سوالی که در استان ما بی جواب مانده و پاسخی منطقی برای آن پیدا نشده است.
با نگاهی گذرا به وضعیت تیم های فعال در فوتبال و فوتسال استان می توان دریافت که باشگاه ورزشی فعال در این استان تعدادشان از انگشتان دست هم کمتر است. تقریبا همه تیم های حاضر در مسابقات تنها یک تیم هستند که بیشتر هم به صورت محله ای می باشند اما اشکال کار از کجاست.
چرا با اینکه ورزش در سراسر دنیا و حتی در بعضی از استان های کشور شرایط مطلوبی را برای ایجاد باشگاه ها ایجاد کرده است اما در این استان هنوز تیم داری محله ای جایگزین باشگاه داری شده است؟ اصولا هر تیم برای فعالیت باید مجوزهای لازم را از مراجع ذیربط دریافت نماید که بیشتر تیم های استان این مسیر را طی می کنند اما چرا در ادامه به صورت ناقص و مشکل آفرین فعالیت می کنند.
هر باشگاهی برای دریافت مجوز باید دارای اساسنامه باشد که مسیر و هدف باشگاه را مشخص می نماید و یکی از ضروری ترین شرایط باشگاه داری وجود هیئت مدیره می باشد. اما در سطح تیم های ورزشی استان بیشترا یک نفر هم سرمربی، هم پزشک، هم سرپرست و هم مدیرعامل و غیره می باشد.
آیا ادامه دادن چنین تیم هایی منفعتی برای ورزش به همراه دارد؟ اصولا جز جمع شدن تعدادی جوان که به طور معمول در ادامه مسیر سرخورده می شوند چیزی عاید آنان نخواهد شد.
با نگاهی به اعزام تیم های مختلف فوتبالی و فوتسالی به مسابقات کشوری و حتی استانی می توان به راحتی نقاط ضعف و مشکلات آنها را دید مشکلاتی که در بسیاری از مواقع جز بدنام کردن نام استان چیزی به همراه ندارد. تعدادی جوان و نوجوان با نام تیم و باشگاه و بدون پشتوانه و توان مالی راهی شهر و دیار دیگر می شوند و در نهایت هم مشکلاتی که آنها را سرخورده می کند و با کوله باری از یاس و ناامیدی دوباره به استان بر می گردند.
بگذریم که چه نتایجی کسب می نمایند اما چرا مسئولان ورزش و فوتبال استان اینگونه راحت مجوز فعالیت برای چنین تیم هایی صادر می کنند. چرا هیچ نظارتی بر عملکرد چنین تیم هایی نیست. چرا با اینکه همه مسئولان امر می دانند که حضور تیم ها با هزاران مشکل مواجه است بازهم اجازه می دهند تعدادی جوان راهی استان های دیگر شده تا بعنوان نماینده از آبرو و حیثیت فوتبال و فوتسال استان دفاع کنند.
تیمی که در مسابقات استانی توان هزینه یک وعده غذایی بازیکنانش را ندارد، تیمی که هزینه رفت و برگشت درون استانی را ندارد چرا باید با این همه مشکل راهی استان های دیگر کشور شود تا به اصطلاح افتخارآفرینی کنند. باشگاه هایی که صندوق عقب ماشین یک شخص به عنوان دفتر آن معرفی می شود و تمامی مدارک و اسناد باشگاه در آن نگهداری می شود به جرات می توان گفت باشگاه های فعال ودارای چارت مشخص و معین در استان البدر بندرکنگ و اروند بندرعباس هستند و در فوتبال استان و در لیگ برتر آن خبری از باشگاه نیست و فقط تیم های ورزشی یا دسته ورزشی هستند که با نام باشگاه فعالیت می کنند.
در اصل باشگاه ورزشی در چندین رشته فعالیت می کند و دارای امکانات و زیرساخت های لازم می باشد و جوانان و نوجوانان زیادی را تحت پوشش خود قرار می دهند ودر هر رده و رشته دارای کادری مجزا و مشخص می باشد، اما در تیم داری های موجود یک نفر همه کاره تیم محسوب می شود و اینکه باید اصطلاح آچار فرانسه تیم باشد، خب این روش بیشتر از آن که یک فعالیت ورزشی و کمک به ورزش و علاقمندان به یک رشته ورزشی باشد باعث فرار و نوعی خودکشی محسوب می شود.
