تیم ملی فوتبال ایران یک ناکامی دیگر را تجربه کرد. حذف از جام ملت های آسیا و طولانی شدن حسرت 43 برای رسیدن به فینال.
به گزارش سرویس ورزشی جی پلاس، ملی پوشان فوتبال ایران در عرض 90 دقیقه از عرش به فرش رسیدند. پیروزی، کلین شیت و صعود تبدیل شد به شکست، تحقیر و حذف. این همه چیزی بود که در زمین رخ داد اما تمام ماجرای خارج از زمین نبود.
درباره مسائل فنی و دلایل این باخت زیاد خواهند نوشت و گفت. اما در این گزارش فارغ از مسائل فنی، فارغ از حسرت لحظه ای که پنج نفری به سر داور ریختیم تا با سهل انگاری دروازه مان فرو بریزد به مسائل انگیزشی خواهیم پرداخت.
نقل قول درباره آرزو و رویا فراوان است. یکی از جالب ترین این نقل قول ها که بیشتر شبیه نظریه است تا اظهار نظر می گوید: هر کس در نهایت شبیه چیزی خواهد شد که رویایش بوده است. این نظریه حداقل درباره تیم ملی درست بود. تیم ملی فوتبال ایران در پایان جام ملت های آسیا شبیه رویایش شد. رویایی که کارلوس کی روش برای تیم تعریف کرده بود: رسیدن به نیمه نهایی.
کسی که نتواند بزرگ به دست بیاورد ضعیف است اما از او ضعیف تر کسی است که نتواند بزرگ تصور کند و رویای بزرگی داشته باشد. مثقال بخواهی خرمن به دست نمی آوری. این شاید واقعی ترین دلیل حذف تیم ملی ایران در مرحله نیمه نهایی جام ملت های آسیا باشد.
کی روش ندانست یا نخواست بداند که حذف در نیمه نهایی با بالا نیامدن از گروه عملا هیچ فرقی ندارد. فرقی ندارد رویایت نیمه نهایی باشد، یک چهارم نهایی یا صعود از گروه. رویایت که قهرمانی نباشد قهرمان نمی شوی آقای پرتغالی.
سرمربی یا بهتر بگوییم روانشناس پرتغالی آن قدر در گوش رسانه ها و مردم و بازیکنان خواند که رویای ایران حضور در نیمه نهایی است که این مساله باور بازیکنان شد. اگر سر داور نمی ریختیم و روی سهل انگاری گل می خوردیم باز هم حذف می شدیم. تیمی که توان ندارد اما باور دارد شاید بتواند موفق شود اما تیمی که باور نداشته باشد قطعا موفق نخواهد شد حتی اگر توانش را داشته باشد.
کی روش آن قدر در گوش همه خواند کت قهرمانی به تن ایران گشاد است که آخرش هم تن مان نشد. پیکره فوتبال ایران در اثر سومدیریت این قدر نزار و نحیف شده که هر کتی برایش گشاد است. آن قدر نحیف که حتی یک مربی سطح بالا و کاربلد هم نتواند آن را سایز کند.
مربی بعدی تیم ملی فوتبال هر کسی که می خواهد باشد، در منچستر و رئال مربیگری کرده باشد یا نکرده باشد، باید یک خصوصیت مهم داشته باشد؛ باید رویایش برای خودش و برای فوتبال ما بزرگ باشد. برای فرار از انتقاد دیوار رویایش را کوتاه نکند. مزه رویا همیشه به بزرگ بودنش بوده است. اگر قرار است رویای کوچک داشته باشیم نیازی به خرج کردن یورو و دلار که این روزها نرخش سر به فلک می کشد نداریم. با مربیان داخلی هم می توانیم کوچک آرزو کنیم.
