به گزارش خبرنگار ایرنا، امروز 18 اردیبهشت و هشتم ماه مه میلادی روز جهانی بیماران خاص است ؛ بیمارانی که مسائل و مشکلات متعددی را در مسیر درمان و کنترل بیماری شان دارند و همین مسائل شرایط زندگی عادی را برای آنان دشوار می کند.
رنج بیماری برای این افراد از یک سو و تأمین هزینه های درمانی از سوی دیگر سبب شده که قشر بیماران خاص در جامعه چالش های متعددی داشته باشند. علاوه بر این مشکلات، کمتر مورد توجه قرار گرفتن این قشر حتی در صورت کسب موفقیت ها در نگاه مسئولان، رنج آن ها را بیشتر می کند.
بارها اثبات شده که مشکلات و محدودیت ها در برخی از بیماران خاص و پیوند اعضا مانع بروز فعالیت های اجتماعی و روزشی آنان نمی شود. چهره های موفق زیادی سراغ داریم که با وجود داشتن شرایط خاص بیماری یا پس از پیوند عضو، وارد مسیری حرفه ای از فعالیت های مورد علاقه خود شدند و به موفقیت های چشمگیری هم دست یافتند. ورزش نیز یکی از همین حوزه هاست که بویژه در سال های اخیر با افزایش جذب بیماران خاص و پیوند اعضا به رشته های مختلف، فرصتی برای ظهور استعدادهای این قشر و کسب افتخار شده است.
در حال حاضر ورزشکاران زیادی از این قشر زیر پوشش فدراسیون ورزش بیماران خاص و پیوند اعضا فعالیت ورزشی در رشته های مختلف انجام می دهند و بسیاری از آن ها در آوردگاههای بین المللی عناوین مهمی را نیز کسب می کنند.
جامعه هدف و زیر پوشش این فدراسیون در ایران افراد مبتلا به تالاسمی، هموفیلی، همودیالیز، دیابت، ام اس، اُتیسم و همچنین افرادی هستند که پیوند عضو انجام دادند. برای بیماران خاص در رشته هایی محدود و خاص مسابقات ملی برگزار می شود ، اما فقط ورزشکاران پیوند اعضا مسابقات جهانی و بین المللی دارند و به همین دلیل ورزشکاران پیوند اعضا فرصت دارند که افتخاراتی در عرصه بین الملل برای کشور کسب کنند.
علی نجفی یکی از ورزشکاران مازندرانی از قشر پیوند اعضاست که بیش از 15 سال از عمر خود را صرف فعالیت های ورزشی حرفه ای کرده است، اما به خاطر کم توجهی مسئولان به نیازهای اجتماعیش به عنوان یک ورزشکار حرفه ای و آینده شغلی خودش و سایر ورزشکاران حرفه ای پیوند اعضا، معتقد است که شاید باید به جای ورزش حرفه ای و تلاش برای کسب افتخار در مسابقات جهانی، باید از ابتدا به فکر مسیری دیگر می افتاد.
او که سال هاست در تیم ملی بدمینتون پیوند اعضا حضور دارد و در مسابقات مختلفی هم حضور داشت، به خبرنگار ایرنا گفت: هر کسی به خاطر علاقه و میلی که خودش دارد یک سری کارهایی انجام می دهد. من هم به دلیل علاقه زیادم به ورزش وارد این حوزه شدم و تمام این سال ها در حال فعالیت برای کسب موفقیت بودم. اما امروز بی توجهی مسئولان باعث شده که گاهی از حضورم در این مسیر پشیمان شوم.
