چرا در سینما نقش منفی فراموش شد؟!

این بازیگر درباره فعالیت‌های این روزهایش می‌گوید: در حال حاضر وقتم را به ورزش می‌گذرانم. کاری هم که خوب باشد پیشنهاد نشده است و ترجیح داده‌ام بیکار باشم تا کارهای ضعیف را قبول کنم. به هر حال من حدود 60 فیلم سینمایی در کارنامه‌ام دارم. ژانر من ژانر حادثه‌ای و اکشن است. در سینما فعالیت کردم و حدود 14 فیلم هم در حوزه دفاع مقدس مثل «پاتک»، «پلاک» و... را در کارنامه‌ام دارم. اکثر هنرپیشه‌های قدیمی سابقه ورزشی درخشان داشتند. من هم قهرمان کشتی دبیرستان‌های تهران بودم. دان 5 ،کشتی کج و کارت مربی‌گری کشتی کج دارم و در حال حاضر هم می‌گذرانیم!

این بازیگر درباره همکاری‌اش با تلویزیون نیز اظهار می‌کند: در تلویزیون نیز در چندین سریال ایفای نقش کردم. گفته بودند که من در تلویزیون کار نمی‌کنم، در حالی که این گونه نیست و اگر کاری باشد و پیشنهادی شود آن را رد نمی‌کنم. در مدت 38 سال گذشته سریال‌هایی همچون «سیمرغ»، «خانه در آتش»، «عشق سال‌های جنگ» و «چهل سرباز» را بازی کردم. بنابراین اگر کار خوبی پیشنهاد شود و آدم احساس کند که از توانایی‌های او استفاده می‌شود دریغ نمی‌کنم و فعالیت می‌کنم.

او در ادامه می‌گوید: متأسفانه در حال حاضر نوع ژانر فیلم‌ها عوض شده است. نمی‌توانم بگویم به من بی‌مهری شده است اما الان ژانر فیلم‌ها کمدی و طنز شده است. البته اکثر فیلم‌ها هم طنز هستند. بنابراین در این سینما من نمی‌توانم فعالیتی داشته باشم چرا که هیچ نقشی برای من نیست، ولی در دنیا متداول است که برای ذائقه‌های مختلف، برای بیننده‌های مختلف در همه نوع ژانری از جمله اکشن، فیلم می‌سازند.

صفایی‌پور سپس درباره اینکه آیا فقط به ژانر اکشن علاقه دارد و دوست ندارد در ژانرهای دیگر فعالیت کند، اظهار می‌کند: فقط ژانر اکشن را دوست ندارم اما کارهایی که به قول معروف جان‌دار باشد هیچ‌گاه به من پیشنهاد نشده است. کارهای سطحی و یک روزه و دو روزه بوده است که ترجیح می‌دهم فعالیت نداشته باشم چرا که دوستان دیگر تجربه کردند و نقش‌های کوچک جواب نداد.

این بازیگر در ادامه درباره کاراکترهایی که ایفا کرده است و به عنوان بدمن سینمای ایران مطرح بوده است، یادآور شد: اکثر نقش‌های منفی را ایفا کرده‌ام. نکته‌ای که وجود دارد این است که بازی کردن در نقش‌های منفی بسیار سخت است، نه تنها در ایران بلکه در همه جای دنیا این گونه است. به هرحال اینجا به نقش منفی بها نمی‌دهند در صورتی که بار اصلی فیلم بر روی دوش نقش منفی است. یعنی من آنقدر باید خوب بازی کنم که نقش مقابلم دیده شود و متأسفانه این مسائل وجود دارد.

او در پاسخ به اینکه آیا علاقمند به  بازی در ژانرهای‌ دیگر هستید یا خیر؟ می‌گوید: مسلم است که دوست دارم بازی کنم و اگر پیشنهادی شود، می‌پذیرم اما متأسفانه ژانر سینما عوض شده است و من در طنز حرفی برای گفتن ندارم. از طرفی مخاطب هم متوقع است که در ژانر خودم بازی کنم و اگر کار سطحی و جزئی را در ژانر دیگر ایفا کنم، مخاطبان بلافاصله واکنش نشان می‌دهند. چرا که در حال حاضر کارها به گونه‌ای شده است که وقتی هر بازی داشته باشید مخاطبان واکنش نشان می‌دهند. بنابراین این مسائل هم وجود دارد و من هم به هر حال برای بیننده فعالیت می‌کنم و برای مخاطب احترام قائل هستم و احترام آن‌ها واجب است چرا که این مخاطبان هستند که آثار من را ماندگار می‌کنند. بنابراین باید کارهایی انجام دهیم که در شأن مخاطب باشد.

صفایی‌پور سپس یادآور می‌شود: آدم توقع دارد روز به روز ترقی کند. زمانی که شما چند کار خوب انجام می‌دهید اما در ادامه کارهای ضعیف‌تری ایفا می‌کنید، این بازگشت به عقب است. ترجیحا دوست ندارم با کارهای ضعیف خودم را نشان دهم، بگذارید مردم با همان خاطره 60 فیلم ما را یاد کنند.

این بازیگر پیشکسوت در ادامه با ابراز تأسف از اینکه مسئله پول و بازیگری این روزها نخ نما شده است، اظهار می‌کند: متأسفانه سینما به گونه‌ای شده است که هر کسی که از راه می‌رسد بازیگر می‌شود. سینما نباید این گونه باشد. در گذشته یک بازیگر را کشف می‌کردند اما الان هر کسی از راه می‌رسد بازیگر می‌شود.

او در بخش پایانی گفت‌وگوی خود درباره اینکه اگر به گذشته برگردد دوباره حرفه بازیگری را انتخاب می‌کند، اظهار می‌کند: اگر به گذشته برگردم ادامه تحصیل می‌دادم و یک پزشک خوب می‌شدم چرا که این گونه احساس می‌کردم از توانایی‌های ما استفاده می‌شود. در حالی که به خاطر فعالیت بیش از 40 ساله‌ام آن چیزی که انتظار داشتم نشده است و این تفکرم نسبت به گذشته خیلی فرق کرده است، من آنقدر کار در پرونده کاری‌ام دارم که از نسل جدید متوقع کارهای خوب باشم.

رضا صفایی‌پور سپس درباره‌ی سینمای امروز ایران می‌گوید: امروزه پول حرف اول و آخر را در صنعت سینمای ایران می زند. یک بازیگر در سه ماه ممکن است بخاطر پول در 4 فیلم بازی کند. در زمان ما بازیگری بیشتر یک عشق بود و پول قابل توجهی به بازیگران پرداخت نمی‌شد، سینمای امروز به مونوپلی تبدیل شده برای یک عده خاص که صاحب پول هستند.