سیل ویرانگر فروردین ماه در شهرستان پلدختر و تخریب خانه ها، باعث شد بسیاری از مردم به دلیل نداشتن سرپناه ناگزیر در کمپ ها و چادرهای امدادی مستقر شوند که این روزها خبر می‌رسد ساکنان این کمپ‌ها با مشکلات بهداشتی و رفاهی بسیاری مواجهند و اغلب آنها شرایط زندگی مناسبی ندارند. مردم می‌گویند: زنده‌ایم ولی زندگی نمی‌کنیم!
به گزارش خبرنگار ایلنا، با گذشت 34 روز از حادثه سیل ویرانگر در جنوب استان لرستان و تخریب بسیاری از زیرساخت‌های عمرانی، کشاورزی، باغات، واحدهای مسکونی، جاده‌ها و پل‌ها در بخش‌های شهری و روستایی این استان و بی‌خانمان شدن بسیاری از مردم، برپایی چادرهای امدادی از سوی هلال احمر در دستورکار قرار گرفت اما این روزها مردم مستقر در کمپ ها از وضعیت زندگی خود ناراضی اند و از فقر امکانات بهداشتی و رفاهی گلایه دارند.
کمپ ها فاقد هرگونه امکانات بهداشتی و رفاهی
امیدعلی رضایی یکی از سیل زدگان کمپ پارک ولایت شهرستان پلدختر درباره وضعیت زندگی در این کمپ به خبرنگار ایلنا می‌گوید: تقریبا یک ماه است در این کمپ که تعداد 48 چادر را شامل می‌شود، زندگی می‌کنیم که فاقد هرگونه امکانات بهداشتی از جمله سرویس بهداشتی، حمام، وسایل سرمایشی، گرمایشی، آب و هرگونه امکانات رفاهی است.
رضایی در ادامه افزود: خانه ام در خیابان رسالت شمالی در سیل اخیر آسیب جدی دیده و مغازه خشکبارفروشی و خودروی شخصی ام نیز در سیل ویران از بین رفت.
این شهروند سیل زده ادامه داد: از مسئولان انتظار داریم حتما به این کمپ سری بزنند و مشکلات ما را از نزدیک ببینند و به داد مردم سیل زده پلدختر برسند. افراد سالخورده و کم توان جسمی زیادی در این کمپ زندگی می‌کنند که نه توان مالی دارند و نه جسمی که بتوانند خانه ای اجاره کنند.
وی در ادامه گفت: بارندگی روز گذشته باعث شد آب به زیر چادر و داخل چادرها نفوذ کند و همه تلاش ما صرف جلوگیری از ورود آب می‌شود تا بتوانیم در آن زندگی کنیم. ظهرها هوا گرم می‌شود و زندگی در این چادرها برای ما مردم سیل‌زده غیرقابل تحمل می‌شود.
رضایی با بیان اینکه روز گذشته مجبور شدیم چادر را جابجا کرده و زیر آن را نایلون بکشیم که حداقل زیر پای‌مان خیس نشود، ادامه داد: مسئولان به فکر باشند و ببینند در چه شرایطی به سر می بریم.
محمد جودکی یکی دیگر از شهروندان سیل زده ساکن این کمپ هم می گوید: خانه ما داخل کوچه مطهری 3 شهرستان پلدختر بود و سیل به طور کامل خانه‌مان را تخریب کرد و تمامی زندگی ما را آب برد؛ حتی یک قاشق غذاخوری برای ما باقی نمانده است.
وی گفت: بد نیست مسئولان بیایند و وضعیت زندگی‌های ویران شده ما را از نزدیک ببینند . در حال حاضر نیز در چادرهایی که فاقد هرگونه امکانات است به سر می‌بریم. دو تا پتو و چادر همه زندگی ما شده، مسئولان فقط می آیند و از وضعیت ما بازدید می‌کنند ولی در عمل هیچ کاری برای ما انجام ندادند و تاکنون فقط به ما وعده وعید داده‌اند و در عمل هیچ اقدامی برای حل مشکلات ما نشده است.
بیمار شیمی درمانی هستم و زندگی در چادر برایم سخت است
عطیه داوودی خانم مسن دیگری از سیل زدگان که به بیماری سرطان مبتلاست و زندگی در این شرایط برای او دشواری های بیشتری دارد، می‌گوید: افزود: تمام زندگیم را آب برده و گرفتار این چادرها شده‌ام. بیمارم و شیمی‌درمانی می‌کنم که با این شرایط، زندگی در کمپ برایم بسیار دشوار است و هر چه دنبال خانه می‌گردم خانه‌ای برای اجاره پیدا نمی‌کنم.
