مکان‌هایی که امسال ثبت جهانی شدند

علاوه بر ایران با بررسی پرونده‌های سال ۲۰۲۰ و ۲۰۲۱ مکان‌های دیگری در نقاط مختلف جهان نیز به فهرست میراث جهانی یونسکو راه ‌یافتند.

در این بین تعداد معدودی از مکان‌های طبیعی از جمله  جنگل‌های «کن کراکن» (Kaeng Krachan) در تایلند  که بیشتر برای گیاهان و پرندگان در معرض خطر شناخته می‌شوند در این فهرست به ثبت رسیده‌اند.

همچنین حدود ۲۰ مکان فرهنگی از جمله شهر  «السلط» در اردن  به فهرست میراث جهانی یونسکو اضافه شدند.

مجموعه باستانی و ستاره‌شناسی «چانکیلو» در پرو  که در گذشته برای مشاهده حرکت خورشید و تعیین زمان  در طول سال مورد استفاده قرار می‌گرفت از جمله پرونده‌هایی بود که مورد تایید کمیته قرار گرفت.

سنگ‌نگاره‌های محوطه «حما» در  عربستان سعودی  به همراه شهر  «نیس» در فرانسه  از جمله دیگر پرونده‌های موفق امسال به شمار می‌روند.

۱۱ شهر دارای چشمه کشورهای آلمان، اتریش، بلژیک، فرانسه و ایتالیا در قالب یک پرونده مشترک نیز در جلسه امسال ثبت جهانی شدند؛  «بادن بی وین» در اتریش، «کارلووی‌واری» در چک، «ویشی» در فرانسه، «بادن بادن» و «باد امس» در آلمان، «باث» در بریتانیا، «فرانتیشکووی لازنی» در چک، «اسپا» در بلژیک، «ماریانسکه لازنی» در چک، «باد کیسینگن» در آلمان و «مونته‌کاتینی ترمه» در ایتالیا  این فهرست را تشکیل می‌دهند. تمام این شهرها در اطراف چشمه‌های طبیعی معدنی بنا شده‌اند.

همچنین دو مکان در هند به فهرست میراث جهانی اضافه شدند:  معبد «راماپا» و شهر تاریخی «دولاوریا» (Dholavira) در هند  اکنون میراث جهانی یونسکو به شمار می‌روند.

«فانوس دریایی کرودوآن» در فرانسه  که با نام «فانوس دریایی پادشاه» هم شناخته می‌شود دیگر پرونده موفق فرانسه به شمار می‌رود. این بنا بین قرن شانزدهم و هفدهم میلادی ساخته شده است.

«ارسلان‌تپه» در ترکیه  که تپه‌ای ۳۰ متری است و دست کم به قرن ششم پیش از میلاد بازمی‌گردد نیز از دیگر پرونده‌های موفق امسال بود.

«ماتلیدنهوئه در دارمشتات» در آلمان و «مجموعه فرسکوهای قرن چهاردهمی پادووا»  در ایتالیا شامل هشت ساختمان مذهبی و فرهنگی که مجموعه‌ای از فرسکوهای تاریخی را در خود جای داده‌اند نیز در این فهرست قرار گرفتند.

بر اساس پرونده گروهی «کوانژو» که از چند مکان در چین تشکیل شده است، مکان‌هایی شامل معبدها، بقایای بندرها و پل‌های باستانی ثبت جهانی شدند. این یعنی  «سالن کاخ داچنگ» (Dacheng )، «مسجد جینجینگ» (Qingjing)، مقبره‌های اسلامی، معبد کایوان  و چندین مکان دیگر از این پس به عنوان میراث جهانی یونسکو به شمار می‌روند.

«بوئن رتیرو» در اسپانیا  فضای سبز شهری که تا قرن نوزدهم به پادشاهی اسپانیا تعلق داشت به همراه  «پاسئو دل پرادو»  از بولوارهای اصلی مادرید هم به ثبت جهانی رسیدند.

امسال چهار جزیره  «آمامی اوشیما»، «توکونوشیما»، بخش شمالی  « اوکیناوا» و «اریوموته» در ژاپن  که زیستگاه گونه‌های مختلفی از جانوران نادر هستند نیز به عنوان میراث طبیعی جهانی یونسکو ثبت شدند.

همچنین  «جلگه گتبول»  در کره جنوبی که متشکل از چهار بخش است، همچون جنگل‌های گرجستان که شامل پارک‌های ملی  «متیرلا» و «کولکتی» و مناطق حفاظت‌شده «کینتریشی» و «کولبولتی»  می‌شود  ثبت جهانی شدند.

«مهاجرنشین‌های بنوولنس» در هلند و بلژیک، «خطوط دفاعی دریایی هلند»، «روزیا مونتانا» در رومانی، «مجموعه مکان‌های تاریخی جومون» در شمال ژاپن، «مسجدهای سبک سودانی» در ساحل عاج، محوطه سبز «سیتیو برل مارکس» در برزیل، «کلیسای آتلانتیدا» در اوروگوئه، «بناهای تمدن چینچورو» در شیلی، «صومعه‌های پوپوکاتپتل» در   مکزیک، «مرزهای امپراتوری روم» در اتریش، آلمان و اسلواکی، «اشپیر، ماینتس و ورمس» در آلمان، «سرسراهای بولونیا» در ایتالیا، «آثار یوژه پلجنیک در لیوبلیانا» در اسلوونی، «منظره‌های سنگی شمال غربی ولز» در بریتانیا، «پارک ملی ایواندو» در گابن، «سنگ‌نگاره‌های دریاچه اونگا و دریای سفید» در روسیه، «جنگل‌های کهن راش منطقه کاراپات و سایر نقاط اروپا»  دیگر پرونده‌های موفق امسال بودند.

در جریان کمیته میراث جهانی یونسکو امسال «لیورپول» واقع در بریتانیا از فهرست میراث جهانی خارج شد. همچنین ایتالیا و استرالیا توانستند از وارد شدن «ونیز» و «سد بزرگ مرجانی» به فهرست میراث جهانی در معرض خطر جلوگیری کنند.