'موری'، 'نجما'، 'طالبا'، 'امیری'، 'کتولی'، 'آقا ننه' و.... بخش هایی از موسیقی محلی مازندران است که همواره با اندوهی جانکاه توسط استاد طیبی نواخته و آواز ان در سراسر استان طالبان بسیاری داشت.
2اسطوره موسیقی زنده یاد احمد محسن پور و شادروان حسین طیبی به فاصله یک سال از صحنه موسیقی مازندران خدا حافظی کردند و این شعر حافظ را در اذهان تداعی می کند:'کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد'.
استاد عسکری آقاجانیان پیشکسوت موسیقی ملی و محلی مازندران در گفت و گو با ایرنا از زنده یاد طیبی به عنوان راوی مقام های کهن موسیقی محلی مازندران یاد کرد و افزود: حفظ ، حراست و آموزش این مقام ها از خدمات ارزنده این مرحوم است.
وی تاکید کرد: برای آشنایی جوانان با خدمات ماندگار استاد طیبی باید به برگزاری سخنرانی های اهالی فن در قالب همایش های فرهنگی و نوشتن کتب گوناگون پرداخت.
این استاد آواز خاطرنشان کرد: مرحوم طیبی در تلاش بی وقفه در این راه هرگز به دنبال اندوختن توشه مادی نبود و در کمال مناعت طبع بسیار ساده زیست و همواره به زندگی کارمندی قناعت کرد.
او روایت موسیقی شفاهی مازندران را از ویژگی های استاد طیبی دانست و از فقدان این بزرگ مرد عرصه فرهنگی و هنر اظهار نگرانی کرد.
وی افزود: علاقه مندان و ادامه دهندگان هنر شادروان طیبی می توانند از محضر استادانی همچون ابوالحسن خوشرو، نورالله علیزاد، جمشید قلی نژاد و ارسلان طیبی بهره ببرند.
استاد آقاجانیان با اشاره به وجه اشتراک موسیقی ملی با موسیقی مازندرانی گفت: در زمینه موسیقی بومی استانمان در دهه های 30 و 40 شاهد خلق تصانیف بسیاری با ساز بندی های مناسب توسط شادروانان محمد دنیوی، احمد بختیاری و حتی برخی از موسیقیدانان غیر بومی بودیم که متاسفانه در حال حاضر بدلیل مشکلات عدیده و فقدان این هنرمندان این امر صورت نمی گیرد.
هوشنگ جاوید نویسنده و پژوهشگر موسیقی نواحی مازندران درگذشت استاد حسین طیبی را به جامعه هنری کشور تسلیت گفت و افزود: هنر این مرحوم از مرز جغرافیای مازندران پافراتر گذاشته و باید از او به عنوان چهره ملی یاد کرد.
نویسنده کتاب آخرین خنیاگر گفت: برای انجام پژوهشی به خدمت استاد طیبی رسیدم و چند کاست از 'لله وا'ی او که ترجیحا زمینه مذهبی داشته است از او ضبط کردم که 'عباس خونی' از آن جمله بود.
عباس خوانی که در مازندران عباس خونی گفته می شود بخشی از آوازهای حماسی تعزیه و یکی از مقام های موسیقی چوپانی است که در رسای مقام معنوی حضرت عباس (ع) با لله وا نواخته می شود.
جاوید اضافه کرد: در سال 1369تصمیم به برگزاری جشنواره علمی پژوهشی گرفتیم و از استاد سید ابوالقاسم انجوی شیرازی درخواست کردم که دبیری علمی این رویداد را به عهده بگیرند اما او صراحتا نپذیرفت.
نویسنده کتاب نقش زن در موسیقی مناطق و نواحی ایران ادامه داد: مجددا به اتفاق استاد مصطفی پورتراب و علی معلم به خدمت ایشان رفتیم و برای آشناییش با چگونگی جشنواره چند کاست به همراه خود بردم و برحسب اتفاق نوار عباس خونی استاد طیبی را برایش گذاشتم و او پس از شنیدن آن نوار بسیار لذت برد و گفت در این صورت می پذیرم چون تا بحال فکر می کردم که این جشنواره هم مانند سایر رویدادها حالت شعاری دارد.
