برادر راضیه شیرمحمدی: خواهرزاده هایم خانه ندارند!/ چرا پاداش او را ندادند تا مستاجر نماند؟/ از روز هفتم همه چیز فراموش شد!

راضیه شیرمحمدی که در خرداد ماه سال جاری توانست سهمیه پارالمپیک 2020 توکیو را کسب کرد؛ چندهفته پیش به دلیل ایست قلبی درگذشت. این ملی پوش تیروکمان ایران در آخرین مصاحبه خود از عدم توجه کافی مسئولان نسبت به شرایط او و دیگر ورزشکاران انتقاد کرده بود.

محسن شیرمحمدی برادر مرحوم راضیه شیرمحمدی در گفت وگو با خبرنگار جی پلاس، درباره شرایط زندگی خواهرش صحبت کرد و از مسئولان درخواست کرد به خانواده این قهرمان که سابقه کسب مدال پارالمپیک و پاراآسیایی را دارد رسیدگی لازم صورت بگیرد.

نوش دارو بعد از مرگ سهراب

البته اینکه مسئولان می خواهند رسیدگی کنند نوش دارو بعد از مرگ سهراب است. در زمانی که خواهرم زنده بود قول های زیادی به او دادند اما هیچ کدام عملی نشد و الان چه فایده دارد؟! راضیه مستاجر بود و الان هدف ما فقط این است که برای دو دخترش خانه ای تهیه کنیم. استاندار هم بعد از فوت خواهرم قول هایی داده که اگر این ها عملی شود خیلی خوب است. البته اینها فعلا در حد حرف است و هنوز جلسه ای تشکیل نشده و وعده ای هم عملی نشده است.

از روز هفتم همه چیز فراموش شد!

کمیته ملی پارالمپیک تاکنون صحبتی درباره پرداخت مطالبات راضیه با ما نداشته اما کمیته های مردم نهاد خیلی پیگیر ما هستند. روزهای اول هم مسئولان تماس زیادی با ما داشتند. البته از طرف کمیته در روزهای ابتدایی آقای رضایی با ما تماس گرفتند و ابراز همدردی کرده و در مجلس ختم هم شرکت کردند. از روز هفتم اما همه چیز فراموش شد. واقعا نمی دانم وعده ها عملی می شود یا نه.

اجاره خانه مانده و دختران راضیه 10 مرداد باید خانه شان را تخلیه کنند

10 مرداد 98 موعد تخلیه خانه خواهرم است و الان اجاره خانه اش هم مانده. ما از الان وسایل را جمع می کنیم اما نمی دانیم آن ها را چه کنیم. دو دختر راضیه سرگردان می شوند. ما نمی خواهیم آن ها خودشان را سربار بدانند. تمام تلاش ما این است اتفاقی رخ دهد که بچه های خواهرم دلشان گرم شود و برای ادامه زندگی امیدوار باشند.

اگر خواهرم ببیند دخترانش در آرامش هستند روحش آرام می گیرد. با وجود اینکه دایی آن ها هستم اما واقعا توانایی این را ندارم که کار بزرگی برایشان انجام دهم. این دختران باید تحصیل کنند، ازدواج در پیش دارند و... ما همه این ها را می بینیم که ماتم گرفته ایم! بابت این مسائل تمام دغدغه های من دو برابر شده است.

قهرمانان ما حامی ندارند

متاسفانه ورزشکاران در شرایط سختی هستند. نباید بعضی ورزشکاران از مملکت بروند و پناهنده شوند. خواهر من با ویلچر تیر می زد و خودش می رفت و تیر را از سیبل بیرون می کشید. آیا این شرایط تمرینی برای یک قهرمان درست است؟ راضیه یک دوست ژاپنی داشت که برای او تعریف کرده با توجه به شرایطی که دارد به آن ها پول می دهند که تمرین کنند و دو برابر دستمزد می دهند که علاوه بر صبح، عصر هم تمرین کنند. آیا این شرایط برای ورزشکاران ما مهیا است؟ ظاهرا قهرمانان ما حامی ندارند!

اگر پاداش بازی های پاراآسیایی بود، خواهرم مستاجر نبود!

هنوز سکه های بازی های پاراآسیایی را به ورزشکاران نداده اند در حالی که قرار بود پولش را به آن ها بدهند. کسی مثل خواهر من با جایگاهی که دارد باید به سختی درخانه اجاره ای زندگی می کرد؟ آیا او نباید فرقی با من داشته باشد که به کار عادی خودم مشغول هستم؟ همین اتفاقات رخ می دهد که بعضی جوانان دیگر رغبتی به ورزش کردن دیگر ندارند، چرا که می بینند ورزش حرفه ای در بسیاری از رشته ها، آینده مالی ندارد.

آرزوی ما فقط سروسامان گرفتن دخترهای راضیه است

تمام تلاش و آرزوی ما این است که دو دختر راضیه سرانجام خوبی داشته باشند. مسئولیت خانواده ما دو برابر شده و می خواهیم خواهرزاده هایم وضعیت خوبی داشته باشند. راضیه یک قهرمان بوده و باید فرزندانش هم آینده خوبی داشته باشند. اما ما به تنهایی نمی توانیم و نیاز به کمک مسئولان داریم. حق خودش در زمانی که زنده بود را به او ندادند، حداقل الان به بچه هایش پرداخت کنند. او حتی حقوق بسیار کمی دریافت می کرد. امیدوارم بقیه ورزشکاران مثل خواهر من نشوند و تا زمانی که زنده هستند مورد توجه قرار بگیرند.