عضو تیم ملی بدمینتون پیوند اعضای ایران اظهار داشت: ورزشکاران پیوند اعضا آن قدر بی مهری و کم توجهی می بینند که با وجود علاقه شخصی به ورزش، گاهی از ادامه این فعالیت ها زده می شوند. ما هم مانند سایر ورزشکاران معمولی که تلاش می کنند تا پرچم ایران را بالا ببرند، برای سربلندی ایران در عرصه های بین المللی تلاش می کنیم ، اما شرایط سخت و متفاوت تری از نظر بدنی داریم و با این وضعیت در اردوهای مختلف، با کمترین امکانات و بدون حقوق و حمایت مالی برای کسب عنوان می جنگیم. در نهایت جز چند عکس یادگاری که برخی مسئولان با ما می گیرند، چیزی عایدمان نمی شود. نه در زمان ورزش حمایت می شویم و نه در زمینه اشتغال به ما توجه می شود.
نجفی با بیان این که با کسب پنج مدال جهانی در بدمینتون پیوند اعضا، نفر برتر این رشته در ورزشکاران پیوند اعضای ایران است، گفت: از سال 1382 این ورزش را آغاز کردم و از یک سال بعد از آن تا کنون عضو تیم ملی هستم. سال 2007 در تایلند مدال نقره انفرادی و نقره دوبل را کسب کردم. سال 2011 در سوئد مدال برنز دوبل را به دست آوردم و سال 2013 در آفریقای جنوبی مدال نقره انفرادی و برنز دوبل را کسب کردم. همچنان هم عضو تیم ملی هستم و اگر مشکلی پیش نیاید قرار است در مسابقات جهانی پیش رو نیز شرکت کنم ، اما از نظر شغلی و مالی انگیزه ای برای من و سایر ورزشکاران پیوند اعضا وجود ندارد.
وی افزود : ما به جز هزینه های انجام ورزش حرفه ای، هزینه های درمانی هم داریم. بنا بر این مسائل مالی ما بیشتر از ورزشکاران عادی است. هر ماه برای خرید داروها هزینه زیادی می پردازم و از طرفی مخارج ماهانه زندگی و اجاره مسکن هم فشارها را بیشتر می کند. همه این مسائل مالی در حالی است که هیچ درآمد ثابتی نداریم. مگر این که خود ورزشکار اوضاع مالی مناسبی داشته باشد.
این ورزشکار پیوند اعضا یادآور شد : معمولا برای قهرمانان ملی فرصت های شغلی فراهم می شود تا پس از دوران قهرمانی دغدغه شغل نداشته باشند. من در آستانه 40 سالگی با سال ها فعالیت حرفه ای و چندین عنوان جهانی هیچ شغل ثابتی ندارم. گاهی با ماشین کار می کنم و گاهی هم بر اساس دوره هایی که دیدم ماساژ انجام می دهم ، اما انجام ماساژ برای ما به دلیل سختی کار مناسب نیست و نمی توانم زیاد به آن تکیه کنم.
نجفی افزود: در سال های اخیر بارها به مسئولان استان مراجعه کردم و از آن ها خواستم تا راهی برای اشتغالم باز کنند. وعده های زیادی شنیدم ، اما نه تنها هیچ کدام محقق نشد، بلکه برخی مسئولان به من بی احترامی هم کردند.
وی توضیح داد : یکی از مسئولان ارشد استان وقتی مراجعه ای حضوری داشتم و شرایط را توضیح دادم به جای این که راهی پیش پای من باز کند، گفت که ورزش را کنار بگذارم. به افراد زیادی مراجعه کردم، اما هیچ کدام پاسخگو نبودند.
این افراد و ورزشکاران در حالی از نداشتن شغل رنج می برند که در برخی نهادها بر اساس روابط نیروهای مازاد زیادی ماهها و سال هاست بدون انجام کاری مفید جذب شده اند و حقوق دریافت می کنند. شهرداری ساری یکی از این نهادهاست که با حدود 7 هزار نفر نیروی کار به یکی از پرهزینه ترین دستگاههای اداری مازندران برای تأمین حقوق تبدیل شده است ، اما در این جذب نیروها که البته عمدتاً بی فایده و بدون پشتوانه کارشناسی هستند و جز بار مالی عایدی برای شهرداری ندارند، افرادی که به دنبال کسب افتخار و انجام فعالیت های مفید هستند جایی ندارند.