جاوید افزود: جشنواره در تهران باحضور استاد طیبی به عنوان مسئول هماهنگی و نظم سایر نوازندگان و استادان پورتراب، حسن کسایی، علی تجویدی و محمد تقی مسعودیه به عنوان اعضای شورای پژوهشی برگزار شد و مرحوم طیبی در این رویداد مورد تشویق و توجه ویژه اعضا قرار گرفت.
نویسنده کتاب موسیقی رمضان در ایران ادامه داد: استاد پور تراب به دلیل کهولت سن نام طیبی را از خاطر برده بود اما تا آخرین سال های عمر همواره حال او را به عنوان 'پیر مرد نی نواز مازندرانی' جویا می شد.
استاد جمشید قلی نژاد نوازنده پیشکسوت نی زنده یاد طیبی را نایب اسدالله زمان دانست و افزود: همانگونه که نایب اسد الله نی را از آغل گوسفندان به دربار پادشاهان کشاند ، مرحوم طیبی نیز لله وا را از پستوهای روستاهای دور افتاده به میان مردم آورد و این ساز را به صورت علمی و آکادمیک معرفی کرد.
مدیر آموزشگاه 'نکیسا'ی ساری اضافه کرد: امروزه وقتی صحبت از موسیقی محلی مازندران به میان می آید ابتدا ساز لله وا در ذهن همگان تداعی می شود که این مهم تنها با زحمات و مشقات استاد طیبی امکان یافت.
بهزاد مقوم مدرس ویولن در گفت وگو با ایرنا گفت: در اوایل دهه 50 برای فراگیری این ساز به مرکز فرهنگ و هنر مازندران واقع در ساری رفتم و برای نخستین بار افتخار آشنایی با روانشاد استاد طیبی نصیب ام شد و از همان روزهای نخست علاقه و صمیمیتی بین ما بوجود آمد.
وی افزود: استاد طیبی به عنوان انباردار سازهای اداره فرهنگ و هنر معمولا نخستین کسی بود که وارد این مرکز می شد و تا پیش از آغاز کلاس های درس اغلب پشت میز کارش نی می نواخت.
این مدرس 60ساله اضافه کرد: من که مجذوب نوای سحر انگیز سازش شده بودم در کنارش می نشستم و از او خواهش می کردم تا بیشتر بنوازد.
مقوم ادامه داد: استاد طیبی که مرا شیفته موسیقی و نوای نی اش دیده بود، عنایت ویژه ای به من داشت و بجز نوازندگی از نصایح پدرانه محرومم نمی کرد و همواره می گفت که 'قدم در راه دشواری گذاشتی و برای موفقیت باید بسیار سخت کوش باشی و ناملایمت ها و کنایات تلخ افراد نا آشنا با هنر را تحمل کنی.'
وی ادامه داد: استاد طیبی عموما زمانی که رئیس فرهنگ و هنر حضور نداشت دست به ساز می برد و به محض ورود او نی اش را در کشوی میزش پنهان می کرد. من که از این موضوع تعجب می کردم روزی دلیلش را از استاد خودم پرسیدم و ایشان در حالی که سرش را به علامت تاسف تکان می داد به آهستگی پاسخ داد 'آقای رئیس نوازنده ماهرتر و قدرتر از خودش را نمی تواند تحمل کند، لذا طیبی فقط باید انبار دار بماند و حق نواختن ساز را ندارد!'
استاد حسین طیبی در ١٢ آبان سال 1315 خورشیدی در روستای ' سود کلا ' دهستان بنافت بخش دودانگه شهرستان ساری دیده به جهان گشود .تحصیلاتش را از مکتب خانه زادگاهش آغاز کرد و سپس در قائمشهر و ساری به مدرسه رفت و سال ششم ابتدایی را در دبستان حافظ ساری با رتبه ممتاز گذراند.
او با تشویق مادرش ، آموزش ' لـله وا ' ( نی محلی مازندران) را از هفت سالگی آغاز کرد و در سال 1347 به شکل کار مزدی به استخدام اداره فرهنگ و هنر درآمد و در پست نوازندگی مشغول کار شد.
طیبی در سال 1364 نشان درجه ٢ هنری و در خرداد سال ١٣٨٠ نشان درجه یک هنری را دریافت کرد.
