بشیر نوشت : 22 اسفند 96 برای مجلسیان روز بسیار پرمشغله و حساسی بود. روز استیضاح 2 وزیر، با سابقه استیضاح‌ها و کارت زردهای متعدد . علی ربیعی وزیر تعاون و عباس آخوندی وزیر راه و شهرسازی.
اصلاً معلوم نبود مچ‌اندازی بین چه کسانی است؟ اما دولت وزرایش را تنها نگذاشت و از کابینه غیر از رئیس جمهور همه بزرگان آمده بودند.اسحاق جهانگیری معاون اول، باقر نوبخت که حساب خرج و دخل مملکت دست اوست و سیف رییس کل بانک مرکزی کشور که کارش تنظیم نظام پولی و اعتباری کشور است و ظریف سکاندار سیاست خارجی کشور.
هدف این یادداشت مخالفت یا موافقت با هیچیک از وزرای محترم نیست ، بلکه انتقاد از چگونگی روند امور است.
در جلسه استیضاح وزرا معلوم نبود کدام جناح طرفدار استیضاح بود و کدام جناح مخالف استیضاح ؟!
خلاصه از همه جناح ها هم مخالف و هم موافق استیضاح وجود داشت. از هر جناح و تفکری یارگیری می شد. خیلی شگفت‌انگیز و جای سئوال بود که این اتفاقات را در کجای مخیله باید جاسازی کرد.
ثابت شد که حالا حالاها نباید به فکر صداقت و شفافیت و مجالس حزبی و برنامه‌ای بود.
گفته می شود هر دقیقه جلسه علنی مجلس حدود 25 میلیون تومان برای ملت آب می خورد.حالا حساب کنید هزینه انجام شده در روز 22 اسفند را.
به نظر می رسد هم ، دو وزیری که با آراء ضعیف به پشت میز کارشان برگشتند و هم بقیه ، اعم از دولت و لیست امید و اصولگرایان و مستقلین همه بازنده بودند ، گرچه به ظاهر ، باخت استیضاح کنندگان که مخالفت‌شان را علنی کرده و بدون شناخت از ضمیر همکاران خود تمام قدرت و انرژی خود را مصروف استیضاح کردند از دیگران سنگین‌تر بود!
تعجب غالب از فراکسیون امید مجلس است و مشخصا از رهبر آن دکتر عارف که ژنرال هایش در دو سوی میدان جانانه در مقابل یکدیگر صف‌آرایی کرده بودند.
بیش از نیمی از نمایندگان مجلس که از طریق لیست امید به مجلس رفتند و بیش از یکصد نفر آنان به عهدشان وفا کردند و در لیست ماندگار شدند، استراتژی مشخصی نداشتند و معلوم شد که آنان هیچ برنامه‌ای ندارند.
اصولگرایان نیز وضع بهتری نداشتند و همینطور مستقلین نیز موضع مشخصی نداشتند.
در دنیا برکناری یا ابقای یک وزیر این همه هزینه و سر و صدا ندارد . مواضع نمایندگان صادقانه ، شفاف و مشخص است و هیچ موضوع پشت پرده‌ای وجود ندارد و موضع مجلس از قبل مشخص است ، بنا بر این رییس دولت و وزیر می دانند که موضع مجلس چیست و لذا خودشان تکلیف‌شان را می دانند که باید چکار کنند.
شاید برخی نمایندگان بفرمایند ' ما باید صحبت مخالفان و موافقان و دفاعیات وزیر را گوش کنیم و بعد تصمیم بگیریم'. این که عذر بدتر از گناه است.آیا یک نماینده مجلس که عمده وظیفه‌اش کنترل و نظارت بر اعمال دولت و وزراست کل شناخت و ارزیابی‌اش خلاصه می شود به یک جلسه استیضاح؟!
