این روزنامه مبنای این تحلیل خود را سخنان اخیر علی مطهری نائب رئیس مجلس شورای اسلامی در این باره قرار داده است.
در این یادداشت به قلم محمدمهدی جعفری زاده صاحب امتیاز و مدیرمسئول و روزنامه طلوع آمده است: در سال 1925 میلادی که اولین تصویر واقعی تلویزیون توسط جان لوگی اختراع شد، طولی نکشید که در سال 1953 نخستین ایستگاه تلویزیون خصوصی در اونتاریو (تورنتو) آغاز به کار کرد. از آن زمان تاکنون اکثر کشورهای جهان، مجوز تاسیس تاسیس تلویزیون را به بخش خصوصی داده اند و آنها می توانند به فراخور ظرفیت سیاسی کشورشان، موضوعات مورد علاقه مردم و گردانندگان را تولید و پخش کنند.
امروز دیگر با وجود شبکه های اجتماعی و ماهواره ها، بسیار تعجب آور است که هنوز رادیو و تلویزیون در کشوری فقط در دست حکومت باشد و مردم و بخش خصوصی اجازه راه اندازی و تاسیس آن را نداشته باشند.
با نگاهی به کشورهای جهان، نه تنها کشورهای پیشرفته بلکه کشورهای همسایه ما مانند افغانستان و عراق دارای شبکه های متعدد تلویزیون خصوصی هستند. در شان کشور ما نیست که با آن سابقه تمدنی، فرهنگی و تاریخی از آنها عقب تر باشیم.
طبق آمار منتشره، در افغانستان در سال 1387 علاوه بر تلویزیون ملی افغانستان، 10 شبکه خصوصی سراسری و هشت شبکه خصوصی محلی در ولایت هرات و بلخ فعالیت می کردند که مسلما تا امروز بیشتر شده است.
در عراق نیز طبق آمارهای چند سال پیش بیش از 12 شبکه تلویزیونی خصوصی به تولید و پخش برنامه می پردازند. ترکیه و سایر کشورهای همسایه نیز دارای شبکه های متعدد تلویزیونی خصوصی هستند.
به هر حال با هر معیاری که بسنجیم، محدود شدن یک کشور فقط به یک تلویزیون دولتی ، امر پسندیده ای نیست و مردم را به سوی رسانه های جهانی سوق می دهد و آنچه که آنها می خواهند و تولید می کنند به مخاطبان عرضه می شود.
عاقلانه ترین روش در دنیای باز کنونی این است که همه رسانه های گروهی همچون رادیو و تلویزیون، مطبوعات، خبرگزاری ها و سایت خبری با آزادی کامل در چارچوب قانون کشور توسط سلایق و گرایش های مختلف اداره شود تا ابتکار عمل در دست خودمان باشد نه بیگانگان.
6114/ 2027
دریافت کننده: علی اکبر خرامش ** انتشاردهنده: سیداحمد نجفی
انتهای پیام در این یادداشت به قلم محمدمهدی جعفری زاده صاحب امتیاز و مدیرمسئول و روزنامه طلوع آمده است: در سال 1925 میلادی که اولین تصویر واقعی تلویزیون توسط جان لوگی اختراع شد، طولی نکشید که در سال 1953 نخستین ایستگاه تلویزیون خصوصی در اونتاریو (تورنتو) آغاز به کار کرد. از آن زمان تاکنون اکثر کشورهای جهان، مجوز تاسیس تاسیس تلویزیون را به بخش خصوصی داده اند و آنها می توانند به فراخور ظرفیت سیاسی کشورشان، موضوعات مورد علاقه مردم و گردانندگان را تولید و پخش کنند.
امروز دیگر با وجود شبکه های اجتماعی و ماهواره ها، بسیار تعجب آور است که هنوز رادیو و تلویزیون در کشوری فقط در دست حکومت باشد و مردم و بخش خصوصی اجازه راه اندازی و تاسیس آن را نداشته باشند.
با نگاهی به کشورهای جهان، نه تنها کشورهای پیشرفته بلکه کشورهای همسایه ما مانند افغانستان و عراق دارای شبکه های متعدد تلویزیون خصوصی هستند. در شان کشور ما نیست که با آن سابقه تمدنی، فرهنگی و تاریخی از آنها عقب تر باشیم.
طبق آمار منتشره، در افغانستان در سال 1387 علاوه بر تلویزیون ملی افغانستان، 10 شبکه خصوصی سراسری و هشت شبکه خصوصی محلی در ولایت هرات و بلخ فعالیت می کردند که مسلما تا امروز بیشتر شده است.
در عراق نیز طبق آمارهای چند سال پیش بیش از 12 شبکه تلویزیونی خصوصی به تولید و پخش برنامه می پردازند. ترکیه و سایر کشورهای همسایه نیز دارای شبکه های متعدد تلویزیونی خصوصی هستند.
به هر حال با هر معیاری که بسنجیم، محدود شدن یک کشور فقط به یک تلویزیون دولتی ، امر پسندیده ای نیست و مردم را به سوی رسانه های جهانی سوق می دهد و آنچه که آنها می خواهند و تولید می کنند به مخاطبان عرضه می شود.
عاقلانه ترین روش در دنیای باز کنونی این است که همه رسانه های گروهی همچون رادیو و تلویزیون، مطبوعات، خبرگزاری ها و سایت خبری با آزادی کامل در چارچوب قانون کشور توسط سلایق و گرایش های مختلف اداره شود تا ابتکار عمل در دست خودمان باشد نه بیگانگان.
6114/ 2027
دریافت کننده: علی اکبر خرامش ** انتشاردهنده: سیداحمد نجفی
کپی شد