او پیش از انقلاب چهار آلبوم موسیقی منتشر کرد و پس از انقلاب نیز نخستین آلبومش به نام ' لـله وا ' در سال 1365 از سوی فرهنگ خانه مازندران انتشار یافت.
طیبی از سال ١٣٦٨ همکاری خود را با گروه ' شواش ' آغاز کرد و در سومین جشنواره موسیقی فجر به عنوان نوازنده برتر شناخته شد.
استاد طیبی در مرداد سال 1370 با ساز لـله وا در جشنواره آوینیون فرانسه و در شهریور ماه همان سال در جشن هنر ایران در شهر دوسلدرف آلمان شرکت کرد.
او علاوه بر لـله وا به سازهای نی، سرنا، قرنه، نقاره، آواز محلی مازندرانی و آواز سنتی ایران تسلط داشت.
استاد حسین طیبی برای نخستین بار به صورت ابداعی در آواز امیری از منطقه صوتی سوم لـله وا استفاده کرد.
او از سال 1364 به عنوان مدرس لـله وا در خانه مازندران مشغول آموزش بوده و شاگردان بسیاری را پرورده است و تا سال های آخر عمر نیز همچنان لـله وا می نواخت.
این هنرمند بنا به گفته بسیاری از کارشناسان و پژوهشگران موسیقی نواحی یکی از مطرح ترین و نام آورترین خوانندگان و نوازنده موسیقی استان مازندران بود که چندی پیش نیز در جشن خانه موسیقی ایران مورد تقدیر قرار گرفت.
استاد طیبی چند ماه پیش در مهر سال 1395 در جشن خانه موسیقی ایران به خاطر نیم قرن تلاش در امر ترویج و موفقیت او در امر اشاعه موسیقی مازندران تقدیر شد.
استاد غروب روز جمعه ششم اسفند پس از تحمل یک دوره تحمل بیماری در سن 80 سالگی درگذشت و پیکرش پس از برگزاری مراسم وداع با حضور اقشار مختلف مردم ، هنرمندان و شخصیت های علمی و فرهنگی در امام زاده عبدالله در جنوب شهر ساری آرام گرفت.
خبرنگار:زهره کرمی**انتشار دهنده:سید محسن حسن نیا
/1899/7330
انتهای پیام 2اسطوره موسیقی زنده یاد احمد محسن پور و شادروان حسین طیبی به فاصله یک سال از صحنه موسیقی مازندران خدا حافظی کردند و این شعر حافظ را در اذهان تداعی می کند:'کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد'.
استاد عسکری آقاجانیان پیشکسوت موسیقی ملی و محلی مازندران در گفت و گو با ایرنا از زنده یاد طیبی به عنوان راوی مقام های کهن موسیقی محلی مازندران یاد کرد و افزود: حفظ ، حراست و آموزش این مقام ها از خدمات ارزنده این مرحوم است.
وی تاکید کرد: برای آشنایی جوانان با خدمات ماندگار استاد طیبی باید به برگزاری سخنرانی های اهالی فن در قالب همایش های فرهنگی و نوشتن کتب گوناگون پرداخت.
این استاد آواز خاطرنشان کرد: مرحوم طیبی در تلاش بی وقفه در این راه هرگز به دنبال اندوختن توشه مادی نبود و در کمال مناعت طبع بسیار ساده زیست و همواره به زندگی کارمندی قناعت کرد.
او روایت موسیقی شفاهی مازندران را از ویژگی های استاد طیبی دانست و از فقدان این بزرگ مرد عرصه فرهنگی و هنر اظهار نگرانی کرد.
وی افزود: علاقه مندان و ادامه دهندگان هنر شادروان طیبی می توانند از محضر استادانی همچون ابوالحسن خوشرو، نورالله علیزاد، جمشید قلی نژاد و ارسلان طیبی بهره ببرند.
استاد آقاجانیان با اشاره به وجه اشتراک موسیقی ملی با موسیقی مازندرانی گفت: در زمینه موسیقی بومی استانمان در دهه های 30 و 40 شاهد خلق تصانیف بسیاری با ساز بندی های مناسب توسط شادروانان محمد دنیوی، احمد بختیاری و حتی برخی از موسیقیدانان غیر بومی بودیم که متاسفانه در حال حاضر بدلیل مشکلات عدیده و فقدان این هنرمندان این امر صورت نمی گیرد.
