رامین پرچمی می‌گوید از هیچ‌کس انتظار ندارد که به او پیشنهاد کاری بدهد اما حداقل فکر نکنند حضورش به واسطه اتفاقاتی که در سال ۸۸ برای او رخ داده است، برای آن‌ها دردسرساز می‌شود و او لولوخورخوره است!
جی پلاس، رامین پرچمی، بازیگرِ سریال خاطره‌سازِ «در پناه تو»ی حمید لبخنده، در طول عمر ۴۸ ساله‌اش دو مرتبه طعم زندان را چشیده است؛ یک بار به مدت یک سال در زندان اوین و در پی اتفاقاتی که سال ۸۸ برایش رخ داد و بار دیگر به مدت سه سال از ۱۳۹۷ تا ۱۴۰۰ در ندامتگاه تهران بزرگ در جاده حسن‌آباد قم در پی مشکلات مالی.
او که بازگشتش از زندان با حضورش در نمایشنامه‌خوانی «چه کسی از ویرجینیا وولف می‌ترسد؟» همزمان شد، به خبرآنلاین گفت: «با آن یک سالی که در اوین بودم و این سه سالی که در ندامتگاه تهران بزرگ در جاده حسن‌آباد قم گذشت، به این نتیجه رسیدم که اتفاقا اوین، نسبت به دیگر زندان‌ها، جای خیلی خوبی است و ندامتگاه تهران بزرگ جای عجیب‌وغریبی بود که امیدوارم گذر هیچ کس به آن نخورد.»
پرچمی با اشاره به آن‌چه آزارش می‌دهد، افزود: «دوستانی بدون آن‌که حضور من در سینما، تئاتر و شبکه نمایش‌خانگی ممنوع باشد، از نزدیک‌شدن به من می‌ترسند و با خود می‌گویند نکند مشکل سیاسی داشته باشد و ما را هم درگیر کند. من از هیچ‌کس انتظار ندارم که پیشنهاد کاری به من بدهد اما حداقل فکر نکنند حضورم برای‌شان دردسرساز می‌شود و (باخنده) لولوخورخوره‌ام! اتفاقی که در سال ۸۸ برای من رخ داد و یک سال حبس کشیدنم، قضیه‌ای است که حداقل ۱۰ سال از آن می‌گذرد و من در طول این مدت اگر قرار بود دردسرساز شوم، به خارج از کشور بروم یا هر چیز دیگر، مسلما می‌توانستم انجامش دهم وقتی چندین دعوت‌نامه رسمی برای کار از شبکه‌های ماهواره‌ای در دست دارم. من می‌توانستم به راحتی از آن یک سال حبس استفاده کنم و بروم اما نرفتم و نخواهم رفت چون ایران را دوست دارم اما شما به من بگویید اگر قرار باشد در مملکت خودم به من اجازه انجام کاری را که بلدم و دوستش دارم، ندهند چه باید بکنم؟!»
او ادامه داد: «من می‌خواهم همان روندی را که تا پیش از رخ‌دادن این اتفاقات پیش می‌رفتم، پیش بروم. اتفاقاتی که اگر در زندگی‌ام رخ نمی‌داد، مانند بسیاری از هم سن‌وسال‌هایم، زندگی تثبیت‌شده و وضعیت معقولی داشتم. فکر می‌کنم این حق را داشتم که در سال‌های نزدیک به ۵۰ سالگی، زندگی آرامی داشته باشم اما اکنون دوباره باید از صفر شروع کنم. اطرافیانم هم انگیزه می‌دهند و می‌گویند اشکالی ندارد و دیر نشده! (با خنده) من هم می‌گویم قبول، دیر نشده است.»
