شهید عبدالله داوری یادگار حسین و خدیجه یکم تیر۱۳۴۴ در روستای سنگ‌آباد شهرستان رودان به دنیا آمد.
وی دارای سواد خواندن و نوشتن بود و با شروع جنگ تحمیلی وی عزم رفتن به جبهه کرد.
مردم ایران در هشت سال دفاع مقدس هشت بهار را درحالی پشت سرگذاشتند که در این سال‌ها بسیاری از رزمندگان در کنار خانواده نبودند و در جبهه‌ها سال را نو می‌کردند.
با فرا رسیدن هر بهاری در این هشت سال خانواده‌هایی بودند که تنها قاب عکس پدر یا برادر شهیدشان زینت‌بخش سفره هفت سین‌شان می‌شد و تمام این سال‌ها و روزهای نو فرزندان شجاع ایران در دل خاکریزهای غیرت زیر رگبارهای دشمن؛ درس مقاومت و پایداری سرودند.
درحالی که تنها ۹ روز از ۱۳ فروردین ۶۴ می‌گذشت، شهید عبدالله داوری رزمنده‌ای از رودان بهشت جنوب نیز ۲۲ فروردین این سال بر اثر اصابت ترکش خمپاره در منطقه هورالعظیم آسمانی شد.
مزار شهید عبدالله داوری در روستای سنگ‌آباد رودان قرار دارد.
شهید عبدالله داوری در بخشی ازوصیت‌نامه‌اش که یکم اسفند ۶۲ دوسال قبل از شهادتش آن را نوشته، خطاب به پدر و مادرش آورده است: بعد از شهادتم شما را به صبر و نماز سفارش می‌کنم اگرچه کوچکتر از این حرف‌ها هستم اما «وذکر فان الذکری تنفع المومنین» و صبر را از قرآن بیاموزیم «یا ایها الذین امنوا استینوا بالصبر و الصلوه ان الله مع الصابرین».
وی افزوده است: در شب‌های جمعه فراموشم نکنید، برادرانم تقوی را فراموش نکنید ای پدر و مادرم مهربانم از جانب من از همه دوستان و آشنایان و همسن و سالانم حلالیت بطلبید چون این دنیا هرچه قدر مشکل شد به مشکلی یک لحظه از آن دنیا نیست.
این شهید دفاع مقدس خطاب به پدرش آورده است: پدر عزیز من نذری داشتم که خودم نتوانستم آن را ادا کنم، نذر من کشتن یک گوسفند بود از شما خواهشمندم که این نذر من را ادا کنید.
شهید داوری با بیان این جمله که این را بدانید اگر روحانیت شکست بخورد اسلام شکست خواهد خورد، به پشتیبانی از امام راحل و روحانیت سفارش کرده است.