و اما دولت محترم که حتماً حق دارد از وزرایش دفاع کند. اما دفاع به چه قیمتی؟ به قیمت چند پاره کردن مجلس ؟ حداقل نیمی از مجلس مخالف ادامه کار یک وزیر است. مجموعه اقدامات پشت پرده و لابی‌ها و ایستادگی تمام قد دولت موجب می‌شود تا دولت مچ موافقان استیضاح را بخواباند ، ولی شکاف و دلخوری های به وجود آمده چگونه پر می شود؟ و همدلی دولت و مجلس چه می شود؟
7335/1654
انتهای پیام اصلاً معلوم نبود مچ‌اندازی بین چه کسانی است؟ اما دولت وزرایش را تنها نگذاشت و از کابینه غیر از رئیس جمهور همه بزرگان آمده بودند.اسحاق جهانگیری معاون اول، باقر نوبخت که حساب خرج و دخل مملکت دست اوست و سیف رییس کل بانک مرکزی کشور که کارش تنظیم نظام پولی و اعتباری کشور است و ظریف سکاندار سیاست خارجی کشور.
هدف این یادداشت مخالفت یا موافقت با هیچیک از وزرای محترم نیست ، بلکه انتقاد از چگونگی روند امور است.
در جلسه استیضاح وزرا معلوم نبود کدام جناح طرفدار استیضاح بود و کدام جناح مخالف استیضاح ؟!
خلاصه از همه جناح ها هم مخالف و هم موافق استیضاح وجود داشت. از هر جناح و تفکری یارگیری می شد. خیلی شگفت‌انگیز و جای سئوال بود که این اتفاقات را در کجای مخیله باید جاسازی کرد.
ثابت شد که حالا حالاها نباید به فکر صداقت و شفافیت و مجالس حزبی و برنامه‌ای بود.
گفته می شود هر دقیقه جلسه علنی مجلس حدود 25 میلیون تومان برای ملت آب می خورد.حالا حساب کنید هزینه انجام شده در روز 22 اسفند را.
به نظر می رسد هم ، دو وزیری که با آراء ضعیف به پشت میز کارشان برگشتند و هم بقیه ، اعم از دولت و لیست امید و اصولگرایان و مستقلین همه بازنده بودند ، گرچه به ظاهر ، باخت استیضاح کنندگان که مخالفت‌شان را علنی کرده و بدون شناخت از ضمیر همکاران خود تمام قدرت و انرژی خود را مصروف استیضاح کردند از دیگران سنگین‌تر بود!
تعجب غالب از فراکسیون امید مجلس است و مشخصا از رهبر آن دکتر عارف که ژنرال هایش در دو سوی میدان جانانه در مقابل یکدیگر صف‌آرایی کرده بودند.
بیش از نیمی از نمایندگان مجلس که از طریق لیست امید به مجلس رفتند و بیش از یکصد نفر آنان به عهدشان وفا کردند و در لیست ماندگار شدند، استراتژی مشخصی نداشتند و معلوم شد که آنان هیچ برنامه‌ای ندارند.
اصولگرایان نیز وضع بهتری نداشتند و همینطور مستقلین نیز موضع مشخصی نداشتند.
در دنیا برکناری یا ابقای یک وزیر این همه هزینه و سر و صدا ندارد . مواضع نمایندگان صادقانه ، شفاف و مشخص است و هیچ موضوع پشت پرده‌ای وجود ندارد و موضع مجلس از قبل مشخص است ، بنا بر این رییس دولت و وزیر می دانند که موضع مجلس چیست و لذا خودشان تکلیف‌شان را می دانند که باید چکار کنند.
شاید برخی نمایندگان بفرمایند ' ما باید صحبت مخالفان و موافقان و دفاعیات وزیر را گوش کنیم و بعد تصمیم بگیریم'. این که عذر بدتر از گناه است.آیا یک نماینده مجلس که عمده وظیفه‌اش کنترل و نظارت بر اعمال دولت و وزراست کل شناخت و ارزیابی‌اش خلاصه می شود به یک جلسه استیضاح؟!
و اما دولت محترم که حتماً حق دارد از وزرایش دفاع کند. اما دفاع به چه قیمتی؟ به قیمت چند پاره کردن مجلس ؟ حداقل نیمی از مجلس مخالف ادامه کار یک وزیر است. مجموعه اقدامات پشت پرده و لابی‌ها و ایستادگی تمام قد دولت موجب می‌شود تا دولت مچ موافقان استیضاح را بخواباند ، ولی شکاف و دلخوری های به وجود آمده چگونه پر می شود؟ و همدلی دولت و مجلس چه می شود؟
7335/1654
کپی شد
