لاتاری فیلمی جسورانه و دغدغه مند است

در یادداشت گودرزی آمده است: «فیلم «لاتاری» سومین ساخته سینمایی محمدحسین مهدویان فیلمی جسورانه و دغدغه مند است. قصه فیلم مهدویان قصه زندگی آدم هایی است که در حاشیه مانده‌اند و کسی به آنها توجهی نمی‌کند و به دادشان نمی رسد.

«لاتاری» به ما نهیب می زند که بی تفاوت نباشیم. «لاتاری» به ما تلنگر می زند که به اطرافمان حساس باشیم و در جایی که غیرت و ناموسمان زیر سوال می رود حتی حرکتی انتحاری داشته باشیم و مصلحت اندیشی را به زیر سوال رفتن غیرتمان ترجیح ندهیم.

«لاتاری» می‌گوید مراقب باشیم در این آشفته بازار غیرتمان عقیم نشود و واکنش گر باشیم و اگر لازم شد فراقانونی هم عمل کنیم. در جایی که همه ارکان ناموسی و میهنی و انسانی آدم زیر سوال می رود از هر قشر و حزبی که باشی دیگر منطق و عقل و قانون جلودار غیرت نیست.

قیصر را یادتان هست؟ آیا کاری که او کرد عقلانی و منطقی و قانونی بود؟ اما چرا هنوز که هنوز است با او همدلی و همذات پنداری می‌کنیم؟

در اواخر فیلم «لاتاری» این دیالوگ ها رد و بدل می شود:

- الان که فهمیدیم قضیه چه بوده دیگر برگردیم.

- نه اگه برگردیم دلم آروم نمیشه.

من فکر می کنم مرز نگاه مهدویان همین جاست. حتی در صحنه پایانی فرخ نژاد که نماد عقل گرایی است هم از نتیجه کار راضی است. موسی در پایان فیلم طغیان می کند مثل حاج کاظم در آژانس شیشه ای و این طغیان تلنگری جدی است به انسان های مصلحت اندیشی که تغافل را دوست دارند.

«لاتاری» در میان انبوه فیلم های بی خاصیت و بی روح، حرف دارد. «لاتاری» فیلم پرزحمتی است و کارگردانی قابل دفاعی دارد. ریتم و ضرباهنگش تا قبل از رفتن به خارج درست است اما بعد از رفتن کمی افت می کند و گاه از نفس می افتد که حتم دارم با یک تدوین مجدد سرپاتر می شود.»