وی عنوان کرد: کسی کمک‌مان نمی‌کند و با توزیع چند قلم مواد غذایی مشکلی از ما برطرف نمی‌شود. قبلا خانه ما در کوچه هشت کوی سازمانی‌ها بود که متاسفانه به طور کامل تخریب‌شده است.مددجویان بهزیستی به اینجا می‌آیند و از وضعیت‌مان خبر دارند ولی متاسفانه هیچ کمکی به ما نکردند؛ حداقل مختصر وسایل ابتدایی برای زندگی در اختیار ما نگذاشتند.
بیمارم و شیمی‌درمانی می‌کنم که با این شرایط زندگی در کمپ برایم بسیار دشوار است و هر چه دنبال خانه می‌گردم خانه‌ای برای اجاره پیدا نمی‌کنم
این شهروند سیل زده ادامه داد: ظهرها شدت گرما به حدی است که امکان ماندن در چادرها وجود ندارد و بیرون از چادر هم در هوایی که پر از گرد و غبار است، نفس کشیدن سخت است.
جوانشیر رفیعی دیگر قربانی سیل اخیر پلدختر در پارک ولایت می گوید: کارگرم و در نانوایی کار می‌کردم؛ متاسفانه با سیل اخیر نانوایی‌مان تخریب شده و بیکار شدم.خانه‌مان هم دچار آسیب جدی شد چرا دولت فکری برای ما نمی‌کند؛ نه شغلی داریم نه سایه بالای سری.
وی ادامه داد: اقساط بانکی ام را نتوانسته ام بپردازم، با دست‌های خالی چگونه می‌توانیم زندگی‌مان را اداره کنیم. تنها درآمد زندگی ام کارگری بود که آن هم از دست رفت.
روح انگیز زیدی جودکی خانمی که در این سیل ویرانگر خانه و کارگاه خیاطی‌اش را از دست داده عنوان کرد: در خیابان ساحلی کوچه کارخانه یخ، خانه و کارگاه خیاطی داشتم . سیل تمامی چرخ های خیاطی و پارچه های مشریانم که مدام با من تماس می گیرند و آنها را می‌خواهند از بین برد.
وی ادامه داد: متاسفانه ساعت هفت و نیم صبح سیل را به ما اعلام کردند و ما فقط توانستیم خانه های‌مان را ترک کنیم؛ حتی فکرش را نمی کردیم سیل وارد خانه و زندگی مان شود و همه چیز را نابود کند.
خانم جودکی با ناراحتی ادامه داد: تنها منبع درآمد زندگیم همین خیاطی بود. الان بدون هیچ درآمدی در این کمپ هستم. شوهرم نیز کارگر ساده‌ای بود که الان او هم بیکار شده. از مسئولان عاجزانه تقاضا دارم به داد ما برسند.
اقساط بانکی ام را نتوانسته‌ام بپردازم، با دست‌های خالی چگونه می‌توانم زندگی‌مان را اداره کنم. تنها درآمد زندگیم درآمد کارگری بود که آن هم از دست رفت
مهدی ابراهیمی از دیگر افراد داخل این کمپ با اشاره به معضل زباله های اطراف کمپ گفت: یکی از مشکلات عمده و اساسی ما بحث اسکان اطراف کمپ ولایت است. اطراف کمپ پر از زباله است؛ خواهشمندیم مسئولان به این مشکل رسیدگی کنند چرا که از لحاظ بهداشتی دچار مشکل می شویم.
وی ادامه داد: یکی از مشکلاتی که بعد از وقوع سیل در شهرستان پلدختر رخ داده بالا رفتن قیمت رهن و اجاره‌خانه‌هاست. به طور مثال خانه‌ای را که با پنج میلیون تومان می‌شد رهن کرد الان به 30 میلیون تومان افزایش پیدا کرده است. وضعیت اجاره‌ها سرسام آور شده و امیدوارم مسئولان به این موضوع ورود کرده و رسیدگی کنند.
افشار پیری رئیس شورای شهر پلدختر در خصوص جابه‌جایی و اسکان جدید افراد سیل زده این شهرستان که در چادر زندگی می‌کنند گفت: در جلسه شورای شهر به فرماندار و عضو شورای آموزش و پرورش پیشنهاد داده‌ایم مدارسی که در این شهرستان بعد از سیل دچار آسیب نشده‌اند را با امکاناتی که قبلا در ایام نوروز در اختیار مسافران نوروزی گذاشته می‌شد هم اکنون با همان تجهیزات اولیه از جمله فرش و یخچال و اجاق گاز و... در اختیار سیل‌زدگانی که در چادر زندگی می‌کنند ، قرار گیرد که مسئولان از این پیشنهاد استقبال کردند و امیدواریم این تصمیم هر چه سریع‌تر عملی شود.
گزارش از : مریم بازوند