در هفته گذشته یکی از تیم های فوتسال راهی استان های شمالی کشور شد اما با اینکه با سختی ها و مشقات زیادی به شهر مورد نظر رسیدند اما هزینه ورودی مسابقات را نداشتند، مکان مناسبی برای استراحت نداشتند و بماند که بطور اطمینان در تغذیه هم مشکلات عدیده ای داشته اند.
آیا با چنین شرایطی اعزام تیم های ورزشی می تواند کارایی و موفقیتی داشته باشد. اهداف باشگاه ها و دسته های ورزشی چیست؟ مگر نه اینکه پرورش و استعدادیابی علاقمندان به رشته های مختلف می باشد. آیا این شیوه تیم داری یا باشگاه داری صحیح و مناسب اهداف ورزشی است.
تا کی باید چشمان خود را به روی واقعیت ها ببندیم. آیا نباید در پی رفع نقص و مشکلات ورزش بود. آیا وقت آن نرسیده است که جهت شکوفایی باشگاه های ورزشی اقدامات لازم صورت گیرد. تا کی صندوق عقب وسایل نقلیه به عنوان دفتر باشگاه و تیم ها خواهد بود.
پس باید همه کمک برای برطرف شدن مشکلات ورزش و نشان دادن راه درست و شیوه مناسب و علمی و آکادمیک باشگاه داری و تیم داری متاسفانه برای رفع تکلیف انواع و اقسام مجوزهای باشگاهی و تیم داری صادر می شود. بدون توجه به زیر ساخت ها و امکانات لازم که این نوع فعالیت ها دوام چندانی ندارد و با دلسرد و خسته شدن یک شخص یک تیم نیز به فراموشی سپرده می شود همانگونه که در گذشته تیم های بسیاری بودند و دیگر اثری از آنان نیست و این شیوه کمکی به آینده ورزش نمی کند.
باید پایه ها و ستون آینده ورزش را محکم کنیم تا در باشگاه ها و تیم ها خرد جمعی و تصمیم های گروهی نه شخصی اعمال شود.
باید نظارت برعملکرد باشگاه ها و تیم ها را افزایش دهیم تا در آینده افسوس زمان را نخوریم.
بیایید از امروز با برنامه و هدف و استراتژی مناسب به ورزش کمک کنید تا در دهه های آینده باشگاه های با ثبات نه تیم های بی ثبات داشته باشیم.
7195/6048
خبرنگار: رقیه غلامی زاده **انتشار دهنده: خلیل تنیده
انتهای پیام با نگاهی گذرا به وضعیت تیم های فعال در فوتبال و فوتسال استان می توان دریافت که باشگاه ورزشی فعال در این استان تعدادشان از انگشتان دست هم کمتر است. تقریبا همه تیم های حاضر در مسابقات تنها یک تیم هستند که بیشتر هم به صورت محله ای می باشند اما اشکال کار از کجاست.
چرا با اینکه ورزش در سراسر دنیا و حتی در بعضی از استان های کشور شرایط مطلوبی را برای ایجاد باشگاه ها ایجاد کرده است اما در این استان هنوز تیم داری محله ای جایگزین باشگاه داری شده است؟ اصولا هر تیم برای فعالیت باید مجوزهای لازم را از مراجع ذیربط دریافت نماید که بیشتر تیم های استان این مسیر را طی می کنند اما چرا در ادامه به صورت ناقص و مشکل آفرین فعالیت می کنند.
هر باشگاهی برای دریافت مجوز باید دارای اساسنامه باشد که مسیر و هدف باشگاه را مشخص می نماید و یکی از ضروری ترین شرایط باشگاه داری وجود هیئت مدیره می باشد. اما در سطح تیم های ورزشی استان بیشترا یک نفر هم سرمربی، هم پزشک، هم سرپرست و هم مدیرعامل و غیره می باشد.
آیا ادامه دادن چنین تیم هایی منفعتی برای ورزش به همراه دارد؟ اصولا جز جمع شدن تعدادی جوان که به طور معمول در ادامه مسیر سرخورده می شوند چیزی عاید آنان نخواهد شد.
با نگاهی به اعزام تیم های مختلف فوتبالی و فوتسالی به مسابقات کشوری و حتی استانی می توان به راحتی نقاط ضعف و مشکلات آنها را دید مشکلاتی که در بسیاری از مواقع جز بدنام کردن نام استان چیزی به همراه ندارد. تعدادی جوان و نوجوان با نام تیم و باشگاه و بدون پشتوانه و توان مالی راهی شهر و دیار دیگر می شوند و در نهایت هم مشکلاتی که آنها را سرخورده می کند و با کوله باری از یاس و ناامیدی دوباره به استان بر می گردند.
