سرمایه اجتماعی یکی از انواع سرمایه ها است که که در طول دو دهه اخیر مورد توجه قرار گرفته و در این میان مدیریت اجتماعی نیازمند مشارکت مردم است.
به گزارش ایسنا مازندران، گردشگری به یکی از مهم ترین منابع اشتغال در جوامع محلی تبدیل شده است و این صنعت باعث باعث ایجاد و رونق سرمایه گذاری های کلان شد بنابراین باید از طریق جلب مشارکت مردم در توسعه گردشگری، پیامدهای مثبت را به حداکثر و پیامدهای منفی را به حداقل رساند.
از سویی توسعه صنعت گردشگری در روستاها باید متناسب با فرهنگ آن ها طراحی شود و از سوی دیگر هدف از این نوع گردشگری ایجاد نوعی فرصت برای فعالیت های بخش خصوصی است.
با درنظر گرفتن اولویت های خاص از قبیل جاذبه های طبیعی، تاریخی، فرهنگی و مذهبی روستای کدیر بخش کجور نوشهر از سوی موسسه آینده سازان، این روستا به عنوان هدف گردشگری مطرح شد و "نخستین نشست تخصصی مشارکت اجتماعی و توسعه گردشگری کدیر" با حضور اساتید کشوری و متخصصان این حوزه در این روستا برگزار شد.
نادر کریمیان سردشتی عضو هیئت علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی کشور با بیان اینکه مشارکت زیادی در تحقق این واقعه فرهنگی انجام شده است، اظهار کرد: میراث فرهنگی و آب دو مقوله مهم در هر کشوری است که باید مدیریت شایسته و سرمایه‌گذاری صورت گیرد تا به پیشرفت قابل توجهی برسد.
وی با اشاره به اینکه کشور مالزی مثال بارز این موضوع است، تصریح کرد: این کشور ناشناخته بود اما "ماهاتیر محمد" با برنامه‌ریزی تلاش کرد تا عدد گردشگر بیشتر از جمعیت این کشور باشد و این جز با مشارکت و مدیریت صحیح مردم انجام نشد که امروزه بالاتر از 28 میلیون گردشگر یعنی بیش از جمعیت خود دارد و قدرت چهارم در آسیا است.
عضو هیئت علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی کشور با بیان اینکه این نوع گردشگری در مورد روستاهای کشورمان نیز می تواند صدق کرده و اجرایی شود، گفت: روستای "کُدیر" روستایی تاریخی است واگر مدیریت و مشارکت اجتماعی دست به دست هم دهد به طور قطع این اتفاق به عنوان قطب گردشگری رخ خواهد داد.
*میراث فرهنگی در ایران مورد بی مهری است
کریمیان سردشتی با ابراز نگرانی از اینکه میراث فرهنگی و طبیعی غالباً در ایران مورد بی‌مهری بوده و مشکلات عدیده‌ای در زمینه میراث فرهنگی دارد، تاکید کرد: بخش عمده این مشکلات به فرهنگ عمومی جامعه برمی گردد.
وی خاطرنشان کرد: جنگل های هیرکانی که میلیون ها سال صرف شد تا شکل گرفت با دخالت انسان ها در عرض چندماه از بین می رود و این بسیار ناخوشایند و نگران کننده است.
عضو هیئت علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی کشور با اشاره به باقی ماندن تنها 40 خانه قدیمیی در روستای کدیر بیان کرد: این عدد در مقابل این حجم خانه مسکونی که در این روستا وجود دارد بسیار کم است اما همین تعداد باقی مانده نیز نیاز به یک شناسنامه علمی دارد و باید جزء وظایف قرار گیرد.
کریمیان سردشتی با تاکید بر اینکه شناسنامه‌دار کردن خانه‌های کهن موجود در روستاها باید جدی گرفته شود، افزود:خانه‌های قدیمی و کهن، شناسنامه علمی و فرهنگی برای هر روستا محسوب می‌شود.
وی شناسنامه‌دار کردن علمی و فرهنگی خانه‌های قدیمی موجود را وظیفه میراث فرهنگی عنوان کرد و گفت: بعد از آنکه تحقیق و پژوهش لازم در این زمینه صورت گرفت، ثبت ملی آن نیز وظیفه میراث فرهنگی است.
عضو هیئت علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی کشور ادامه داد: در حال حاضر تنها ۲۵ درصد جمعیت ایران روستایی است که بر اساس پیش‌بینی‌های صورت گرفته شده، این رقم طی ده سال آینده به ۱۸ درصد خواهد رسید و این کم شدن جمعیت روستایی یک فاجعه بزرگ است زیرا شهرنشینی نشانه ویران شدن روستاهای ما است و در نتیجه نابودی کشاورزی و وابسته شدن را در پی دارد.
کریمیان سردشتی خاطرنشان کرد: با توسعه گردشگری روستایی می توان علاوه بر اشتغالزایی و کارآفرینی زمینه حضور توریسم را در روستا فراهم آورد و این امر به توسعه روستاها کمک می کند.
*توسعه باید متکی بر امکانات درونی هر منطقه باشد
محمدرضا رضوانی عضو هیئت علمی دانشکده جغرافیای دانشگاه تهران نیز در ادامه این نشست تخصصی با اشاره به اینکه توسعه باید متکی بر امکانات درونی هر منطقه باشد و نمی توان زیاد به بیرون متکی بود، اظهار کرد: محور توسعه روستایی و ظرفیت توسعه، تمام توانمندی‌های محلی است که در زمینه توسعه روستایی باید به کار گرفته شود.
وی با بیان اینکه روستاها ممکن است بر اثر عوامل مختلف دچار رکود شده جمعیت شان کاهش یابد و کسب و کارها تعطیل شوند، افزود: از طریق برنامه‌ریزی می‌توان برای احیای روستا نقاط ضعف و مثبت راهبردهای مختلف را اتخاذ کرد تا شکوفایی خود را به دست آورد.
Normal 0 false false false EN-US X-NONE FAانتهای پیام
