چند تا مبصر باید داشته باشیم که برای اکران یک فیلم اجازه بدهند! ما در دهه 60 و 70، فقط یک مبصر در سینما داشتیم، آن هم وزارت ارشاد بود. همان یک مبصر از سرمان هم زیاد بود.
به گزارش جی پلاس، کیومرث پوراحمد می نویسد: من «عصبانی نیستم» را همان سال که در خانه سینما نمایش داده شد، دیدم؛ فیلم و کارگردانى رضا درمیشیان فوق‌العاده و درخشان بود. بازى نوید هم عالى بود. همان‌جا بهش گفتم خیلى زود سوپراستار می‌شوى، و شد. همین‌جا توى پرانتز بگویم که امیدوارم نوید محمدزاده قدر خودش را بداند و وارد دار و دسته بازى این سوپراستارهاى قلابى و درپیتى نشود. آن‌ها که در تاریخ سینما ماندگار شده‌اند، بیشتر از هنرشان پرستیژ و خوى حرفه‌ای داشته‌اند.
به‌هرحال من خیلى تحت تاثیر فیلم قرار گرفتم. «عصبانی نیستم» مسئله کوچک اما مهمى را که صدمات زیادی در پی داشته، مطرح می‌کند؛ مسئله دانشجویان ستاره‌دار. فیلم‌ساز متعهد و خوش‌قریحه ما این مسئله حاد دانشجویی را در فیلمش مطرح می‌کند… الان چهار سال از ساخت آن فیلم گذشته و الان هم دیگر وجود ندارد. حالا چرا نباید آن فیلمِ شریف، متعهد، هنرمندانه و درخشان اکران شود؟! چرا باید جوان مستعدی مثل رضا درمیشیان را این‌قدر تحت فشار قرار دهند! رضا درمیشیان بچه این مملکت است، فرزند خلف ایران است و توی این مملکت بزرگ شده. پدر و مادرش اسراییلی نیستند و خودش هم جاسوس اسراییل نیست! فیلمِ به این درخشانى ساخته… فیلمش را نمایش بدهید که مردم ببینند!
من نمی‌دانم مسئولین کى می‌خواهند بفهمند که با پاک کردن صورت مسئله، مسئله حل نمی‌شود. اگر قرار بود با این کار مشکلی حل شود، خیلى از مسائلمان تا حالا حل شده بود. چقدر باید بلا نازل شود سر یک فیلم تا اکران شود. رضا درمیشیان چند بار باید پروانه نمایش بگیرد و فیلمش نشان داده نشود! آقای روحانی چرا یک تمهیدی نمی‌اندیشید که وزارت ارشاد قاطعیت داشته باشد و پروانه نمایشش، پروانه نمایشی باشد که هیچ‌کس نتواند روی آن حرف بزند. چرا؟!
چند تا مبصر باید داشته باشیم که برای اکران یک فیلم اجازه بدهند! ما در دهه 60 و 70، فقط یک مبصر در سینما داشتیم، آن هم وزارت ارشاد بود. همان یک مبصر از سرمان هم زیاد بود. باور کنید همین یک مبصر بس است! سینما چند تا مبصر باید داشته باشد؟! خفه شدیم از این همه مبصر!
آقایان! حضرات! رها کنید سینما را…
الان که دارم این حرف‌ها را می‌زنم، تپش قلبم بالا رفته و حالم بد است، خیلى بد، واى به حال رضا درمیشیان.
