه یحیی گل محمدی حذف کنیم، می توانیم نمره قبولی را به او بدهیم. چرا که او تیمی ساخته که یاد گرفته غُر نزد و بجنگند.

پرسپولیس یک تیم کامل است و برهیچ کسی پوشیده نیست که آن ها بهترین تیم ایران هستند که به نام ها توجهی ندارند. کمتر کسی خریدهای پرسپولیس به مانند آل کثیر، لک و آقایی را تایید کرد و همه منتظر افول این تیم بودند اما گل محمدی نشان داد در نقل و انتقالات درست عمل کرده است.

محرم نوید کیا در هفته های اخیر بهترین اظهار نظر را در خصوص پرسپولیس داشت و اعلام کرد باید از تیمی که خوب کار می کند تمجید کنیم حتی اگر رقیب باشد. حالا شاید پرسپولیس رقیب دیروز یا حتی فردای ما باشد اما نمی توانیم چشم بر روی موفقیت های او ببندیم؛ همان طور که نتوانستیم سپاهان و ذوب آهن فینالیست لیگ قهرمانان آسیا را نادیده بگیریم.

در سال 2018 پرسپولیس ثابت کرد که با پنجره بسته هم می توان نفس کشید و حالا آن ها نشان دادند حضورشان در فینال دو سال قبل اتفاق نبوده و آن ها برای پیروزی می جنگند.

دنیای رقابت های ورزشی چه فوتبال و چه خارج از فوتبال چیزی به نام خوشحالی از برد رقیب ندارد اما می توان آن ها را ستایش کرد. پرسپولیس با یحیی گل محمدی قابل ستایش است؛ تیمی که بازیکنانش توان یک پرتاب اوت را هم ندارند اما جا نمی زنند و برای رسیدن به موفقیت تلاش می کنند.

ای کاش نه این پرسپولیس بلکه تمام تیم های ایرانی و تیم ملی چنین رویه ای داشتند و به جای غر زدن و بهانه گرفتن تلاش می کردند و به معنای واقعی تیم بودند. پرسپولیس در این رقابت ها واقعا تیم بود؛ سید جلال حسینی کاپیتان تیم نیمکت نشین می شود و شاید یکی دو دقیقه بیشتر فرصت بازی نداشته باشد اما هیچ اعتراضی نمی کند. بازیکنان چه روی نیمکت باشند و چه داخل زمین فقط یک نام برایشان مهم است.

بازیکنان قدیمی هم به خوبی این اهداف را برای تازه واردها ترسیم کردند و از مصاحبه آل کثیر کاملا می توان متوجه شد که کادرفنی به غیر از مسائل تاکتیکی، به انضباط و تعصب بازیکنان هم اهمیت زیادی می دهد. اگر آل کثیر یا هر بازیکن دیگری هزاران استوری و پست های اینستاگرامی بگذارد و از تعصبش بنویسد به اندازه تلاش داخل زمینش تاثیرگذار نخواهد بود. تعصب و غیرت به درشت بودن کلمات در فضای مجازی نیست یا مسخره کردن حریف نیست بلکه هر بازیکنی باید برای پیراهنی که برتن دارد بجنگد و با تمام وجود بازی کند.