هوشنگ جاوید نویسنده و پژوهشگر موسیقی نواحی مازندران درگذشت استاد حسین طیبی را به جامعه هنری کشور تسلیت گفت و افزود: هنر این مرحوم از مرز جغرافیای مازندران پافراتر گذاشته و باید از او به عنوان چهره ملی یاد کرد.
نویسنده کتاب آخرین خنیاگر گفت: برای انجام پژوهشی به خدمت استاد طیبی رسیدم و چند کاست از 'لله وا'ی او که ترجیحا زمینه مذهبی داشته است از او ضبط کردم که 'عباس خونی' از آن جمله بود.
عباس خوانی که در مازندران عباس خونی گفته می شود بخشی از آوازهای حماسی تعزیه و یکی از مقام های موسیقی چوپانی است که در رسای مقام معنوی حضرت عباس (ع) با لله وا نواخته می شود.
جاوید اضافه کرد: در سال 1369تصمیم به برگزاری جشنواره علمی پژوهشی گرفتیم و از استاد سید ابوالقاسم انجوی شیرازی درخواست کردم که دبیری علمی این رویداد را به عهده بگیرند اما او صراحتا نپذیرفت.
نویسنده کتاب نقش زن در موسیقی مناطق و نواحی ایران ادامه داد: مجددا به اتفاق استاد مصطفی پورتراب و علی معلم به خدمت ایشان رفتیم و برای آشناییش با چگونگی جشنواره چند کاست به همراه خود بردم و برحسب اتفاق نوار عباس خونی استاد طیبی را برایش گذاشتم و او پس از شنیدن آن نوار بسیار لذت برد و گفت در این صورت می پذیرم چون تا بحال فکر می کردم که این جشنواره هم مانند سایر رویدادها حالت شعاری دارد.
جاوید افزود: جشنواره در تهران باحضور استاد طیبی به عنوان مسئول هماهنگی و نظم سایر نوازندگان و استادان پورتراب، حسن کسایی، علی تجویدی و محمد تقی مسعودیه به عنوان اعضای شورای پژوهشی برگزار شد و مرحوم طیبی در این رویداد مورد تشویق و توجه ویژه اعضا قرار گرفت.
نویسنده کتاب موسیقی رمضان در ایران ادامه داد: استاد پور تراب به دلیل کهولت سن نام طیبی را از خاطر برده بود اما تا آخرین سال های عمر همواره حال او را به عنوان 'پیر مرد نی نواز مازندرانی' جویا می شد.
استاد جمشید قلی نژاد نوازنده پیشکسوت نی زنده یاد طیبی را نایب اسدالله زمان دانست و افزود: همانگونه که نایب اسد الله نی را از آغل گوسفندان به دربار پادشاهان کشاند ، مرحوم طیبی نیز لله وا را از پستوهای روستاهای دور افتاده به میان مردم آورد و این ساز را به صورت علمی و آکادمیک معرفی کرد.
مدیر آموزشگاه 'نکیسا'ی ساری اضافه کرد: امروزه وقتی صحبت از موسیقی محلی مازندران به میان می آید ابتدا ساز لله وا در ذهن همگان تداعی می شود که این مهم تنها با زحمات و مشقات استاد طیبی امکان یافت.
بهزاد مقوم مدرس ویولن در گفت وگو با ایرنا گفت: در اوایل دهه 50 برای فراگیری این ساز به مرکز فرهنگ و هنر مازندران واقع در ساری رفتم و برای نخستین بار افتخار آشنایی با روانشاد استاد طیبی نصیب ام شد و از همان روزهای نخست علاقه و صمیمیتی بین ما بوجود آمد.
وی افزود: استاد طیبی به عنوان انباردار سازهای اداره فرهنگ و هنر معمولا نخستین کسی بود که وارد این مرکز می شد و تا پیش از آغاز کلاس های درس اغلب پشت میز کارش نی می نواخت.
این مدرس 60ساله اضافه کرد: من که مجذوب نوای سحر انگیز سازش شده بودم در کنارش می نشستم و از او خواهش می کردم تا بیشتر بنوازد.
