مشکل اصلی «به وقت شام» فیلمنامه است

در این یادداشت آمده است:

«همیشه دلهره عجیب و غریبی برای تماشای جدیدترین فیلم های فیلمسازان معتبر و صاحب نام همراهم است مخصوصا وقتی فیلم قبلی فیلمسازی چون حاتمی کیا «بادیگارد» چنگی به دل نزده است.

«به وقت شام» فیلمی خوش ساخت است و سر و شکل خوبی دارد اما گویا قرار نیست قصه ای را روایت کند و هنوز هم حاتمی کیا بعد از سال ها همچنان دوست دارد کمی تا قسمتی شعار هم بدهد و خیلی از حرف هایش  را غیرسینمایی بزند.

فیلمنامه و قصه در این فیلم به شدت لنگ می زند و عمده ترین ضعف فیلم، فیلمنامه اش است. گویا حاتمی کیا فقط خواسته اخبار تلویزیونی را که تا به حال از داعش دیده و شنیده ایم در فیلم خود برای مان توصیف و تصویر کند نه چیزی کمتر و نه بیشتر. نه چیزی از فلسفه حضور ما در منطقه گفته می شود و نه مظلومیت بچه های مان با تمام مختصاتش روایت می شود.

فراز و فرودی در کار نیست و تمرکز فیلمساز بر حادثه متمرکز و از متن غافل شده است و برای همین از شخصیت ها و ماجراها چیز زیادی نمی دانیم. کاش رفتن پدر و پسر به آشیانه و پرواز هواپیما با یکسری از مردمی که گیر افتاده اند دلیل موجه و محکمی برایش در نظر گرفته می شد تا بلکه درامی شکل می گرفت.

مثلا می شد برای بررسی موقعیت و عملیاتی و یا در اختیار گذاشتن اطلاعاتی خاص و یا دیداری مهم و تعیین کننده به آنجا می رفتند و در برگشت از این ماموریت در موقعیتی قرار می گرفتند که هواپیما را با خود می آوردند.

چرا بار اول وقتی داعش علی و یونس را گروگان می گیرد و قصد داشت هواپیما را به مقصد مورد نظرشان برگردانند آنها بدون آنکه نیروهای داعشی متوجه شوند هواپیما را در مسیر مورد نظر خودشان هدایت نکردند؟ داعشی ها که از مسیر و اطلاعات پروازی آگاهی نداشتند!

هواپیماهای روس که برای کمک آمده بودند و یک دفعه سروکله شان پیدا شد چرا به یکباره و بدون دلیل ناپدید شدند؟

کاش در کنار اجرا و کارگردانی حرفه ای و پرداخت ویژه بخش حادثه ای فیلم، هدف و حرف فیلم هم مشخص می شد که واقعا چه می خواهد بگوید.»