نماینده مردم قزوین گفت: جامعه‌ای که الگوی بی بدلیلی چون فاطمه‌الزهرا(س) دارد و از صبر و استقامت و نطق‌های آتشین زینب کبری(س) سخن می‌گوید، می خواهد آرامش و امنیت زنان و دختران سرزمین خود را با گشت ارشاد و گشت نامحسوس برقرار کند آیا زمان آن نرسیده که خواست مردم را از میان خود مردم دنبال کنیم و در مسیر مردم سالاری دینی که باورمان است حرکت کنیم.
به گزارش خبرنگار ایلنا در قزوین، سیده حمیده زرآبادی نماینده مردم قزوین و عضو کمیسیون صنایع و معادن مجلس شورای اسلامی در نشست علنی امروز مجلس شورای اسلامی، یکی از ناطقان میان دستور بود که متن نطق وی به شرح زیر است:
بسم الله الرحمن الرحیم
ما نمایندگان مردم قسم یاد کرده‌ایم تا هرگز منافع جمعی ملت را فدای مطامع سیاسی گروهی، جمعی و جریانی خود نسازیم و در پیشگاه خداوند و محضر مردم سوگند خورده‌ایم تا سخن نگوییم مگر به صداقت، قدم بر نداریم جز برای آبادی و سرافرازی ملک و ملت و از یاد نبریم که آنچه امروز به دست ما سپرده شده، میراث صدساله ایست از شکنجه‌ها، دارها و به خاک و خون کشیده شدن مردم از سوی ظالمان خود رای و صبر و استقامت مردان و زنانی که برای آزادی و استقلال دست از جان خویش شسته‌اند تا مردم تصیم‌گیرنده باشند.
اگر امروز به واسطه تخریب و تهدید و توهین صدایمان می لرزد و اراده‌هایمان سست و شکننده شده است باید بدانیم که ما میراث‌داران خوبی نیستیم و آنچنان که گذشتگان به سخن ما در می‌آیند، از ما نیز نقشی خواهد ماند که آیندگان از آن سخن خواهند گفت.
امروز از جایگاهی سخن می گویم که از آن مردم و به دست مردم شکل گرفته است و قرار بوده است در راس امور و عصاره فضایل ملت باشد، قراری که تنها و تنها با گفتن حرف مردم و نترسیدن از دشنام‌ها و تهدیدها و ایستادن در مقابل بدعت‌ها برقرار خواهد ماند.
به عنوان اولین بانوی راه یافته به مجلس شورای اسلامی از حوزه انتخابی‌ام، باید از زنان سرزمینم سخن بگویم، زنانی که سهمشان از دولت هیچ است، سخن گفتنشان در تریبون نماز جمعه کراهت دارد و اگر صحبت هم کنند به اکراه است، نه با استقبال و خوش روئی... زنانی که باید تمام توان و قدرت خود را صرف آن کنند که از هجوم بی اخلاقی‌ها، تهمت‌ها و افتراها در امان باشند و اما اگر حقیقت داشته باشد باید گفت وای به حال جامعه‌ای که در آن از زن به عنوان یک ابزار استفاده شود و واژه سخیف پرستو در آن وجود داشته باشد، کجای مسیر را اشتباه رفته‌ایم.
جامعه‌ای که الگوی بی بدلیلی چون فاطمه‌الزهرا(س) دارد و از صبر و استقامت و نطق‌های آتشین زینب کبری(س) سخن می‌گوید، می خواهد آرامش و امنیت زنان و دختران سرزمین خود را با گشت ارشاد و گشت نامحسوس برقرار کند آیا زمان آن نرسیده که خواست مردم را از میان خود مردم دنبال کنیم و در مسیر مردم سالاری دینی که باورمان است حرکت کنیم.
به نمایندگی از جوانان سرزمینم باید از درد جوانانی بگویم که ایستاده‌اند، تلاش کرده‌اند و سرخورده شده‌اند، اگر امید را از جوانان بگیری چه باقی خواهد ماند، آقای رئیس جمهور سهم جوانان از دولت تدبیر و امید وزیری است که تاب نقد کارشناسی و تخصصی را ندارد .با نامه‌نگاری و ایجاد فضای که اگر این مسیر را بروی ردصلاحیت می شوی، می‌خواهد نماینده را در تنگنا قرار دهد، هرچند اگر ما از سربریده می ترسیدیم مانند دیگران روزه سکوت می گرفتیم و با حرف نزدنمان از هجمه‌ها به دور بودیم ضد انقلاب و ضد امنیت ملی خطاب نمی شدیم و به جای ان از رانت و لابی‌گری بهره‌مند می شدیم. اما ما نماینده مردم هستیم جز این تریبون و ایستادن در کنار مردم چیزی در دست نداریم، این هجمه‌ها و بی اخلاقی‌ها را به جان خریداریم و حرف مردم را می زنیم، ای کاش در کنار این تخریب‌ها کمی هم از جوانگرائی در استان‌ها بگویید از نخبگان بدون رزومه، از جوانان بی خانه، از جوانانی که سال‌هاست شرمنده خوانواده خود هستند. آنقدر این سال‌ها شعار و شوی جوانگرائی داشته‌ایم، که از یاد برده ایم اصل موضوع کار کردن برای جوانان است .
