فرصت طلایی فوتبال ایران از گرانیِ دلار!

به گزارش سرویس ورزشی جی پلاس؛ گردش مالی بالای صنعت فوتبال در سراسر دنیا سبب شده تا باشگاه ها جهت بالا بردن تراز مالی و درآمدزایی بیشتر به فکر استفاده از بازیکنان ستاره بیافتند تا بتوانند به واسطه حضور بازیکنان باکیفیت علاوه بر تقویت تیم، از نظر اقتصادی نیز پیشرفت کنند. به این ترتیب ستاره های نامدار فوتبال جهان با رقم های فوق نجومی بین باشگاه ها منتقل می شوند و این مساله در فوتبال حرفه ای تبدیل به یک مساله کاملا عادی شده است.

در فوتبال ایران نیز از سال های گذشته باشگاه ها علاقه به جذب بازیکنان خارجی داشته اند! اما از آنجایی که فوتبال ایران تنها لقب حرفه ای را یدک می کشد، از حداقل حضور ستاره های خارجی سود که نمی برد هیچ، بلکه هزینه های هنگفت ارزی، بدهی های معوقه، شکایت، اعتصاب از تمرین و ... بخشی از عواقب حضور این ستارگان خارجی در باشگاه های ایرانی است.

در سال های نه چندان دور مساله قیمت بازیکنان خارجی در درجه دوم اهمیت قرار داشت، چرا که یک بازیکن خوب خارجی اگر کیفیت مناسب را داشت، حدود 500 هزار دلار برای یک باشگاه آب می خورد. با توجه به قیمت 3000 تومانی دلار و البته توجه به این نکته که بسیاری از باشگاه قادر به تهیه ارز دولتی با قیمتی حتی کمتر از 2000 تومان بودند، یک بازیکن خارجی (با کیفیت قابل قبول)کمتر از یک میلیارد تومان برای باشگاه ها آب می خورد و با توجه به این که ستاره های داخلی نیز به رقمی کمتر از این راضی نمی شدند، خرید بازیکن خارجی چندان امر نامعقول و هزینه بری تلقی نمی شد.

حالا داستان دگرگون شده است؛ افزایش قیمت دلار تا بیش از 14 هزار تومان باعث شده که جذب همان بازیکن 500 هزار دلاری بیش از 7 میلیارد تومان هزینه در بر داشته باشد و این مساله برای قریب به اتفاق باشگاه های ایرانی که منبع مناسبی برای درآمدزایی ندارند و وابسته به دولت هستند بسیار سنگین است. علاوه بر افزایش قیمت ریالی بازیکنان خارجی، بازیکنان داخلی هم با توجه به افزایش قیمت بازیکنان خارجی حاضر به امضای قراردادهای پایین نیستند، چرا که خوب می دانند دست مدیران برای جذب بازیکنان خارجی مثل همیشه باز نیست و به قول معروف حالا که دلار گران شده  نازشان خریدار دارد.

ظاهر مساله این است که در شرایط اقتصادی کنونی کشور ثبات ندارد و چاره ای هم نیز نمی توان اندیشید اما این همه ماجرا نیست. نگاهی اصولی و البته کلان در حوزه مدیریت فوتبال کشور می تواند نه تنها این مشکل را به شکل کامل برطرف کند بلکه از آن به عنوان یک برگ برنده برای درآمدزایی استفاده کند. اما چگونه؟

اجازه بدهید مساله را به شکل کلی نگاه کنیم. ایران پر از استعدادهای ریز و درشت فوتبالی است. در این مساله کارشناسان و استعدادیاب ها تردیدی ندارند که ظرفیت انسانی فوتبال در ایران از تمام کشورهای خاور میانه و حتی برخی کشورهای شرق آسیا مانند چین و ... بیشتر است. استعدادهایی که سیستم نامناسب حاکم بر فوتبال ایران باعث می شود که درصد عمده ای از آنها هرگز دیده نشوند. فوتبال ایران ۱۶ باشگاه را در سطح اول یعنی همان لیگ برتر در خود جای داده است. اگر این ۱۶ باشگاه به جای حرص زدن و آتش زدن پول برای بازیکنانی که حتی کیفیت شان هم اثبات نشده، فقط 4 بازیکن مستعد از رده های سنی پایینتر، یا تیم های پایه خود را پرورش دهند در طول یک فصل بیش از 70 بازیکن مستعد، کم سن و سال و آینده دار به فوتبال ایران معرفی می شوند. و اگر هر کدام از این بازیکنان فقط با مبلغ 500 هزار دلار ترانسفر شوند، مبلغی بالغ بر 35 میلیون دلار وارد چرخه فوتبال کشور خواهد شد یعنی بیش از 500 میلیارد تومان.

اعداد و ارقامی که صحبتش شد، رویاپردازی و آرمانی گرایانه نیست. نمونه بارز و دم دستی آن اللهیار صیادمنش، ستاره جوان باشگاه استقلال بود که با رقمی بیشتر از 800 هزار دلار راهی لیگ ترکیه شد. به راستی درفوتبال ایران چند صیادمنش وجود دارد که هیچگاه فرصت بازی کردن پیدا نمی کنند؟

از تمام آنچه گفته شد می توان به این نتیجه رسید که مشکلات حاکم بر فوتبال ایران ارتباطی به وضعیت اقتصادی کشور ندارد، بلکه به سومدیریت و وجود آفت های مهلک و خطرناکی مانند دلالی مربوط می شود، در غیر این صورت افزایش نرخ ارز حداقل برای فوتبال ایران که همیشه مشتریانی ولو در حد کشورهای خلیج فارس داشته نه تنها مضر نیست بلکه می تواند بسیار سودآور نیز باشد.