امین زینی وند: در قامت یک خبرنگار حوزه قرآن، اموخته‌ام که خدای رب‌العالمین چهار بار بعد از توحید، احسان به والدین را سفارش کرده است به فراست می‌دانم که حق پدری را ادا نکرده‌ام و گاهی ناخودآگاه پایم را در مقابلش می‌کشم، شب نخوابی‌هایش را تجسم می‌کنم و آن لقمه حلالی که با عرق جبین به دست می‌آورد و نیک می‌دانم که عاقبت به خیری ما مرهون دعای خیر اوست.
مظلومی زحمت‌کش و تکیه‌گاهی امن، کوهی از رنج است که تا ابد به دامنه کوه رنجش نخواهم رسید.
هر چند که باید پیش از او راه نروم و باادب در مقابلش بنشینم اما شرمنده ادب اویم که حق پدری را ادا کرد و من حق فرزندی را خیر.
عمود خیمه زندگیست، پدر؛ صلابت کوهستان است، صخره و سنگ‌ها زیر پای اراده‌اش هیچند هیچ.
قبل از پایان کلامم یاد مثلی لری افتادم که می گوید: هر کس بزرگی ندارد برود کنار سنگ قبر بزرگی بنشیند.
بدهکارم به نام پدر که قوم و بلاد عرب آن را والد می‌خوانند، اما در مرام فارسی او اصل ماست و ما شاخه و فرع اویم و اگر به نعمتی رسیدیم می‌دانیم اصل آن را از پدر داریم.
افتخارم این است که از قوم شریف لرم زیرا از سجایای اخلاقی دلاوران لرستان احترام به ریش سفید و بزرگترهاست، و همه، شهرت و نام و نشانی را از اعتبار بزرگان دارند و فقط در دیار لرستان است که به سبب استحکام پیوندهای عاطفی، خانه سالمندان مشتری کمتری دارد.
46
