عاشورا امتداد کعبه تا کربلا

بار دیگر محرم فرا رسید و مجالی دگرباره فراهم آمد تا فصاحت عاشورا چهره حقیقی دین خاتم و ابعاد آن را نمایان سازد و روایت تلاقی «عقل» و«عشق»راه به درایتی برد که انسان را شایسته «لقاء الله» می‌شناسد و با در آمیختن واژه های «حسین»(ع) و «شهادت» ترسیم معقول، در کسوت محسوس را متجلی می‌ نماید.

عاشورا آستانه ملکوت است که با عقل آغاز می‌شود و به عشق ختم می‌گردد و حسین(ع) یکی از اسماء‌الله که این دو سلوک موازی را در بی‌کرانگی هستی به هم پیوند می‌دهد تا بعثتی دوباره شکل گیرد، با این تفاوت که دیگر پیامی از جانب غیب نازل نخواهد شد.

عاشورا امتداد کعبه تا کربلا ست که مرز نور و ظلمت وحق و باطل را با خطی از خون معین می‌کند و معرفتی فراتر از شهود عارفان، درک حکیمان، فهم فقیهان و دانش اندیشمندان را شکل می‌دهد تا فطرت‌های حق جو وسالکان حق پو را با حقیقت بی‌زوال حکمت ومعنویت شریعت محمدی(ص) آشنا سازد.

کربلا نیز صحنه طواف گلرخان عاشورایی در مدار حق و حقیقت است که حج خود را اینجا تمام می‌کنند و از این پایگاه به معراج می‌رسند.

در بین رخدادهای تاریخ اسلام، واقعه‌ای به گستردگی، نفوذ و ماندگاری عاشورا نمی‌توان یافت. این واقعیت را درتکاپویی که همه ساله در سنت یادکرد حماسه عاشورا از سوی جمع کثیری از مسلمانان در کشورهای متعدد برپا می‌شود و با شور و ولوله‌ای خاص همراه است می‌توان مشاهده کرد.

عاشورا با همه اهمیت و عظمت، ساحتی دو قطبی دارد. قطبی حماسه و قطبی دیگر فاجعه، این رخداد تاریخ ساز از آن جهت که حرکتی شور آفرین، الهام بخش و الگویی برای رهروان طریق آزادگی ست، حماسه است و از آن جهت که با اعمال خشونتی سبعانه خون فرزند پیامبرخدا(ص) و یارانش، به طرزی دلخراش ریخته می‌شود و سرهای کشته شدگان را برنیزه کرده و بی‌هیچ پروا و شرمی شهر به شهر می‌چرخانند، فاجعه‌ای بزرگ قلمداد می‌شود. تا آنجا که مسببین و مرتکبین آن را مستحق لعن ابدی کرده است. طیفی که در وقوع این فاجعه نقش داشت تنها دستگاه جور یزید، خلیفه وقت اموی نبود. بلکه کسانی هم از میان افراد عادی اجتماع در این فاجعه بزرگ معاونت داشته و جمع بیشتری با سکوت وطفره رفتن از مسئولیت‌های خود، وقوع چنین فاجعه دردناکی را تسهیل کردندایام سوگواری سید وسالار آزادگان اباعبدالله الحسین و یاران وهمراهانش تسلیت باد.