حجت الاسلام هادی سروش پژوهشگر حوزه دینی و مدرس حوزه علمیه در پاسخ به دو ادعا در خصوص ولایت و عصر ظهور، گفت: «نه ولایت از عدالت بالاتر است و نه امام زمان (ع) گردن مانع زکات را میزند!»
به گزارش جماران؛ حجت الاسلام هادی سروش پژوهشگر حوزه دینی و مدرس حوزه علمیه، در سخنرانی خود در حسینیه مجازی دانشجویان سراسر کشور، در شب جمعه در رابطه با "شاخصه جامعه شامیان" گفت: شاخصه شامیان ؛ پاسخ مثبت به دین سازی ها بود.
وی در این راستا، به دو شبهه مهم که بیگانه از این موضوع مهم نبود اشاره کرده و گفت: اخیرا برخی گویندگان که از تریبون عمومی بهرمندند و مورد حمایت هم میباشند! دو سخن قابل تأمل را مورد تاکید قرار داده اند: یکی در مورد تقدم ولایت بر عدالت است که نتیجه آن به تعطیلی کشیدن عدالت بوسیله ولایت را تئوریزه میکنند!
و دیگر اینکه ؛ "امروز در حکومت به کسی کاری ندارند در زمان ظهور کسی که زکات ندهد را امام زمان ، گردن میزند!"
این مدرس حوزه علمیه در صحبت خود که با همت جهاد دانشگاهی برقرار شده بود گفت: امروز برخی که به دین سازی خواسته و ناخواسته مشغول اند، چون نمیتوانند مانند عصر معاویه، مثلا شفاف بگویند: "کدو را برای حلال شدن باید ذبح کرد!" چون بدعتی این چنین شفاف و بی خرادانه امکان پذیر نیست، میگویند "ولایت از عدالت بالاتر است"!
و بعد از پاسخ هایی داده شد، میگویند: تثبیت ولایت بر اجرای عدالت مقدم است. ما میگوییم چرا؟ روایتی مطرح میکنند که اگر حضرت علی(ع) عدالت را پیاده نکرد چون مردم ظرفیت نداشتند پس عدالت در نوبت بعد از ولایت است.
حجت الاسلام سروش در پاسخ به این شبهه تصریح کردند: اولا ؛ عدالت ، قانون الهی است و این قانون الهی است که ولایت را آورده. چگونه بر خود آن قانون مقدم میشود؟
مانند اینکه ؛ پلیس و نظم در ترافیک را، قانون را آورده و همین قانون که مقدم بر پلیس است میگوید: در موارد خاص به راهنمایی پلیس توجه کن و از چراغ قرمز عبور کن.
آیا در اینجا پلیس مقدم بر قانون شد؟!
اصلا عبور از چراغ قرمز با دستور پلیس هم ، جزء قانون است و نه بیرون از قانون تا مقدم بر آن شود.
و ثانیا در مورد توحید، قرآن در آیه ۵۷ سوره انعام میفرماید : "ان الحکم الالله" ، یعنی تمام دستور و حکم در تشریع و تکوین ، فقط از ناحیه ربوبی صادر میشود؟
سوال آیا چون خداست حکم صادر میکند؟ خیر، خود قرآن میفرماید "یقص الحق" یعنی چون "حق را تبیین میکند" صاحب مقام حکم رانی مطلق است.
پس عدالت بعنوان قانون الهی "محوریت" دارد حتی در بخش توحید .
و ثالثا در حدیث از امام علی(ع) آمده: اعرفوا الله بالله و الرسول بالرساله والاولی الامر بالمعروف و العدل و الاحسان.
در این حدیث؛ شناخت اولیاء الهی به عدالت آنان واگذار شده ، پس عدالت محوریت دارد.
این پژوهشگر حوزه دینی به شبهه دوم جهت پاسخ وارد شد و گفت : اینان میگویند؛ "در زمان ظهور کسی زکات ندهد امام عصر گردن اورا میزند"!!
حجت الاسلام سروش در پاسخ این شبهه ای که با حیثیت امامان شیعه مواجه است ! گفت: اول اینکه: سند این حدیث کاملا بی اعتبار است ؛ فردی بنام محمدبن حسن شمون در راویان آن است که رجالیون گفته اند " کان ضعیفاً جداً فاسد المذهب"!
و دوم آنکه اگر سندش هم درست بود در احکامی مانند "قتل"! نمی توان به یک حدیث استناد کرد.
و ایشان پاسخ سوم را این گونه تبیین نمودند که: در نهج البلاغه آمده : امام عصر(ع) احکام مرده را زنده میکند." یحیی میت الکتاب و السنه"
در کجای قرآن و سنت آمده که "مانع الزکات" را اعدام باید کرد؟! که الان مرده باشد و فردا امام زمان آن را زنده کند ؟!
و در پاسخ چهارم گفت: از علامه حلی تا علامه مجلسی گفته اند این روایت گردن زدن مانع الزکات ، در مورد کسانی است که وجوب زکات را منکر شود، یعنی منکر یک ضروری دین از روی آگاهی و عمد شده ، و مرتد میشوند.
و حجت الاسلام سروش پاسخ پنجم خود را اینگونه بیان نمودند که؛ چرا این گوینده روایاتی راکه درمورد خطباء و عالمان درعصرظهور است را نمیخواند؟ که در روایت داریم؛ خطباء معروف و شناخته شده در زمان ظهور، منکر ظهور امام زمان می شوند!
و اما پاسخ ششم را حجت الاسلام سروش چنین داد؛ امام رضا(ع) فرمود : دشمنان روایاتی جعل میکنند تا به ما آسیب برسانند و ما را از بین ببرند.
و این حدیث با توجه به اینکه راوی اش از منحرفین بوده شاید چنین حکمی بر آن صادق باشد.
پاسخ هفتم این مدرس حوزه علمیه این بود که: اگر بنابه مشابهت سازی با حکومت مهدوی(ع) است! بجاست این حدیث معتبر را این واعظ مطرح مینمود که؛ در زمان ظهور فقیری یافت نمیشود تا به او زکات بدهند. آیا الآن چنین است؟
در پایان حجت الاسلام سروش؛ وی را دعوت به روایات "باب الاضاعه" اصول کافی نمود که آنها را مطالعه کند که چگونه ائمه اطهار(ع) نگران سوءاستفاده دشمن از احادیث جعلی وحتی بیانات واقعی شان داشته اند!
مواظب "سکولارجدید" باشیم که مانند سکولارقدیم؛ نفی ارزش میکند! یکی غیراگاهانه و غیر عمد و البته دیگری از روی تعمد!
