درگذشت معمار هرم موزه لوور

به گزارش جی پلاس، «آی. ام. پی» با نام کامل «یو مینگ پی» فرزند یک بانکدار برجسته چینی بود که در سال ۱۹۳۵ کشورش را به مقصد آمریکا ترک کرد و به تحصیل در رشته معماری در دانشگاه آم آی تی و هاروارد پرداخت و پس از تدریس و کار برای دولت آمریکا، از سال ۱۹۴۸ به نیویورک رفت و در سال ۱۹۵۵ نیز توانست کمپانی طراحی خود را تأسیس کند.

موزه‌ها، ساختمان‌های شهری، هتل‌ها، مدارس و دیگر سازه‌هایی که «آی. ام. پی» در سراسر جهان طراحی کرده نشان از هندسه دقیق او در طراحی و یک کیفیت انتزاعی با احترام ویژه به نور دارد. سازه‌های او از سنگ، فولاد و شیشه ساخته می‌شدند و وی همچون موزه لوور فرانسه غالباً یک هرم شیشه‌ای نیز در پروژه‌های خود قرار می‌داد.

موزه لوور که قدمت بخشی از آن به قرن ۱۲ میلادی بازمی‌گردد یکی از جنجالی‌ترین پروژه‌های «آی. ام. پی» بود چرا که او در درجه اول یک فرانسوی نبود. پس از انتخاب به عنوان طراح نوسازی موزه لوور توسط «فرانسوا میتران» رئیس جمهور وقت فرانسه، «آی ام پی» کار خود را با چهار ماه مطالعه تاریخ موزه لوور و فرانسه آغاز کرد.

این معمار چینی-آمریکایی یک هرم شیشه‌ای ۷۰ فوتی (بالغ بر ۲۱ متر) با طراحی آینده‌نگر به عنوان ورودی موزه لوور پاریس طراحی کرد که تضاد چشمگیری با ساختمان اصلی و کلاسیک موزه داشت و با انتقادهایی همراه شد تا جایی که یک روزنامه فرانسوی این هرم شیشه‌ای را بخشی از پارک سرگرمی دیزنی‌لند معرفی کرد.

«آی ام پی» اذعان کرده که موزه لوور بدون شک دشوارترین پروژه معماری وی بوده است و زمانی که در سال ۱۹۹۳ مراحل بازسازی آن به اتمام رسد عنوان کرد هدفش ساخت فضایی مدرن بوده است که از ارزش بخش قدیمی موزه نکاهد.

وی در مصاحبه‌ای با نیویورک‌تایمز در سال ۲۰۰۸ گفت: معماران معاصر تلاش دارند مدرنیته را در پروژه‌ها تحمیل کنند، این می‌توانند برای تاریخ به نوعی نگران کننده باشد. من متوجه هستم که زمان تغییر کرده و ما تکامل پیدا کرده‌ایم اما نمی‌خواهم آغاز را فراموش کنم. یک اثر معماری ماندگار باید ریشه دار باشد.

از دیگر پروژه‌های برجسته معماری «آی. ام. پی» می‌توان به کتابخانه «جان اف کندی» در ایالت ماساچوست آمریکا، مرکز ملی مطالعات اتمسفری در کلرادو، بال شرقی گالری ملی هنر در واشنگتن، ساختمان شهرداری دالاس و تالار مشاهیر راک اند رول در کلیولند اشاره کرد.

زمانی که «آی. ام. پی» در سال ۱۹۸۳ موفق به کسب جایزه معماری «پریتزکر» شد، جایزه نقدی ۱۰۰ هزار دلاری خود را صرف ایجاد برنامه‌ای برای تحصیل معماران جویای‌نام چینی در آمریکا اختصاص داد.

گرچه وی در سال ۱۹۹۰ به صورت رسمی بازنشسته شد اما تا پایان ۸۰ سالگی همچنان در پروژه‌های معماری مشارکت داشت که از آن جمله می‌توان به موزه لوکزامبورگ، موزه هنرهای اسلامی دوحه در قطر و خانه اجدادی خودش در چین اشاره کرد.