«جاده قدیم» سرد و بدون تصویر سینمایی

در متن این یادداشت آمده است:

«فیلم «جاده قدیم» علی رغم این که فیلم سردی است و این سردی به مخاطبش هم منتقل می شود می توانست فیلم قابل قبولی باشد البته درصورتی که قصه از جایی شروع می شد که مینو مورد تعرض و زورگیری قرار می گرفت و تیتراژ فیلم را تکمیل می کرد.

گذر اتومبیل در جاده های پرپیچ و خم و خاکی و خلوت و تاریک و توقف اتومبیل و پرت شدن پیکر و جسم زنی(مینو) به بیرون از اتومبیل و... و این شروع چقدر سینمایی و غافلگیرکننده می بود، اما «جاده قدیم» ضعیف و بی رمق شروع می شود با انبوهی از شخصیت هایی که شب چهارشنبه سوری دور هم جمع شده اند و شناسنامه درستی هم ندارند؛ همانند شخصیت پدربزرگ که مثل پیام های تبلیغاتی است و حضورش دردی از قصه دوا نمی کند.

مرد اصلی قصه هم که ضعیف و بی خاصیت و به درد نخور به تصویر کشیده شده است که میان زمین و آسمان معلق است. فضاهای فیلم اغلب بسته و تئاتری و عاری از تصاویر سینمایی است در صورتی که سینما در وهله اول هنر اعجاز تصویر است.

به راستی اگر این فیلم را بشنویم چیزی را از دست داده ایم؟ و اگر قراربود ورژن دیگری از فیلم «فروشنده» ببینیم چرا اینقدر سردرگم و یک گام عقب تر از «فروشنده»؟

و نکته آخر این که نتیجه یک دهه فیلم نساختن منیژه حکمت قابل اعتنا نیست.»