تیم ملی فوتبال ایران با سناریویی تکراری و از پیش مشخص شده دوباره در منامه به بحرین باخت تا طلسم برد در خاک حریف همچنان پابرجا بماند.
به گزارش سرویس ورزشی جی پلاس، بحرینی ها با اتکا به روش همیشگی خود موفق به کسب سه امتیاز خانگی در برابر ایران شدند و این در حالی بود که از بعد فنی برتری نسبت به تیم اول آسیا نداشتند.
سناریوی همیشگی بحرینی ها از ابتدا آغاز شد. رفتار زشت و بی شرمانه تماشاگران به هنگام پخش سرود ملی ایران و بدتر از آن خنده بازیکنان بحرین، نشان داد که آن ها از همان ابتدا به جای ساق پا، اعصاب بازیکنان را نشانه رفته اند. البته که اتخاذ این راهکار از سوی بحرینی ها منطقی هم به نظر می رسید. وقتی یک روش جواب می دهد و حریف هم هیچ راهکاری برای مقابله با آن ندارد و به دفعات در دام تکراری گرفتار می شود، چرا این کار انجام نشود!؟
از سرمربی تیم ملی بابت نداشتن برنامه ای برای ضدتاکتیک روانی بحرینی ها نمی توان خرده گرفت، چرا که او با فوتبال آسیا آشنایی زیادی ندارد و شاید چندان در جریان اتفاقات و آرشیو دیدارهای قبلی ایران و بحرین هم نباشد، اما بالاخره تیم سرپرست، دستیار یا مسئول وطنی دارد که با فضای تیم آشنایی داشته باشد. در شرایطی که واضح بود که بحرینی ها اعصاب بازیکنان ایران را هدف گرفته اند، چرا نباید به آن ها هشدار داده شود که مراقب رفتار خود باشند!؟ البته بازیکنان هم که سابقه بارها بازی در چنین شرایطی را دارند هم انتظار می رود کاملا وضعیت بازی را درک کنن و آماده هرگونه اتفاقی باشند.
تیم ملی در منامه از نظر فنی نمایش امیدوارکننده ای از خود ارائه نداد، اما بحرین هم خوب بازی نکرد که شایسته برد باشد و به نظر همان تساوی بدون گل که البته در هوای نامناسب و جو بد زمین حریف نتیجه بدی هم نبود، می توانست نتیجه واقعی بازی باشد؛ اگر بازیکنان ایران این قدر ساده در تله تکراری حریف گرفتار نمی شدند.
باخت به بحرین پایان کار ایران در راه صعود به جام جهانی نیست، اما شکست برابر این تیم بیشتر از سه امتیاز واقعی آن ممکن است به تیم ضربه بزند. مگر این که در بازی برگشت با ثبت نتیجه ای قاطع این بازی هر چند برای کوتاه مدت به دست فراموشی سپرده شود.
