دنیای خبر و خبرنگاری با پویایی و تحرک همراه است، بدون شک جنب و جوشی که در این حرفه نهفته است موجب می شود بسیاری از سختی ها و ناملایمات این عرصه برای اهل خبر قابل تحمل باشد، ناملایماتی که در مسائل مالی، امنیت شغلی و بیمه ای، چالش های شخصیتی و درگیری خانواده خبرنگاران با این حوزه خلاصه می شود.
بیشترین حجم کاری خبر و خبرنگاری در خبرگزاری های و روزنامه ها خلاصه می شود، خبرگزاری هایی که باید اخبار و رویدادها را به لحظه گزارش کنند و روزنامه هایی که درگیر چاپ روزمره هستند بالاترین فشار کاری در این عرصه را تحمل می کنند.
اما عده ای هم هستند که فارغ از هیاهوی میدان خبرنگاری، پشت میزنشین هستند و از این حرفه تنها نام خبرنگار را یدک می کشند، آنهایی که هیچ تشابهی به تعریف حرفه ای خبرنگاری ندارند، افرادی که زحمت چندین ساعته سایر خبرنگاران را بدون کوچکترین توجهی، بنام خود ثبت و منتشر می کنند
به عبارتی افراد «خبربرداری» که ابتدایی ترین اصول حرفه ای خبر را رعایت نمی کنند و البته با دسترنج خبرنگاران دیگر، هفته نامه یا ماهنامه خود را پیشکش مدیران و عده ای نیز اخبار دیگران را بدون ذکر منبع در پایگاه های خبری منتشر می کنند.
پر واضح است که به هیچ عنوان نمی توان نام خبرنگار بر این افراد نهاد، و حتی اگر در سابقه برخی از آنها کنکاشی صورت گیرد مشخص می شود حتی یک یادداشت و یا گزارش را در کارنامه شان ندارند و مساله این است که خبربرداران بدون ذکر نام منبع خبر کپی شده، مطالب را درج می کنند و بارها دیده شده مدیرانی که اطلاع چندانی از سیستم خبری و دستگاه های رسانه ای ندارند، بابت همین اخبار چاپ شده به خبر برداران رپرتاژ هم داده اند.
نوع دیگری از خبربرداری نیز رایج شده، رفتاری که خبرنگار با دریافت مطلب دستگاه ها از روابط عمومی، خبر را بدون کوچکترین تغییر، سابقه و یا کم و کاستی و حتی بدون تنظیم حرفه ای ارسال می کند.
اگر خبرنگاری به همین راحتی بود، پس همه آنهایی که سواد خواندن و نوشتن دارند می توانند خبرنگار باشند، چرا که در این سبک خبربرداری، نه از تنظیم حرفه ای خبری هست و نه نشانی از اصول خبرنویسی دیده می شود.
با توجه به اینکه این نوع سبک خبربرداری در حال افزایش است، ضرورت برگزاری دوره های آموزشی برای فعالان این عرصه بیش از پیش احساس می شود.
البته نوع نگرش دستگاه های متولی از جمله اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی در روز خبرنگار موجب شده خبربرداران همچنان خود را در زمره خبرنگاران بدانند و روال ناصواب خود را با قوت بیشتری ادامه دهند، چرا که بر خلاف اینکه می گویند «تر و خشک با هم می سوزد» ، باید گفت: در روز خبرنگار «خوب و بد با هم تقدیر می شود»، اینجا خبری از جدا کردن تر و خشک نیست و معمولا برگزار کنندگان مراسم ترجیح می دهند برای دوری از حاشیه و ثبت برگزاری مراسمی عالی در کارنامه خود، در تقدیر از خبربرداران عینا همانند خبرنگاران عمل کنند.