مقوم ادامه داد: استاد طیبی که مرا شیفته موسیقی و نوای نی اش دیده بود، عنایت ویژه ای به من داشت و بجز نوازندگی از نصایح پدرانه محرومم نمی کرد و همواره می گفت که 'قدم در راه دشواری گذاشتی و برای موفقیت باید بسیار سخت کوش باشی و ناملایمت ها و کنایات تلخ افراد نا آشنا با هنر را تحمل کنی.'
وی ادامه داد: استاد طیبی عموما زمانی که رئیس فرهنگ و هنر حضور نداشت دست به ساز می برد و به محض ورود او نی اش را در کشوی میزش پنهان می کرد. من که از این موضوع تعجب می کردم روزی دلیلش را از استاد خودم پرسیدم و ایشان در حالی که سرش را به علامت تاسف تکان می داد به آهستگی پاسخ داد 'آقای رئیس نوازنده ماهرتر و قدرتر از خودش را نمی تواند تحمل کند، لذا طیبی فقط باید انبار دار بماند و حق نواختن ساز را ندارد!'
استاد حسین طیبی در ١٢ آبان سال 1315 خورشیدی در روستای ' سود کلا ' دهستان بنافت بخش دودانگه شهرستان ساری دیده به جهان گشود .تحصیلاتش را از مکتب خانه زادگاهش آغاز کرد و سپس در قائمشهر و ساری به مدرسه رفت و سال ششم ابتدایی را در دبستان حافظ ساری با رتبه ممتاز گذراند.
او با تشویق مادرش ، آموزش ' لـله وا ' ( نی محلی مازندران) را از هفت سالگی آغاز کرد و در سال 1347 به شکل کار مزدی به استخدام اداره فرهنگ و هنر درآمد و در پست نوازندگی مشغول کار شد.
طیبی در سال 1364 نشان درجه ٢ هنری و در خرداد سال ١٣٨٠ نشان درجه یک هنری را دریافت کرد.
او پیش از انقلاب چهار آلبوم موسیقی منتشر کرد و پس از انقلاب نیز نخستین آلبومش به نام ' لـله وا ' در سال 1365 از سوی فرهنگ خانه مازندران انتشار یافت.
طیبی از سال ١٣٦٨ همکاری خود را با گروه ' شواش ' آغاز کرد و در سومین جشنواره موسیقی فجر به عنوان نوازنده برتر شناخته شد.
استاد طیبی در مرداد سال 1370 با ساز لـله وا در جشنواره آوینیون فرانسه و در شهریور ماه همان سال در جشن هنر ایران در شهر دوسلدرف آلمان شرکت کرد.
او علاوه بر لـله وا به سازهای نی، سرنا، قرنه، نقاره، آواز محلی مازندرانی و آواز سنتی ایران تسلط داشت.
استاد حسین طیبی برای نخستین بار به صورت ابداعی در آواز امیری از منطقه صوتی سوم لـله وا استفاده کرد.
او از سال 1364 به عنوان مدرس لـله وا در خانه مازندران مشغول آموزش بوده و شاگردان بسیاری را پرورده است و تا سال های آخر عمر نیز همچنان لـله وا می نواخت.
این هنرمند بنا به گفته بسیاری از کارشناسان و پژوهشگران موسیقی نواحی یکی از مطرح ترین و نام آورترین خوانندگان و نوازنده موسیقی استان مازندران بود که چندی پیش نیز در جشن خانه موسیقی ایران مورد تقدیر قرار گرفت.
استاد طیبی چند ماه پیش در مهر سال 1395 در جشن خانه موسیقی ایران به خاطر نیم قرن تلاش در امر ترویج و موفقیت او در امر اشاعه موسیقی مازندران تقدیر شد.
استاد غروب روز جمعه ششم اسفند پس از تحمل یک دوره تحمل بیماری در سن 80 سالگی درگذشت و پیکرش پس از برگزاری مراسم وداع با حضور اقشار مختلف مردم ، هنرمندان و شخصیت های علمی و فرهنگی در امام زاده عبدالله در جنوب شهر ساری آرام گرفت.
خبرنگار:زهره کرمی**انتشار دهنده:سید محسن حسن نیا
/1899/7330
کپی شد