9927/1654
انتهای پیام رنج بیماری برای این افراد از یک سو و تأمین هزینه های درمانی از سوی دیگر سبب شده که قشر بیماران خاص در جامعه چالش های متعددی داشته باشند. علاوه بر این مشکلات، کمتر مورد توجه قرار گرفتن این قشر حتی در صورت کسب موفقیت ها در نگاه مسئولان، رنج آن ها را بیشتر می کند.
بارها اثبات شده که مشکلات و محدودیت ها در برخی از بیماران خاص و پیوند اعضا مانع بروز فعالیت های اجتماعی و روزشی آنان نمی شود. چهره های موفق زیادی سراغ داریم که با وجود داشتن شرایط خاص بیماری یا پس از پیوند عضو، وارد مسیری حرفه ای از فعالیت های مورد علاقه خود شدند و به موفقیت های چشمگیری هم دست یافتند. ورزش نیز یکی از همین حوزه هاست که بویژه در سال های اخیر با افزایش جذب بیماران خاص و پیوند اعضا به رشته های مختلف، فرصتی برای ظهور استعدادهای این قشر و کسب افتخار شده است.
در حال حاضر ورزشکاران زیادی از این قشر زیر پوشش فدراسیون ورزش بیماران خاص و پیوند اعضا فعالیت ورزشی در رشته های مختلف انجام می دهند و بسیاری از آن ها در آوردگاههای بین المللی عناوین مهمی را نیز کسب می کنند.
جامعه هدف و زیر پوشش این فدراسیون در ایران افراد مبتلا به تالاسمی، هموفیلی، همودیالیز، دیابت، ام اس، اُتیسم و همچنین افرادی هستند که پیوند عضو انجام دادند. برای بیماران خاص در رشته هایی محدود و خاص مسابقات ملی برگزار می شود ، اما فقط ورزشکاران پیوند اعضا مسابقات جهانی و بین المللی دارند و به همین دلیل ورزشکاران پیوند اعضا فرصت دارند که افتخاراتی در عرصه بین الملل برای کشور کسب کنند.
علی نجفی یکی از ورزشکاران مازندرانی از قشر پیوند اعضاست که بیش از 15 سال از عمر خود را صرف فعالیت های ورزشی حرفه ای کرده است، اما به خاطر کم توجهی مسئولان به نیازهای اجتماعیش به عنوان یک ورزشکار حرفه ای و آینده شغلی خودش و سایر ورزشکاران حرفه ای پیوند اعضا، معتقد است که شاید باید به جای ورزش حرفه ای و تلاش برای کسب افتخار در مسابقات جهانی، باید از ابتدا به فکر مسیری دیگر می افتاد.
او که سال هاست در تیم ملی بدمینتون پیوند اعضا حضور دارد و در مسابقات مختلفی هم حضور داشت، به خبرنگار ایرنا گفت: هر کسی به خاطر علاقه و میلی که خودش دارد یک سری کارهایی انجام می دهد. من هم به دلیل علاقه زیادم به ورزش وارد این حوزه شدم و تمام این سال ها در حال فعالیت برای کسب موفقیت بودم. اما امروز بی توجهی مسئولان باعث شده که گاهی از حضورم در این مسیر پشیمان شوم.
عضو تیم ملی بدمینتون پیوند اعضای ایران اظهار داشت: ورزشکاران پیوند اعضا آن قدر بی مهری و کم توجهی می بینند که با وجود علاقه شخصی به ورزش، گاهی از ادامه این فعالیت ها زده می شوند. ما هم مانند سایر ورزشکاران معمولی که تلاش می کنند تا پرچم ایران را بالا ببرند، برای سربلندی ایران در عرصه های بین المللی تلاش می کنیم ، اما شرایط سخت و متفاوت تری از نظر بدنی داریم و با این وضعیت در اردوهای مختلف، با کمترین امکانات و بدون حقوق و حمایت مالی برای کسب عنوان می جنگیم. در نهایت جز چند عکس یادگاری که برخی مسئولان با ما می گیرند، چیزی عایدمان نمی شود. نه در زمان ورزش حمایت می شویم و نه در زمینه اشتغال به ما توجه می شود.