کلام آخر اینکه آیا خبرنگاری که مدام در حال ارتباط با مردم و مسئولان حاضر در جلسات متعدد است و خبرنگاری که با افزایش روزافزون دانش حرفه ای سعی در ارتقای شرایط کاری خود دارد، با خبربرداری که مطالب دیگران را بدون ذکر منبع و یا بدون هیچگونه اعمال تغییری در نگارش و شیوه خبرنویسی به اصطلاح کپی پیست می کند، فرقی ندارد؟
*خبرنگار ایرنا
7269/1772
انتهای پیام بیشترین حجم کاری خبر و خبرنگاری در خبرگزاری های و روزنامه ها خلاصه می شود، خبرگزاری هایی که باید اخبار و رویدادها را به لحظه گزارش کنند و روزنامه هایی که درگیر چاپ روزمره هستند بالاترین فشار کاری در این عرصه را تحمل می کنند.
اما عده ای هم هستند که فارغ از هیاهوی میدان خبرنگاری، پشت میزنشین هستند و از این حرفه تنها نام خبرنگار را یدک می کشند، آنهایی که هیچ تشابهی به تعریف حرفه ای خبرنگاری ندارند، افرادی که زحمت چندین ساعته سایر خبرنگاران را بدون کوچکترین توجهی، بنام خود ثبت و منتشر می کنند
به عبارتی افراد «خبربرداری» که ابتدایی ترین اصول حرفه ای خبر را رعایت نمی کنند و البته با دسترنج خبرنگاران دیگر، هفته نامه یا ماهنامه خود را پیشکش مدیران و عده ای نیز اخبار دیگران را بدون ذکر منبع در پایگاه های خبری منتشر می کنند.
پر واضح است که به هیچ عنوان نمی توان نام خبرنگار بر این افراد نهاد، و حتی اگر در سابقه برخی از آنها کنکاشی صورت گیرد مشخص می شود حتی یک یادداشت و یا گزارش را در کارنامه شان ندارند و مساله این است که خبربرداران بدون ذکر نام منبع خبر کپی شده، مطالب را درج می کنند و بارها دیده شده مدیرانی که اطلاع چندانی از سیستم خبری و دستگاه های رسانه ای ندارند، بابت همین اخبار چاپ شده به خبر برداران رپرتاژ هم داده اند.
نوع دیگری از خبربرداری نیز رایج شده، رفتاری که خبرنگار با دریافت مطلب دستگاه ها از روابط عمومی، خبر را بدون کوچکترین تغییر، سابقه و یا کم و کاستی و حتی بدون تنظیم حرفه ای ارسال می کند.
اگر خبرنگاری به همین راحتی بود، پس همه آنهایی که سواد خواندن و نوشتن دارند می توانند خبرنگار باشند، چرا که در این سبک خبربرداری، نه از تنظیم حرفه ای خبری هست و نه نشانی از اصول خبرنویسی دیده می شود.
با توجه به اینکه این نوع سبک خبربرداری در حال افزایش است، ضرورت برگزاری دوره های آموزشی برای فعالان این عرصه بیش از پیش احساس می شود.
البته نوع نگرش دستگاه های متولی از جمله اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی در روز خبرنگار موجب شده خبربرداران همچنان خود را در زمره خبرنگاران بدانند و روال ناصواب خود را با قوت بیشتری ادامه دهند، چرا که بر خلاف اینکه می گویند «تر و خشک با هم می سوزد» ، باید گفت: در روز خبرنگار «خوب و بد با هم تقدیر می شود»، اینجا خبری از جدا کردن تر و خشک نیست و معمولا برگزار کنندگان مراسم ترجیح می دهند برای دوری از حاشیه و ثبت برگزاری مراسمی عالی در کارنامه خود، در تقدیر از خبربرداران عینا همانند خبرنگاران عمل کنند.
کلام آخر اینکه آیا خبرنگاری که مدام در حال ارتباط با مردم و مسئولان حاضر در جلسات متعدد است و خبرنگاری که با افزایش روزافزون دانش حرفه ای سعی در ارتقای شرایط کاری خود دارد، با خبربرداری که مطالب دیگران را بدون ذکر منبع و یا بدون هیچگونه اعمال تغییری در نگارش و شیوه خبرنویسی به اصطلاح کپی پیست می کند، فرقی ندارد؟
*خبرنگار ایرنا
7269/1772
کپی شد
