در این یادداشت به قلم سمیه رعیتی آمده است: از عمر ادبیات پهناور و گران بار فارسی، بیش از هزار سال می گذرد، در این مدت کشور ایران، فراز و فرودها و ناکامی های بسیار دیده و دوران های تلخ و شیرین زیادی را پشت سرگذاشته است. فرزندان این سرزمین در این گستره زمانی و مکانی پهناور، در زمینه های گوناگون دانش های بشری، تلاشها کرده و تجربه ها اندوخته اند.
ادبیات پر بار فارسی نیز بخشی از جلوه گاه راستین انعکاس تلاشهای هزار ساله مردم مسلمان این مرز و بوم در زمینه های گوناگون هنر و معارف از حماسه و داستان های دلکش و جذاب و تاریخ و افسانه و سیر و تفسیر قرآن و علم و عرفان و فلسفه و اخلاق است؛ از این رو، گویی از لحاظ گستردگی در مفاهیم ادبی، به رود پر آب و پهناور و زلالی می ماند که عطش هر تشنه ای را با هر ذوق و سلیقه ای که باشد فرو می نشاند. در میان این همه اصالت کلام و گستردگی شعر و ادب در بین ایرانیان آنچه جای خالی اش احساس می شد، روزی به نام روز شعر و ادب فارسی بود.
به همین منظور علی اصغر شعردوست، یکی از نمایندگان مردم تبریز در مجلس شورای اسلامی در سال 1381 در گفت و گو با یکی از رسانه ها 27 شهریور روز درگذشت محمدحسین بهجت تبریزی ملقب به شهریار را به عنوان روز ملی شعر و ادب در تقویم رسمی کشور معرفی کرد.
و اکنون که سالها از نامگذاری روزی به نام «شعر و ادب فارسی » در تقویم رسمی کشور می گذرد؛ اما هنوز خیلی ها از وجود چنین روزی بی خبرند.
با توجه به این موضوع، مروری کوتاه بر تاریخچه نامگذاری این روز خالی از لطف نیست. پس از گفت و گوی نماینده مردم تبریز با رسانه ها این انتخاب و نوع انجام آن با واکنش رسانه ها و مخالفت جامعه ادبی کشور مواجه شد؛ اما گویا این تصمیمی بود که گرفته شده بود.
البته پس از گذشت چند سال، در سال 89 ، دبیر شورای فرهنگ عمومی از طرح پیشنهادهایی برای تغییر «روز شعر و ادب فارسی » به نام یکی از شاعران بزرگ کلاسیک خبر داد. واعظی دبیر شورای فرهنگ عمومی در پاسخ به پرسش رسانه ها مبنی بر اینکه آیا شورای فرهنگ عمومی برای تغییر این روز به نام شاعر دیگری تصمیم ندارد، گفت که به هرحال، شهریار از برجسته ترین شاعران معاصر کشور است که در ترویج خط و زبان فارسی و همچنین ترویج فرهنگ ایرانی بسیار نقش آفرین بوده است؛ از این رو این تصمیم گرفته شد و در 27 شهریورماه، دو مناسبت است؛ یکی بزرگداشت شهریار و دیگری بزرگداشت شعر و ادب فارسی.
منبع: روزنامه سبحان
7375/ 2027
انتهای پیام ادبیات پر بار فارسی نیز بخشی از جلوه گاه راستین انعکاس تلاشهای هزار ساله مردم مسلمان این مرز و بوم در زمینه های گوناگون هنر و معارف از حماسه و داستان های دلکش و جذاب و تاریخ و افسانه و سیر و تفسیر قرآن و علم و عرفان و فلسفه و اخلاق است؛ از این رو، گویی از لحاظ گستردگی در مفاهیم ادبی، به رود پر آب و پهناور و زلالی می ماند که عطش هر تشنه ای را با هر ذوق و سلیقه ای که باشد فرو می نشاند. در میان این همه اصالت کلام و گستردگی شعر و ادب در بین ایرانیان آنچه جای خالی اش احساس می شد، روزی به نام روز شعر و ادب فارسی بود.
به همین منظور علی اصغر شعردوست، یکی از نمایندگان مردم تبریز در مجلس شورای اسلامی در سال 1381 در گفت و گو با یکی از رسانه ها 27 شهریور روز درگذشت محمدحسین بهجت تبریزی ملقب به شهریار را به عنوان روز ملی شعر و ادب در تقویم رسمی کشور معرفی کرد.
و اکنون که سالها از نامگذاری روزی به نام «شعر و ادب فارسی » در تقویم رسمی کشور می گذرد؛ اما هنوز خیلی ها از وجود چنین روزی بی خبرند.
با توجه به این موضوع، مروری کوتاه بر تاریخچه نامگذاری این روز خالی از لطف نیست. پس از گفت و گوی نماینده مردم تبریز با رسانه ها این انتخاب و نوع انجام آن با واکنش رسانه ها و مخالفت جامعه ادبی کشور مواجه شد؛ اما گویا این تصمیمی بود که گرفته شده بود.
البته پس از گذشت چند سال، در سال 89 ، دبیر شورای فرهنگ عمومی از طرح پیشنهادهایی برای تغییر «روز شعر و ادب فارسی » به نام یکی از شاعران بزرگ کلاسیک خبر داد. واعظی دبیر شورای فرهنگ عمومی در پاسخ به پرسش رسانه ها مبنی بر اینکه آیا شورای فرهنگ عمومی برای تغییر این روز به نام شاعر دیگری تصمیم ندارد، گفت که به هرحال، شهریار از برجسته ترین شاعران معاصر کشور است که در ترویج خط و زبان فارسی و همچنین ترویج فرهنگ ایرانی بسیار نقش آفرین بوده است؛ از این رو این تصمیم گرفته شد و در 27 شهریورماه، دو مناسبت است؛ یکی بزرگداشت شهریار و دیگری بزرگداشت شعر و ادب فارسی.
منبع: روزنامه سبحان
7375/ 2027
کپی شد