ما در حوزه جوانان برنامه‌ریزی نداریم، مجلس قانون منع به‌کارگیری بازنشستگان را تصویب می کند اما نتیجه‌اش برخورد سلیقه‌ای با آن می‌شود و هرکس لابی قوی‌تری دارد باقی می ماند، چراکه در این عرصه هیچ سیاست گذاری و ریل‌گذاری درستی صورت نگرفته و سال‌هاست با برخوردها و سیاست‌های جزیره‌ای می خواهیم خودمان را نشان دهیم نه اینکه کاری برای ازدواج، مسکن، اشتغال و سلامت جسمی و روانی جوانان انجام دهیم. اگر باور داریم که برای عبور از مشکلات نیاز به هوای تازه داریم باید میدان مدیریت را در عمل، نه در شعار و شوی سیاسی به جوانان متعهد، متخصص و با انگیزه بسپاریم.
برای پیشرفت باید نگاه‌مان به داخل کشور باشد باید بپذیریم که برای حل مشکلات باید به خودمان رجوع کنیم، مشکل گروهی از مدیران و افراد هستند که همه چیز را برای خود می خواهند به راحتی انگ می زنند و از هیچ سودی چشم نمی پوشانند مگر می شود همه بد باشند میرحسین موسوی، هاشمی رفسنجانی، سیدمحمد خاتمی و محمود احمدی نژاد این شخصیت‌ها با هر نگاه و اندیشه‌ای روزگاری بالاترین مقام اجرای کشور بوده‌اند، بالاخره عملکرد همه مشخص است چرا به جای برخورد با فساد کل نظام را زیر سوال می بریم و با نا امید کردن مردم از انتخاب کردن و انتخابات ،ریشه‌های فساد، تبعیض و بی قانونی را گسترش می دهیم.
استانی که کمتر از دوساعت با پایتخت فاصله دارد و انبوهی از مطالبات بی پاسخ دارد
بیمارستان رحیمیان، شهدا و ولیعصر وزیر محترم بهداشت یک مرتبه به استان قزوین تشریف بیاورید و امکانات درمانی شهرستان های البرز، آبیک و قزوین را از نزدیک ببینید اگر شرمنده مردم نشدید، به همین روش ادامه دهید. چقدر باید از کمبود امکانات درمانی بگوییم، کاش گوش شنوایی وجود داشت.
چرا باید با گذشت چند دهه وقتی در میان مردم نجیب ابیک حاضر می شوم، در خواستشان آب آشامیدنی باشد و هوای برای نفس کشیدن، مگر می شود، آلودگی های ناشی از تولید برای مردم آبیک باشد و منافع اقتصادی و اشتغال آن به استان دیگری تعلق بگیرد.
وزیر محترم راه و شهرسازی گویا شما صدای مردم قزوین را نمی شنوید، وزیر بودن که افتخار نیست باید برای مردم کار کنید، راه‌های روستایی مناطق طارم، الموت، کوهین، البرز، ابیک و قزوین در بدترین وضعیت ممکن قرار دارد آقای وزیر این ها درد است، کمی حس مسئولیت داشته باشید.
جناب آقای رئیس جمهور رفتار دوگانه در خصوص مسائل محیط زیستی چگونه توجیه می شود از سوی قزوین زباله دان زباله های نیروگاهی ،صنعتی، شیمیایی و خطرناک استان های دیگر شده است و در مقابل این فاجعه بزرگ سکوت می شود و از سوی دیگر جاده قزوین - الموت- تنکابن که بیش از ده سال پول بیت المال صرف ان شده به بهانه حمایت از محیط زیست متوقف می شود.
امروز با بی تدبیری و بی توجهی به صنعت استان برندهای معتبر کشور در استان یک به یک تعطیل می شوند، کارگران که برای کسی مهم نیستند مدیران حقوق و مزایای خود را تمام وکمال دریافت می کنند اما این کارگران تولی‌پرس، کنتورسازی و دیگر کارخانه‌ها هستند که با دست های خالی شرمنده خانواده خود هستند وقتی به رئیس قوه قضائیه ، رئیس جمهور و وزیر مراجعه می کنیم می گویند حل می شود، اما کی خدا می داند، آیا شده مسئولی در نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران یک ماه حقوق نگیرید، به خدا اگر وضعیت کارگران را درک کنیم نباید شب راحت بخوابیم.