بگذریم که چه نتایجی کسب می نمایند اما چرا مسئولان ورزش و فوتبال استان اینگونه راحت مجوز فعالیت برای چنین تیم هایی صادر می کنند. چرا هیچ نظارتی بر عملکرد چنین تیم هایی نیست. چرا با اینکه همه مسئولان امر می دانند که حضور تیم ها با هزاران مشکل مواجه است بازهم اجازه می دهند تعدادی جوان راهی استان های دیگر شده تا بعنوان نماینده از آبرو و حیثیت فوتبال و فوتسال استان دفاع کنند.
تیمی که در مسابقات استانی توان هزینه یک وعده غذایی بازیکنانش را ندارد، تیمی که هزینه رفت و برگشت درون استانی را ندارد چرا باید با این همه مشکل راهی استان های دیگر کشور شود تا به اصطلاح افتخارآفرینی کنند. باشگاه هایی که صندوق عقب ماشین یک شخص به عنوان دفتر آن معرفی می شود و تمامی مدارک و اسناد باشگاه در آن نگهداری می شود به جرات می توان گفت باشگاه های فعال ودارای چارت مشخص و معین در استان البدر بندرکنگ و اروند بندرعباس هستند و در فوتبال استان و در لیگ برتر آن خبری از باشگاه نیست و فقط تیم های ورزشی یا دسته ورزشی هستند که با نام باشگاه فعالیت می کنند.
در اصل باشگاه ورزشی در چندین رشته فعالیت می کند و دارای امکانات و زیرساخت های لازم می باشد و جوانان و نوجوانان زیادی را تحت پوشش خود قرار می دهند ودر هر رده و رشته دارای کادری مجزا و مشخص می باشد، اما در تیم داری های موجود یک نفر همه کاره تیم محسوب می شود و اینکه باید اصطلاح آچار فرانسه تیم باشد، خب این روش بیشتر از آن که یک فعالیت ورزشی و کمک به ورزش و علاقمندان به یک رشته ورزشی باشد باعث فرار و نوعی خودکشی محسوب می شود.
در هفته گذشته یکی از تیم های فوتسال راهی استان های شمالی کشور شد اما با اینکه با سختی ها و مشقات زیادی به شهر مورد نظر رسیدند اما هزینه ورودی مسابقات را نداشتند، مکان مناسبی برای استراحت نداشتند و بماند که بطور اطمینان در تغذیه هم مشکلات عدیده ای داشته اند.
آیا با چنین شرایطی اعزام تیم های ورزشی می تواند کارایی و موفقیتی داشته باشد. اهداف باشگاه ها و دسته های ورزشی چیست؟ مگر نه اینکه پرورش و استعدادیابی علاقمندان به رشته های مختلف می باشد. آیا این شیوه تیم داری یا باشگاه داری صحیح و مناسب اهداف ورزشی است.
تا کی باید چشمان خود را به روی واقعیت ها ببندیم. آیا نباید در پی رفع نقص و مشکلات ورزش بود. آیا وقت آن نرسیده است که جهت شکوفایی باشگاه های ورزشی اقدامات لازم صورت گیرد. تا کی صندوق عقب وسایل نقلیه به عنوان دفتر باشگاه و تیم ها خواهد بود.
پس باید همه کمک برای برطرف شدن مشکلات ورزش و نشان دادن راه درست و شیوه مناسب و علمی و آکادمیک باشگاه داری و تیم داری متاسفانه برای رفع تکلیف انواع و اقسام مجوزهای باشگاهی و تیم داری صادر می شود. بدون توجه به زیر ساخت ها و امکانات لازم که این نوع فعالیت ها دوام چندانی ندارد و با دلسرد و خسته شدن یک شخص یک تیم نیز به فراموشی سپرده می شود همانگونه که در گذشته تیم های بسیاری بودند و دیگر اثری از آنان نیست و این شیوه کمکی به آینده ورزش نمی کند.
باید پایه ها و ستون آینده ورزش را محکم کنیم تا در باشگاه ها و تیم ها خرد جمعی و تصمیم های گروهی نه شخصی اعمال شود.
باید نظارت برعملکرد باشگاه ها و تیم ها را افزایش دهیم تا در آینده افسوس زمان را نخوریم.
بیایید از امروز با برنامه و هدف و استراتژی مناسب به ورزش کمک کنید تا در دهه های آینده باشگاه های با ثبات نه تیم های بی ثبات داشته باشیم.
7195/6048
خبرنگار: رقیه غلامی زاده **انتشار دهنده: خلیل تنیده
کپی شد
