بیانیه و اظهار نظر های کی روش و برانکو علیه یکدیگر به جایی رسیده که برای همه عادی شده است. عادی و البته خسته کننده. فوتبال ایران از این صحبت های غیرحرفه ای که گاهی بیشتر شبیه به یک دعوای کودکانه می شود خسته است.
به گزارش سرویس ورزشی جی پلاس، کی روش- برانکو. این کوتاه ترین، تکراری ترین و البته خسته کننده ترین داستان این روزهای فوتبال ایران است. ورزش ایران روزهای پرتلاطم، ناامید کننده و البته بی اخلاق کم به خود ندیده است اما بی نظمی که عاملان خارجی دارند بیش از اندازه طولانی شده است. بیانیه و کنایه های کی روش و برانکو نسبت به یکدیگر به قدری تکراری شده که دیگر کسی به آن اهمیت نمی دهد. گویی این دعواهای رسانه ای در برنامه روزانه همه قرار دارد و حتی این دو مربی بابت آن حقوق هم می گیرند.
صرف نظر از اینکه این دعوا را چه کسی شروع کرد اما آن چه که معلوم است اینکه هردو طرف آن را ادامه دادند. شاید ادبیات این دو مربی تنها تفاوت دعوا باشد. برانکو کمی محترمانه تر اما کی روش با ادبیاتی تندتر بحث را پیش می برند. در حالی که فدراسیون به باشگاه پرسپولیس نامه ارسال می کند و به مربی اش تذکر می دهد اما همان شب سرمربی تیم ملی دوباره الفاظی عجیب خطاب به برانکو استفاده می کند.
کی روش که به نظر می رسد علاقه زیادی به هم وطن خودش ژوزه مورینیو دارد در راه او قدم برمی دارد. یک مربی با کیفیت که به مرور تنها به دنبال درگیری با مربیان مختلف است و از همه اصل دور می ماند.
یک روز کی روش در انتقاد از عملکرد برانکو می گوید می خواهد به جای ناهار خوردن با خبرنگاران به کارهای مهم خود در خصوص تیم ملی برسد اما یک هفته بعد در ضیافتی دوستانه و البته گزینشی با خبرنگاران جلسه برگزار می کند و به آن ها هدیه می دهد. روز بعد برانکو می گوید کی روش را رها کنید و شب همان روز کی روش بیانیه می دهد و از یک سیرک صحبت می کند.
آقای پرتغالی و آقای کروات! این فقط شما نیستید که نمی خواهید در سیرک شرکت کنید، فوتبال و مردم ایران هم از سیرک خسته اند. فوتبال ایران به اندازه کافی مشکلات دارد؛ مشکلاتی که برای حل کردن آن ها باید از هفت خوان گذشت. بنابراین مشکل جدیدی که به دست دو مربی خارجی و البته با کیفیت به وجود آمده دیگر قابل تحمل نیست.
برای رسیدن به موفقیت بین المللی و با کیفیت تر شدن تیم ها فدراسیون فوتبال و باشگاه پرسپولیس این دو مربی را برای سرمربی گری خود انتخاب کرده اند اما انگار اخلاق و حرفه ای گری فدای کیفیت شده است. به خاطر نتایج دو طرف دعوا هیچ کسی با آن ها برخورد نمی کند. در ادامه دار بودن این بحث هریک از مربیان به اندازه خود مقصر بودند شاید یک طرف بیشتر و طرف دیگر کمتر اما فوتبال ایران چه گناهی کرده است؟
فوتبالی که برای بهتر شدن اوضاع خود به امید این چنین مربیان بود حال آن ها را مشکل خود می بیند! طرفداران هیچ یک از این دو طرف برای بی نظمی های این دو نفر کاپیتولاسیون نمی خواهد. همه می خواهند با بی نظمی و بی اخلاقی به صورت دقیق و درست برخورد شود. قرار نیست کسی که از برانکو تمجید می کند دشمن کی روش باشد. اصلا چرا فوتبال ایران ناگزیر دوقطبی شد؟ دو قطبی کی روش و برانکو! این دو قطبی شدن تا جایی پیش رفته است که برخی از نتیجه گرفتن تیم ملی کشورمان هم ناراحت می شوند! و یا حتی برخی در تلاش هستند موفقیت های پرسپولیس با برانکو را زیرسوال ببرند! چرا حمایت از تیم ملی می شود ضربه زدن به پرسپولیس و برعکس؟
مشخص نیست که چه کسانی از این دعوا سود می برند که این گونه نظاره گر هستند و هیچ کاری نمی کنند. دعوای این دو نفر تا چه زمانی ادامه دارد؟ آیا کسی از این کاپیتولاسیون نفع می برد؟
آن قدر رسانه ها، مردم، پیشکسوتان، بازیکنان و کارشناسان درباره لزوم پایان دعوای این دو مربی نوشته و اند و گفته اند، دیگر این خواسته فراموش شده و شاید همه خسته از این بحث تنها تماشاگر هستند تا ببیند مبارزه رسانه ای این دو مربی چه زمانی به پایان می رسد. انگار برخی منتظر هستند دست یکی از این مربیان به نشانه پیروزی بالا برود! شاید همان روزهایی که همه فکر می کردند به احتمال فراوان برانکو و کی روش کوتاه می آیند و حداقل تا مدت ها علی یکدیگر صحبت نمی کنند اما دوباره این اتفاق افتاد تا همه چیز ادامه دار باشد.
اما آقایان مربی!
فوتبال ایران می خواهد در اندک موفقیت های خود به معنای واقعی خوشحال باشد. نمی خواهد بعد از نمایش خوب در جام جهانی با یک مصاحبه همه چیز تلخ شود، نمی خواهد با نایب قهرمانی در لیگ قهرمانان آسیا با یک اظهار نظر همه چیز تیره و تار شود. ما هم هیچ علاقه ای به حضور در این سیرک غیرایرانی نداریم!
