در این مطلب می خوانیم:
حال که با اقدامات غیر کارشناسی شده و دور از آینده نگری لازم، حق آبه ها قطع، باغ ها سوخته، دریاچه ها خشک، بیابان ها وسیع، شن ها روان، نمک خاک ها به هوا و سرانجام محیط زیست استان قم زخم دیده و مجروح شده است، باید به دور از آفت های اداری و قرطاس بازی و آمار سازی، فکری اساسی کرد. اقدامات نادرست از جمله پذیرش نامحدود مهاجرین به استان و فربه کردن جمعیت بسیار بیشتر از ظرفیت زیستی شهر است. ما در اثر تبلیغات شاهد بوده ایم حتی اموات را برای خاکسپاری به قم می آوردند که حاکی از کثرت تبلیغات و طبع جاذبه مذهبی شهر قم است.
اما پا به پای این جاذبه و تبلیغات و تسهیلات اسکان، اقدام زیست محیطی صورت نپذیرفته است. احداث سدهای متعدد منجر به قطع شدن حق آبه های زیستی و خصوصی و در نتیجه منجر به خشک شدن دریاچه ها، مزارع و باغات گردیده است. برداشت شن و ماسه بی‌رویه منجر به از بین بردن بافت مرطوب و کاهش ابر آسمان شهر شده است. ظاهرا پاره ای از اقدامات خوب به نظر می‌رسد، اما آفت افراط و آینده نگری امروز گریبانمان را سخت فشرده است.
در مدیریت شهری قم به همان میزان که نخواسته ایم به پیشینه و تاریخ قم توجه کنیم، به همان میزان شاهد آینده نگری هم بوده ایم. توجه به امور روزمره و مدیریت ناپایدار از آسیب های مدیریتی استان است. مشهور گردیده قم سکوی پرتاب مدیران شده است و توجه ها به جای این که حداقل به پنجاه سال آینده معطوف باشد به چند سال تصدی پست و نگرانی جهت پست بعدی معطوف گشته است.
نجات از وضعیت کنونی و جلوگیری از انفجار نمکی در آینده نزدیک نیازمند عزمی پیگیر و تعهدی جوشان است. اکنون دشت مسیله و دریاچه نمک نه تنها تهدیدی استانی بلکه تهدیدی ملی/ امنیتی محسوب می گردد که استان های متعددی را در صورت انفجار تحت تاثیر قرار خواهد داد (که در آن موقع شاهد مهاجرت اجباری از قم خواهیم بود) لذا اقدامات عاجل کوتاه و بلند مدت در سطح استانی و ملی و انعکاس آن به مردم درگیر ضروری است.
برخی از راه کارهای کنترل بحران را چنین می‌توان برشمرد:
1. قبول بحران ریزگرد ـ نمک خاک و فلز خاک ـ صرفا با منشا داخلی
2. رسیدگی به بحران در سطح استانی و ملی
3. برنامه ریزی جهت نیل به هدف
4. همکاری و هماهنگی ادارات استانی با مدیریت اداره کل بحران استان (منابع طبیعی، محیط زیست، صدا و سیما، هوا شناسی، صنعت و معدن، شرکت آب منطقه ای و ...)
5. ایجاد نهضت احیای قنات
6. عدم صدور مجوز کف شکنی
7. برخورد با حفر چاه های غیر مجاز
8. لزوم کنترل مهاجرت بی رویه به قم
9. کاشت نهال در معابر و ایجاد پارک های جنگلی
10. بیابان زدایی
11. اعطای اعتبار لازم جهت مقابله با بحران
12. عدم تغییر کاربری فضای سبز در کمیسیون ماده 5
13. برخورد با سودجویان و متخلفان زیست محیطی
8138/ 6133/ تنظیم کننده: فرزانه پیری ** انتشار- جعفرمسلمی
انتهای پیام حال که با اقدامات غیر کارشناسی شده و دور از آینده نگری لازم، حق آبه ها قطع، باغ ها سوخته، دریاچه ها خشک، بیابان ها وسیع، شن ها روان، نمک خاک ها به هوا و سرانجام محیط زیست استان قم زخم دیده و مجروح شده است، باید به دور از آفت های اداری و قرطاس بازی و آمار سازی، فکری اساسی کرد. اقدامات نادرست از جمله پذیرش نامحدود مهاجرین به استان و فربه کردن جمعیت بسیار بیشتر از ظرفیت زیستی شهر است. ما در اثر تبلیغات شاهد بوده ایم حتی اموات را برای خاکسپاری به قم می آوردند که حاکی از کثرت تبلیغات و طبع جاذبه مذهبی شهر قم است.
اما پا به پای این جاذبه و تبلیغات و تسهیلات اسکان، اقدام زیست محیطی صورت نپذیرفته است. احداث سدهای متعدد منجر به قطع شدن حق آبه های زیستی و خصوصی و در نتیجه منجر به خشک شدن دریاچه ها، مزارع و باغات گردیده است. برداشت شن و ماسه بی‌رویه منجر به از بین بردن بافت مرطوب و کاهش ابر آسمان شهر شده است. ظاهرا پاره ای از اقدامات خوب به نظر می‌رسد، اما آفت افراط و آینده نگری امروز گریبانمان را سخت فشرده است.
در مدیریت شهری قم به همان میزان که نخواسته ایم به پیشینه و تاریخ قم توجه کنیم، به همان میزان شاهد آینده نگری هم بوده ایم. توجه به امور روزمره و مدیریت ناپایدار از آسیب های مدیریتی استان است. مشهور گردیده قم سکوی پرتاب مدیران شده است و توجه ها به جای این که حداقل به پنجاه سال آینده معطوف باشد به چند سال تصدی پست و نگرانی جهت پست بعدی معطوف گشته است.
نجات از وضعیت کنونی و جلوگیری از انفجار نمکی در آینده نزدیک نیازمند عزمی پیگیر و تعهدی جوشان است. اکنون دشت مسیله و دریاچه نمک نه تنها تهدیدی استانی بلکه تهدیدی ملی/ امنیتی محسوب می گردد که استان های متعددی را در صورت انفجار تحت تاثیر قرار خواهد داد (که در آن موقع شاهد مهاجرت اجباری از قم خواهیم بود) لذا اقدامات عاجل کوتاه و بلند مدت در سطح استانی و ملی و انعکاس آن به مردم درگیر ضروری است.
برخی از راه کارهای کنترل بحران را چنین می‌توان برشمرد:
1. قبول بحران ریزگرد ـ نمک خاک و فلز خاک ـ صرفا با منشا داخلی
2. رسیدگی به بحران در سطح استانی و ملی
3. برنامه ریزی جهت نیل به هدف
4. همکاری و هماهنگی ادارات استانی با مدیریت اداره کل بحران استان (منابع طبیعی، محیط زیست، صدا و سیما، هوا شناسی، صنعت و معدن، شرکت آب منطقه ای و ...)
5. ایجاد نهضت احیای قنات
6. عدم صدور مجوز کف شکنی
7. برخورد با حفر چاه های غیر مجاز
8. لزوم کنترل مهاجرت بی رویه به قم
9. کاشت نهال در معابر و ایجاد پارک های جنگلی
10. بیابان زدایی
11. اعطای اعتبار لازم جهت مقابله با بحران
12. عدم تغییر کاربری فضای سبز در کمیسیون ماده 5
13. برخورد با سودجویان و متخلفان زیست محیطی
8138/ 6133/ تنظیم کننده: فرزانه پیری ** انتشار- جعفرمسلمی
کپی شد
