"احترام بی احترام"؛ شعار لیگ برتر فوتبال ایران

سرویس ورزشی جی پلاس، بعد از قهرمانی لیورپول در لیگ برتر انگلیس که بعد از سی سال به دست آمد اتفاقاتی رخ داد که ثابت کرد نه تنها در زمین و در مسائل فنی بلکه در موارد اخلاقی هم انگلیسی ها به معنای واقعی حرفه ای هستند. لیگ های معتبر اروپایی نظیر آلمان، اسپانیا، ایتالیا و انگلیس فقط نام لیگ حرفه ای یا لیگ برتر را یدک نمی کشند بلکه در تمام جوانب پیشرفت کرده و حرفه ای هستند.

بلافاصله بعد از پایان بازی چلسی و منچسترسیتی که با شکست شاگردان گواردیولا همراه شد، اکانت رسمی منچسترسیتی به عنوان اولین تیم داخلی قهرمانی لیورپول را تبریک گفت و بسیاری دیگر از تیم های انگلیسی نظیر چلسی و تاتنهام هم در ادامه به بندرنشینان تبریک گفتند. ضمن اینکه باشگاه بورسیا دورتموند هم جزو اولین ها در تبریک به هواداران این تیم بودند. برخی از بازیکنان منچستریونایتد به مانند ریو فردیناند که با لیورپولی ها دشمن هستند در مصاحبه های زنده این قهرمانی را به رقیب تبریک گفتند.

این اتفاق در حالی رخ می دهد که چه سیتی به عنوان رقیب اصلی و چه یونایتد به عنوان دشمن دیرینه همواره کری خوانی زیادی با لیورپولی ها دارند و حتی نویل بازیکن پیشین منچستریونایتد بعد از شکست لیورپول در میانه فصل لیگ برتر با انتشار ویدیویی شادی خود را به نمایش گذاشت و نشان داد همیشه از باخت رقیب خوشحال می شود.

اما سوالی که پیش می آید این است که با وجود این اختلافات چگونه تیم ها خود را ملزم به احترام گذاشتن نسبت به حریف می دانند؟ بازیکنان و هوادارانی که هیچ ابایی از بیان تنفر خود از حریف ندارند اما احترام را فراموش نمی کنند. متاسفانه اخلاق حرفه ای که در فوتبال اروپا و بسیاری دیگر از نقاط جهان به چشم می خورد هیچ شباهتی به اتفاقات لیگ برتر ایران ندارد.

در لیگ برتر ایران بدون آن که سندی وجود داشته باشد به یکدیگر تهمت می زنند و اتفاقا کسی هم برای پیگیری این مسائل وجود ندارد. کمیته اخلاق و انضباطی فدراسیون هم بیشتر خود را درگیر ظواهر می کند تا مشکلات ریشه ای! بعد از قهرمانی تیم ها در لیگ ، جام حذفی و یا موفقیت های دیگر، به ندرت پیش آمده که رقیب پیام تبریکی را منتشر کند و فقط کری های غیراخلاقی و تهمت های ناروا وجود دارد.

در همین فصل جاری لیگ ایران هیچ نشانه ای از اخلاق حرفه ای دیده نشده است. همه تیم ها ادعای حرفه ای بودن دارند و می خواهند همه چیز به جز اخلاق مانند خارج از کشور باشد در حالی که یکی از مهم ترین مسائل یعنی احترام به حریف رعایت نمی شود.

نه تنها رفتار باشگاه ها بعد از قهرمانی لیورپول، بلکه بسیاری از این دست رفتارهای دنیای فوتبال برای ایران غریبه و حتی نامفهموم است. اگر گواردیولا در ایران بود به جای تبریک به رقیب آن هم بعد از بازی تیمش، هزاران تهمت و کری غیراخلاقی بر زبان می آورد و تیمش را شایسته ترین برای قهرمان شدن می دانست؛ شاید هم دست های پشت پرده را عامل ناکامی معرفی می کرد.

در سال های اخیر در فوتبال ایران هیچ گاه تیم های حاضر در کورس قهرمانی بعد از پایان لیگ به قهرمان تبریک نگفتند و بیشتر سعی کردند با زیرسوال بردن عناوین از عدم موفقیت خودشان سلب مسئولیت کنند. ای کاش فوتبال ایران به جای قیل و قال های عجیب و غریب کمی اخلاق حرفه ای را هم فرابگیرد تا اگر کیفیت فنی وجود ندارد؛ اخلاق حرفه ای در رفتارها به چشم بیاید.

شاید مشکل فوتبال ایران این باشد که مسائل فنی بر مسائل اخلاقی ارجحیت دارد که اگر اینگونه نبود امروز فوتبال ایران سراسر بی اخلاقی و زشتی نبود. زمانی که بُعد فنی تیم ها و بازیکنان بدون در نظر گرفتن اخلاق آن ها مورد توجه باشد، هیچ یک از آن ها تلاشی برای بالارفتن سطح رفتار خود نمی کنند و نتیجه اش می شود "فوتبال ایران"! فوتبالی که مربی روی نیمکتش از بازیکن جوانش عصبی تر است؛ نتیجه اش می شود فحاشی و استفاده از الفاظ رکیک که با لب خوانی کاملا قابل فهم است. فوتبال ایران فقط در بعد مالی پیشرفت کرده و بازیکنان و مربیان دستمزدهای بالا می گیرند بدون آن که نشانی از توسعه اخلاقی و حتی فنی باشد.