نادانی از در و دیوار زبانه می کشید و مکه در این آتش می سوخت .
زمین در زیر پای ناسپاس مردمان زنده به گور می شد و گورها لبریز از فریاد دختران بی گناه و دنیا از سنگینی این گناه کمر خم می کرد.
آفتاب، شرمسار از تماشای جسارت و گناه آدمها هنوز طلوع نکرده، آرزوی غروب می کرد.
ناگهان، دریای لطف خدا جوشید...
رخسار حرا گلگون شد گویی تب دارد، تب یک اتفاق بزرگ و از شوق و هیجانی ملکوتی از دل کوه جوانه زد، قد کشید و بر بلندای زمانه ایستاد.
محمد(ص) در حرا انتظار یک واقعه بی نظیر را می کشد.
نور از در و دیوار سرازیر می شود، نبض زمان تندتر می زند.
صدایی در کوه می پیچد...
گوش صخره ها تیز می شود.
اقرا...
صدای کیست؟
ریسمانی از نگاه های مات و مبهوت محمد(ص) به سمت صدا کشیده می شود.
خواندن نمی دانم!
اقرا...
چه بخوانم؟
'اقرا باسم ربک الذی خلق'
و او سرشار از شوقی بزرگ، گوش جان می سپارد به کلمات دلنشین خدا که از زبان جبرئیل جاری می شود و آرام تکرار می کند آن چه را که شنیده است.
درهای آسمان یکی پس از دیگری باز می شود، خدا سخن می گوید و آرامشی در جان محمد(ص) شعله می کشد.
انسان برگزیده شد تا بار امانت به دوش بکشد و شانه های محمد(ص) چه زیبا تاب این بار بزرگ را دارد و اینگونه سینه محمد(ص)، امین وحی می شود.
محمد(ص) مبعوث شد...
بزرگ معلم از حرا آمد تا الفبای رحمت و رستگاری را به انسان بیاموزد.
محمد(ص) آمد، با معجزه ای بزرگ تر از تورات، روشن تر از انجیل، دلنشین تر از زبور، با آیه آیه های مهربانی ...
و امین خدا با گام های استوار، به سمت خانه می شتابد باید همه را در این معجزه سهیم کند آخر او 'رحمة للعالمین' است.
عطر آیه های مهربانی بر لبانش جاری و قلبش از نور و نغمه و نماز آکنده است.
آهنگ 'قولو لا اله الا الله تفلحوا' در کوچه پس کوچه های مکه طنین انداز می شود.
و نجات انسان از نادانی و سرگردانی آغاز می شود، نا امیدی و ظلم جایش را به بیداری و هدایت می دهد، مکه از آلایش بت ها پاک می شود و یکتاپرستی زنده می شود.
و حرا در بهاری ترین فصل گیتی لحظه های شکوهمند بعثت را به تماشا می نشیند...
27 رجب روز مبعث است در این روز حضرت محمد(ص) به درجه پیامبری برگزیده شد و مأمور شد چند خداپرستی و بت‌پرستی را از زمین بردارد و یکتا پرستی را رواج داده و پیام وحی را به مردم برساند. حضرت محمد( ص) در این زمان چهل سال داشت و در مکه زندگی می‌کرد.
7527/6993
خبرنگار: زهرا زارعی** انتشار:
انتهای پیام زمین در زیر پای ناسپاس مردمان زنده به گور می شد و گورها لبریز از فریاد دختران بی گناه و دنیا از سنگینی این گناه کمر خم می کرد.
آفتاب، شرمسار از تماشای جسارت و گناه آدمها هنوز طلوع نکرده، آرزوی غروب می کرد.
ناگهان، دریای لطف خدا جوشید...
رخسار حرا گلگون شد گویی تب دارد، تب یک اتفاق بزرگ و از شوق و هیجانی ملکوتی از دل کوه جوانه زد، قد کشید و بر بلندای زمانه ایستاد.
محمد(ص) در حرا انتظار یک واقعه بی نظیر را می کشد.
نور از در و دیوار سرازیر می شود، نبض زمان تندتر می زند.
صدایی در کوه می پیچد...
گوش صخره ها تیز می شود.
اقرا...
صدای کیست؟
ریسمانی از نگاه های مات و مبهوت محمد(ص) به سمت صدا کشیده می شود.
خواندن نمی دانم!
اقرا...
چه بخوانم؟
'اقرا باسم ربک الذی خلق'
و او سرشار از شوقی بزرگ، گوش جان می سپارد به کلمات دلنشین خدا که از زبان جبرئیل جاری می شود و آرام تکرار می کند آن چه را که شنیده است.
درهای آسمان یکی پس از دیگری باز می شود، خدا سخن می گوید و آرامشی در جان محمد(ص) شعله می کشد.
انسان برگزیده شد تا بار امانت به دوش بکشد و شانه های محمد(ص) چه زیبا تاب این بار بزرگ را دارد و اینگونه سینه محمد(ص)، امین وحی می شود.
محمد(ص) مبعوث شد...
بزرگ معلم از حرا آمد تا الفبای رحمت و رستگاری را به انسان بیاموزد.
محمد(ص) آمد، با معجزه ای بزرگ تر از تورات، روشن تر از انجیل، دلنشین تر از زبور، با آیه آیه های مهربانی ...
و امین خدا با گام های استوار، به سمت خانه می شتابد باید همه را در این معجزه سهیم کند آخر او 'رحمة للعالمین' است.
عطر آیه های مهربانی بر لبانش جاری و قلبش از نور و نغمه و نماز آکنده است.
آهنگ 'قولو لا اله الا الله تفلحوا' در کوچه پس کوچه های مکه طنین انداز می شود.
و نجات انسان از نادانی و سرگردانی آغاز می شود، نا امیدی و ظلم جایش را به بیداری و هدایت می دهد، مکه از آلایش بت ها پاک می شود و یکتاپرستی زنده می شود.
و حرا در بهاری ترین فصل گیتی لحظه های شکوهمند بعثت را به تماشا می نشیند...
27 رجب روز مبعث است در این روز حضرت محمد(ص) به درجه پیامبری برگزیده شد و مأمور شد چند خداپرستی و بت‌پرستی را از زمین بردارد و یکتا پرستی را رواج داده و پیام وحی را به مردم برساند. حضرت محمد( ص) در این زمان چهل سال داشت و در مکه زندگی می‌کرد.
7527/6993
خبرنگار: زهرا زارعی** انتشار:
کپی شد
