ماجرای پیام‌های تهدیدآمیز به مسعود جعفری جوزانی؟!

این کارگردان درباره داستان فیلمش توضیح داد: این داستان واقعی است و کمی شکر خیال به آن اضافه شده است. شخصیت زنی که در فیلم می‌بینید مشخص نشد که کشته شده یا خودکشی کرده است! زیرا حتی پزشکی قانونی نیز حاضر نشد آن را کالبدشکافی کند و چون HIV مثبت داشته است پزشکی قانونی گفت دیر یا زود می‌مرده به همین دلیل ترسیدند و او را کالبدشکافی نکردند. فیلمنامه را سحر جعفری جوزانی نوشت و تحویل من داد و من آن را خواندم و برایم جذاب بود که فیلم آن را بسازم.

او در بخش دیگری از صحبت‌هایش بیان کرد: حمید نامور که فیلم «چند قطره خون» را که درباره همین موضوع است ساخته تهدید و از دانشگاه بیرون کردند، او فیلمش را با پول توجیبی‌اش ساخت و شهامت بسیاری به خرج داد و درباره آن صحبت کرد. حداقل ۱۰ پیام تهدیدآمیز از وکیل ایرانی شرکت فرانسوی برای من ارسال شده است زیرا خون‌های آلوده از طریق آن شرکت فرانسوی وارد ایران شد و بسیاری مبتلا به ایدز شدند اما متأسفانه هیچ مسئولی شهامت نداشت در طول این سال‌ها این موضوع را پیگیری کند. شاید منافع سیاسی آن‌ها ایجاب می‌کرده که سکوت کنند. البته باید بگویم این قضیه مربوط به دولت خاصی نمی‌شود.

جعفری جوزانی با بیان اینکه متأسفانه همه چیز را جارو می‌کنیم و زیر فرش جا می‌دهیم، گفت:‌ من تنها خواستم با ساخت این فیلم آن چیزهایی را که زیر فرش جارو کرده بودند بیرون بکشم. ما تحت تأثیر این مسئله قرار گرفته‌ایم و پای لحظه لحظه آن ایستاده‌ایم. من احساس می‌کنم کار درستی انجام داده‌ایم. متأسفانه همان شرکت فرانسوی با اسم دیگری با واردکنندگان دارو در ایران قرارداد دارد و نمی‌دانیم چه کسانی به آن‌ها مجوز می‌دهند.

محمد خزاعی یکی از تهیه‌کنندگان فیلم نیز بیان کرد: قرار بود کار دیگری را با آقای جوزانی شروع کنم اما وقتی فیلمنامه را خوانم خوشحال شدم که با او همکاری کنم زیرا دغدغه او مسائل اجتماعی بود و بحث خون‌های آلوده که از فرانسه وارد شد و سکوتی که در این باره صورت گرفت. او روی مسئله مهمی دست گذاشت و وقتی که فیلم در سینماهای مردمی نمایش داده شد مردم به سراغ ما می‌آمدند و بابت پرداختن به این موضوع تشکر می‌کردند زیرا کمتر کسی سراغ این سوژه‌ها می‌رود. من فکر می‌کنم این فیلم آقای جوزانی با دیگر کارهایش متفاوت است.

فتح‌الله جعفری جوزانی یکی دیگر از تهیه‌کنندگان فیلم نیز گفت:‌کار ما بدون حاشیه پیش رفت. البته ما برای اولین بار به موضوع ایدز در سریال «آژانس دوستی»‌که سال ۷۶ ساخته شد، پرداختیم و متأسفانه بعد از ۳۰ سال به ما می‌گویند این فیلم غیرقابل نمایش است. به جای آنکه ما به جلو برویم به عقب برمی‌گردیم.

امین تارخ بازیگر فیلم «پشت دیوار سکوت» نیز گفت:‌ احساس می‌کنم در شرایطی که دوستان ما در سینما ترجیح می‌دهند به سراغ سوژه‌هایی که جنبه سرگرمی دارند بروند. جوزانی به سمت سوژه‌ای می‌رود که طرحش خطرناک و پرریسک است و از طرفی ممکن است از لحاظ مادی جوابگو نباشد اما فکر می‌کنم سوژه‌ای صادقانه و آگاهانه را انتخاب کرده است.

او افزود: این بیماری تلخ است ولی از روزی که مطرح شد ضربدر قرمزی روی آن کشیده شد. به همین دلیل به سمت این سوژه رفتن به خصوص در قالب فیلم جسارت و شهامت می‌خواهد و طبیعتا باید همراه با آن مناسبت عشقی را انتخاب کرد و پرداخت که مفاهیم تلخ فیلم تحت پوشش آن نرود.

مهدی پاکدل بازیگر این فیلم نیز بیان کرد: من هنوز درگیر فیلم هستم، هر چند که زمانی فیلمنامه را خواندم تحت تأثیر قرار گرفتم. کافی است عادت‌مان دهند تا عادت کنیم بقیه مسائل خود به خود حل می‌شود. ما با تراژدی زندگی می‌کنیم. اگر روزی ساختمان پلاسکو نریزد یا عده‌ای بر اثر برخورد قطار از بین نرود آن روز تعجب می‌کنیم. دوستانِ من، ما به دنیا آمدیم که شاید گاهی تصادفی ببینیم اما ما تصادفی زنده‌ایم. پدیده‌های تراژدیک مثل خون‌های آلوده یا ساختمان پلاسکو برایمان عادی شده است.

او اضافه کرد:‌ شاید یکی از رسالت‌های سینما این است که مثل طبیب به دردهای جامعه برسد. شاید کسی که درباره مسائل جامعه صحبت می‌کند گاهی اوقات فکر کنیم دیوانه است. زمانی که آقای تارخ با من تماس گرفت و فیلمنامه را خواندم به این فکر کردم که ۵۰ سال دیگر عده‌ای می‌نشینند و درباره امروز ما صحبت می‌کنند بنابراین ما شرمسار نخواهیم بود زیرا در زمانی زیست کردیم که از مسائل بی‌اعتنا نگذشتیم. خوشحالم که در فیلم جوزانی حکیم سینمای ایران نقش داشتم و بعدها نسل‌های دیگر می‌گویند آنقدر بی‌غیرت نبود، در جامعه‌ای زندگی کرد و گوشه‌ای از این مسئله را گرفت.

سحر جعفری جوزانی، بهزاد فراهانی، محمدرضا شریفی‌نیا (بازیگران)،‌ بهزاد عبدی (آهنگساز)، مجید میرفخرایی (طراح صحنه و لباس) از دیگر عوامل این فیلم در نشست رسانه‌ای بودند.

فیلم «پشت دیوار سکوت» به افراد مبتلا به HIV مثبت و مشکلات آن‌ها می‌پردازد.