نجفی با بیان این که با کسب پنج مدال جهانی در بدمینتون پیوند اعضا، نفر برتر این رشته در ورزشکاران پیوند اعضای ایران است، گفت: از سال 1382 این ورزش را آغاز کردم و از یک سال بعد از آن تا کنون عضو تیم ملی هستم. سال 2007 در تایلند مدال نقره انفرادی و نقره دوبل را کسب کردم. سال 2011 در سوئد مدال برنز دوبل را به دست آوردم و سال 2013 در آفریقای جنوبی مدال نقره انفرادی و برنز دوبل را کسب کردم. همچنان هم عضو تیم ملی هستم و اگر مشکلی پیش نیاید قرار است در مسابقات جهانی پیش رو نیز شرکت کنم ، اما از نظر شغلی و مالی انگیزه ای برای من و سایر ورزشکاران پیوند اعضا وجود ندارد.
وی افزود : ما به جز هزینه های انجام ورزش حرفه ای، هزینه های درمانی هم داریم. بنا بر این مسائل مالی ما بیشتر از ورزشکاران عادی است. هر ماه برای خرید داروها هزینه زیادی می پردازم و از طرفی مخارج ماهانه زندگی و اجاره مسکن هم فشارها را بیشتر می کند. همه این مسائل مالی در حالی است که هیچ درآمد ثابتی نداریم. مگر این که خود ورزشکار اوضاع مالی مناسبی داشته باشد.
این ورزشکار پیوند اعضا یادآور شد : معمولا برای قهرمانان ملی فرصت های شغلی فراهم می شود تا پس از دوران قهرمانی دغدغه شغل نداشته باشند. من در آستانه 40 سالگی با سال ها فعالیت حرفه ای و چندین عنوان جهانی هیچ شغل ثابتی ندارم. گاهی با ماشین کار می کنم و گاهی هم بر اساس دوره هایی که دیدم ماساژ انجام می دهم ، اما انجام ماساژ برای ما به دلیل سختی کار مناسب نیست و نمی توانم زیاد به آن تکیه کنم.
نجفی افزود: در سال های اخیر بارها به مسئولان استان مراجعه کردم و از آن ها خواستم تا راهی برای اشتغالم باز کنند. وعده های زیادی شنیدم ، اما نه تنها هیچ کدام محقق نشد، بلکه برخی مسئولان به من بی احترامی هم کردند.
وی توضیح داد : یکی از مسئولان ارشد استان وقتی مراجعه ای حضوری داشتم و شرایط را توضیح دادم به جای این که راهی پیش پای من باز کند، گفت که ورزش را کنار بگذارم. به افراد زیادی مراجعه کردم، اما هیچ کدام پاسخگو نبودند.
این افراد و ورزشکاران در حالی از نداشتن شغل رنج می برند که در برخی نهادها بر اساس روابط نیروهای مازاد زیادی ماهها و سال هاست بدون انجام کاری مفید جذب شده اند و حقوق دریافت می کنند. شهرداری ساری یکی از این نهادهاست که با حدود 7 هزار نفر نیروی کار به یکی از پرهزینه ترین دستگاههای اداری مازندران برای تأمین حقوق تبدیل شده است ، اما در این جذب نیروها که البته عمدتاً بی فایده و بدون پشتوانه کارشناسی هستند و جز بار مالی عایدی برای شهرداری ندارند، افرادی که به دنبال کسب افتخار و انجام فعالیت های مفید هستند جایی ندارند.
9927/1654
کپی شد
