در این یادداشت به قلم فاطمه زارع آمده است: عصر ارتباطات همچون تناقضات بی شمار دیگر این روزها به عصر فاصله ها تبدیل شده است. فاصله معنای واقعی پدیده ها از واقعیت امروزشان. آیینی که قرار بود زردی ناشی از هر کسالتی را در آتش افروخته بسوزانیم چندی است که سرخی مایل به کبودش را به اعضای بدن ما هدیه کرده است.
شرط اول هر حال خوش، سلامت جسمی است. جشن سال نو بزرگترین فرصت سُرور سالانه نیز نیازمند تضمینی برای هر چه بهتر برگزار شدن بود که سنت چهارشنبه سوری برپا شد، سنتی که شعارش بر مبنای سلامتی شکل گرفت اما افراط ناشی از هیجانات کاذب و کنترل نشده ای که در مراتب بالاتر نوعی اختلال دگر آزاری و حتی خودآزاری اجتماعی محسوب می شود، این فرصت را به تهدید تبدیل کرد.
علاوه بر آثار سوء این رفتارهای مخاطره آمیز بر خود فرد و افراد درگیر با گسترده شدن دامنه این رفتارها به پهنه زمین با پدیده 'وندالیسم' یا تخریب اموال عمومی مواجهیم.
تکرار این رفتارها علاوه بر تثبیت یک عادت نابهنجار اجتماعی، جامعه را با نوعی ناسازگاری و پذیرش آفات اخلاقی روبرو می کند که زشتی عملی نکوهیده را به عنوان یک حقیقت موجود پذیرفته است. تا حدی که به جای اظهار تعجب و تاسف از 600 نفر مصدوم در کشور به ابراز خوشحالی از 26 درصد کاهش این آمار بسنده می کنیم.
مهمتر از واکنش های سلبی و چاره اندیشی های درمان محور، شناسایی و رفع عناصر زمینه ساز فرهنگی و رفتاری این معضلات است.
ایران کشوری با آثار باستانی و تاریخی متعدد بیشترین آمار گردشگری خود را مدیون این موهبت است که با وجود این المان اجتماعی مخرب در چهارشنبه سوری، بیش از هر زمان دیگری بیم آن می رود مورد بی مهری کنشگران پدیده وندالیسم قرار گیرد و چهارشنبه آخر سال به عنوان فرصت بروز این فاجعه برجسته ترین گزینه و زنگ خطر تخریب در این حوزه به حساب می آید.
پس ای کاش پیش از روشن کردن آتش برای شعله ور ساختن محرکی پرخطر، به آتشی که پیش از آن به انسانیت و شرافت انسانی انداخته ایم، بیاندیشیم آتشی که اولین بارقه هایش دامنگیر آتش زننده آن و آخرین شراره اش همچون اخگری در جنگل غیرقابل مهار است و وسعتی بیش از تن آدم ها بلکه طبیعت و میراث تاریخ را نیز در بر می گیرد.
9873/ 2027
انتهای پیام شرط اول هر حال خوش، سلامت جسمی است. جشن سال نو بزرگترین فرصت سُرور سالانه نیز نیازمند تضمینی برای هر چه بهتر برگزار شدن بود که سنت چهارشنبه سوری برپا شد، سنتی که شعارش بر مبنای سلامتی شکل گرفت اما افراط ناشی از هیجانات کاذب و کنترل نشده ای که در مراتب بالاتر نوعی اختلال دگر آزاری و حتی خودآزاری اجتماعی محسوب می شود، این فرصت را به تهدید تبدیل کرد.
علاوه بر آثار سوء این رفتارهای مخاطره آمیز بر خود فرد و افراد درگیر با گسترده شدن دامنه این رفتارها به پهنه زمین با پدیده 'وندالیسم' یا تخریب اموال عمومی مواجهیم.
تکرار این رفتارها علاوه بر تثبیت یک عادت نابهنجار اجتماعی، جامعه را با نوعی ناسازگاری و پذیرش آفات اخلاقی روبرو می کند که زشتی عملی نکوهیده را به عنوان یک حقیقت موجود پذیرفته است. تا حدی که به جای اظهار تعجب و تاسف از 600 نفر مصدوم در کشور به ابراز خوشحالی از 26 درصد کاهش این آمار بسنده می کنیم.
مهمتر از واکنش های سلبی و چاره اندیشی های درمان محور، شناسایی و رفع عناصر زمینه ساز فرهنگی و رفتاری این معضلات است.
ایران کشوری با آثار باستانی و تاریخی متعدد بیشترین آمار گردشگری خود را مدیون این موهبت است که با وجود این المان اجتماعی مخرب در چهارشنبه سوری، بیش از هر زمان دیگری بیم آن می رود مورد بی مهری کنشگران پدیده وندالیسم قرار گیرد و چهارشنبه آخر سال به عنوان فرصت بروز این فاجعه برجسته ترین گزینه و زنگ خطر تخریب در این حوزه به حساب می آید.
پس ای کاش پیش از روشن کردن آتش برای شعله ور ساختن محرکی پرخطر، به آتشی که پیش از آن به انسانیت و شرافت انسانی انداخته ایم، بیاندیشیم آتشی که اولین بارقه هایش دامنگیر آتش زننده آن و آخرین شراره اش همچون اخگری در جنگل غیرقابل مهار است و وسعتی بیش از تن آدم ها بلکه طبیعت و میراث تاریخ را نیز در بر می گیرد.
9873/ 2027
کپی شد
