در ادامه این مطلب آمده است: لرستان با دارا بودن حدود یک‌صد پل قدیمی مثل پل‌های کشکان، پلدختر، کلهر، گاومیشان، گپ (صفوی)، شاپوری، سی پله و شکسته که در دوران مادها، هخامنشی، ساسانی و دوره اسلامی ساخته شده‌اند. پایتخت پل‌های باستانی و تاریخی ایران است.
سیل بی‌سابقه اخیر لرستان حقیقت بسیار تلخی را به شکلی عریان نمایان کرد.
بدون استثناء تمامی پل‌های تاریخی استان هم‌چون صدها سال گذشته با آسیب‌های جزئی این سیل مهیب را ازسر گذراندند، اگر چه بخشی از طاق‌های آنها با گذشت سالیان دراز فرو ریخته اما پایه‌های آنها هم‌چنان پابرجاست، اما تعداد زیادی از پل‌های مدرن و امروزی کاملاً نابود شدند، بعضی از آنها چنان برآب (بر وزن بر باد) رفتند که اگر الان محل احداث‌شان را ببینی باور نمیکنی که چند روز پیش در آن مکان پلی وجود داشته است!
این طنز تاریخ فقط به پل‌های تاریخی محدود نشد، پل کاکارضا که چند سال بیشتر از عمرش نمی‌گذرد، با فروریختنش جان دختر نوجوانی را هم گرفت، در حالی‌که پل قدیمی همان جاده با 90 سال قدمت در چند متری آن بدون آسیب هم‌چنان پابرجاست.
چرا پدران ما در زمانی که هیچ دانشگاه صنعتی، سازمان نظام مهندسی، شرکت‌های مشاور و ناظر با هزاران پرسنل تحصیل‌کرده، لشگر مهندسان دانشگاه دیده، یک کیلو میلگرد و سیمان، کامپیوتر و نرم‌افزارهای فوق پیشرفته ساخت تاسیسات، انواع و اقسام استانداردهای ساخت و نظارت و... وجود نداشت، پل‌هایی ساختند که سیل‌های زیادی مثل سیل اخیر را ازسر گذراندند، اما پل‌های امروزی ما با وجود این همه امکانات مادی و انسانی این‌چنین سست و ناپایدارند؟ واقعا چرا چنین است؟ کجای کار ما اشکال دارد؟
این تفاوت عمیق بین عملکرد ما و پدرانمان با دست خالی آنها و دست پر ما نباید موجب شرمساری باشد؟ چرا امروزه علی‌رغم ادعاهای پر طنین این‌چنین در همگامی با دنیای مدرن دچار انحطاط و عقب‌گرد شده‌ایم؟ جهت این عقب‌گرد چه وقت تغییر خواهد کرد؟
منبع: پایگاه خبری یافته
7269/6060
انتهای پیام سیل بی‌سابقه اخیر لرستان حقیقت بسیار تلخی را به شکلی عریان نمایان کرد.
بدون استثناء تمامی پل‌های تاریخی استان هم‌چون صدها سال گذشته با آسیب‌های جزئی این سیل مهیب را ازسر گذراندند، اگر چه بخشی از طاق‌های آنها با گذشت سالیان دراز فرو ریخته اما پایه‌های آنها هم‌چنان پابرجاست، اما تعداد زیادی از پل‌های مدرن و امروزی کاملاً نابود شدند، بعضی از آنها چنان برآب (بر وزن بر باد) رفتند که اگر الان محل احداث‌شان را ببینی باور نمیکنی که چند روز پیش در آن مکان پلی وجود داشته است!
این طنز تاریخ فقط به پل‌های تاریخی محدود نشد، پل کاکارضا که چند سال بیشتر از عمرش نمی‌گذرد، با فروریختنش جان دختر نوجوانی را هم گرفت، در حالی‌که پل قدیمی همان جاده با 90 سال قدمت در چند متری آن بدون آسیب هم‌چنان پابرجاست.
چرا پدران ما در زمانی که هیچ دانشگاه صنعتی، سازمان نظام مهندسی، شرکت‌های مشاور و ناظر با هزاران پرسنل تحصیل‌کرده، لشگر مهندسان دانشگاه دیده، یک کیلو میلگرد و سیمان، کامپیوتر و نرم‌افزارهای فوق پیشرفته ساخت تاسیسات، انواع و اقسام استانداردهای ساخت و نظارت و... وجود نداشت، پل‌هایی ساختند که سیل‌های زیادی مثل سیل اخیر را ازسر گذراندند، اما پل‌های امروزی ما با وجود این همه امکانات مادی و انسانی این‌چنین سست و ناپایدارند؟ واقعا چرا چنین است؟ کجای کار ما اشکال دارد؟
این تفاوت عمیق بین عملکرد ما و پدرانمان با دست خالی آنها و دست پر ما نباید موجب شرمساری باشد؟ چرا امروزه علی‌رغم ادعاهای پر طنین این‌چنین در همگامی با دنیای مدرن دچار انحطاط و عقب‌گرد شده‌ایم؟ جهت این عقب‌گرد چه وقت تغییر خواهد کرد؟
منبع: پایگاه خبری یافته
7269/6060
کپی شد
