70 میلیاردی که از جیب پرسپولیس پرید!

گروه ورزشی جی پلاس، سنگربان ملی پوش تیم فوتبال پرسپولیس سرانجام راهی تیم نه چندان مطرح آنتورپ بلژیک شد و با توجه به این که قراردادش با پرسپولیس هنوز به اتمام نرسیده بود، مبلغی حدود 500 هزار دلار عاید این تیم شد. مبلغی که البته به خزانه سرخ ها اضافه نمی شد و آن ها هنوز پول را نگرفته باید مبلغی هم روی آن بگذارند و بدهی خود را به مربیانی مانند برانکو و کالدرون بپردازند.

مبلغ 500 هزار دلار با توجه به رقم فعلی ارز از 10 میلیارد تومان فراتر خواهد رفت و به این ترتیب رقم قابل توجهی است، اما این رقم می توانست هفت برابر این میزان باشد؛ فقط اگر یک دگرگونی اساسی در قراردادهای معیوبی که در فوتبال ایران بسته  می شود، رخ دهد.

سایت ترانسفر مارکت ارزش بیرانوند را رقمی بیش از 3 میلیون یورو اعلام کرده است و این رقم از 70 میلیارد تومن هم بیشتر خواهد بود، اما حدود یک هفتم این مبلغ به حساب پرسپولیس واریز می شود.

یکی از بندهای مهم قراردادهای خارجی Buy-Out Clause یا همان رقم فسخ قرارداد است که در اکثر قراردادها چندین برابر ارزش واقعی است. در واقع باشگاه ها به لطف این بند قرارداد تلاش می کنند تا بازیکنانی که به دست آورده اند را به بهترین شکل برای خود حفظ کنند و اگر مجبور به فروش شدند حداقل از نظر مالی سود کنند.

برای مثال بارسلونا برای بند فسخ قرارداد فوق ستاره اش یعنی لیونل مسی مبلغ 700 میلیون یورو قرارداد که مسلما از ارزش واقعی مسی در بازار فوتبال بیشتر است، اما به کمک همین بند قرارداد توانسته جلوی پیشنهادهای دم دستی باشگاه های دیگر را بگیرد. آبی و اناری ها به لطف همین بند قرارداد از فروش نیمار به پاری سن ژرمن سود هنگفتی کردند و البته دقیقا به دلیل همین بند قرارداد فعلا نمی توانند به این راحتی ها نیمار را با وجود نارضایتی از حضورش در لوشامپیونه به نیوکمپ باز گرداندند.

بند فسخ قرارداد در فوتبال ایران وجود دارد، اما از آن جایی که اکثرا قراردادها یک ساله بسته می شود، اعتبار خود را از دست می دهد، چرا که این بند زمانی فعال می شود که بازیکن بخواهد پیش از اتمام قراردادش باشگاه را ترک کند اما عملا در قرارداد یک ساله مدتی از اعتبار باقی نمانده که باشگاه جدید بابتش حق فسخ بپردازد!

قراردادهای یک ساله و یا کوتاه مدت باعث می شود که باشگاه ها هر سال دچار تغییرات زیادی شده و از هماهنگی دور شوند، علاوه بر این هزینه اضافی بر روی دست باشگاه ها می گذارد، چرا که در پایان فصل به یکباره تمام بازیکنان قراردادشان به پایان می رسد و نشاندن تمام آن ها پای میز مذاکره کار آسانی نیست.

بازیکن سالاری یکی دیگر از مشکلاتی است که قراردادهای کوتاه مدت به وجود می آورد. در صورتی که قرارداد بلند مدت و با رقم فسخ قابل توجه باشد، بازیکنان پرمدعا اگر نتوانند مشتری پروپاقرصی برای خود پیدا کنند که حاضر به پرداخت رقم فسخ باشد، دیگر نمی توانند برای مدیران تاقچه بالا گذاشته و قراردادهای سنگین ببندند، اگر هم مشتری خارجی مناسبی پیدا شود که هم می توانند خودشان حضور در لیگ های معتبر را تجربه کنند و هم تیم ها به سود مالی دست پیدا کنند.

اگر پرسپولیس رقم فسخ قرارداد بیرانوند را مطابق با استانداردهای خارجی قرار می داد، اکنون می توانست درآمدی 70 میلیاردی از فروش او به جیب بزند. با در نظر گرفتن این که برای خرید هر بازیکن با کیفیت داخلی برای یک فصل نیاز به 5 میلیارد تومان باشد، با این پول می شد یک تیم 14 نفره کامل را خریداری کرد. ناگفته پیداست که این رقم چه تاثیری می توانست در آینده پرسپولیس داشته باشد.