اطلاق سخت و زیان آور بر شغل خبرنگاری و آن را هم رده کار معدن دانستن از جهتی شاید دور از انصاف باشد. کارگر معدن اگر ساعت ها تونل های تنگ و تاریک و گرم زیرزمینی را می کاود، در پایان با زغال سنگی یا طلایی به سطح زمین باز می گردد اما خبرنگار ممکن است ساعت ها دالان ها و پله های اداره ای را برای کسب خبری و حقیقتی طی کند و در آخر هم خسته و چه بسا توهین شنیده و حرمت شکسته و دست خالی بازگردد.
اینجاست که دیگر خبرنگاری تنها سخت و زیان آور نیست و باید عذاب آور را هم به ادامه نام آن اضافه کرد.
برچسب خوردن و دادن نسبت های عجیب و غریب مانند سیاه نمایی، تشویش اذهان عمومی، نشر اکاذیب و خط گرفته از این و آن به خبرنگاری که در بدیهی ترین وظیفه خود، کاستی و اشتباهی را نشان داده است هم ترجیع بندی تقریبا همیشگی است که گاه خبرنگار را تا پای میز محاکمه و چه بسا محکومیت نیز می کشاند.
این ها اگر عذاب آور نیست پس چیست.
کاش فهرست این عذاب های الیم به همین جا ختم می شد اما این تمام ماجرا نیست. یکی از دلخوشی هایی که می تواند مایه احساس رضایت شغلی یک خبرنگار باشد، اثربخشی و پیگیری و حل مشکلات مطرح شده در رسانه است که این مشکل می تواند انتشار درخواست آسفالت یک کوچه باریک توسط اهالی باشد یا خواسته ای بزرگ.
نادیده گرفتن این دسته از مطالب توسط متولیان بخش های مختلف پس از مدتی احساس بیهودگی عذاب آوری را برای خبرنگار به همراه خواهد داشت.
اما از همه این ها عذاب آورتر، تهیه و انتشار اخبار تلخ و ناخوشایند است.
خبرنگاری را در نظر بگیرید که نیمه شب یا اول صبح ناچار است خبر تصادف، یا آتش سوزی و جان باختن تعدادی از همشهریانش را منتشر کند.
این فکر که مردم ناچارند صبح را با خبری ناراحت کننده آغاز کنند، گاهی ممکن است چنان احساس عذابی به خبرنگار بدهد که انگار در شکل گرفتن حادثه تلخ دخیل بوده است.
این ها فقط چند اشاره کوچک و گذرا به بخشی از ناراحتی ها و عذاب هایی است که در میان یادداشت ها و مصاحبه ها و درد دل های روز خبرنگار کمتر به آنها پرداخته شده است.
این سخت و عذاب آور بودن ، نیازی به تصویب مجلس یا هیچ نهاد دیگری ندارد و هزینه ای معنویست که خبرنگاران از روح و جان خود بابت شغلی که انتخاب کرده اند، می پردازند.
2094/7408/1772
*خبرنگار ایرنا
انتهای پیام اینجاست که دیگر خبرنگاری تنها سخت و زیان آور نیست و باید عذاب آور را هم به ادامه نام آن اضافه کرد.
برچسب خوردن و دادن نسبت های عجیب و غریب مانند سیاه نمایی، تشویش اذهان عمومی، نشر اکاذیب و خط گرفته از این و آن به خبرنگاری که در بدیهی ترین وظیفه خود، کاستی و اشتباهی را نشان داده است هم ترجیع بندی تقریبا همیشگی است که گاه خبرنگار را تا پای میز محاکمه و چه بسا محکومیت نیز می کشاند.
این ها اگر عذاب آور نیست پس چیست.
کاش فهرست این عذاب های الیم به همین جا ختم می شد اما این تمام ماجرا نیست. یکی از دلخوشی هایی که می تواند مایه احساس رضایت شغلی یک خبرنگار باشد، اثربخشی و پیگیری و حل مشکلات مطرح شده در رسانه است که این مشکل می تواند انتشار درخواست آسفالت یک کوچه باریک توسط اهالی باشد یا خواسته ای بزرگ.
نادیده گرفتن این دسته از مطالب توسط متولیان بخش های مختلف پس از مدتی احساس بیهودگی عذاب آوری را برای خبرنگار به همراه خواهد داشت.
اما از همه این ها عذاب آورتر، تهیه و انتشار اخبار تلخ و ناخوشایند است.
خبرنگاری را در نظر بگیرید که نیمه شب یا اول صبح ناچار است خبر تصادف، یا آتش سوزی و جان باختن تعدادی از همشهریانش را منتشر کند.
این فکر که مردم ناچارند صبح را با خبری ناراحت کننده آغاز کنند، گاهی ممکن است چنان احساس عذابی به خبرنگار بدهد که انگار در شکل گرفتن حادثه تلخ دخیل بوده است.
این ها فقط چند اشاره کوچک و گذرا به بخشی از ناراحتی ها و عذاب هایی است که در میان یادداشت ها و مصاحبه ها و درد دل های روز خبرنگار کمتر به آنها پرداخته شده است.
این سخت و عذاب آور بودن ، نیازی به تصویب مجلس یا هیچ نهاد دیگری ندارد و هزینه ای معنویست که خبرنگاران از روح و جان خود بابت شغلی که انتخاب کرده اند، می پردازند.
2094/7408/1772
*خبرنگار ایرنا
کپی شد
